Echidna recenzja

"Echidna" to opowieść o Marice, policjantce, która jest zarazem nieśmiertelną, mityczną postacią, tytułową echidną. Przeżyła swoje, a teraz wiedzie całkiem spokojny żywot w małym, sennym amerykańskim miasteczku, Springfield, gdzie do najpoważniejszych spraw kryminalnych należy kradzież i przeniesienie bałwana, ulepionego przez mieszkańców na festynie. Kiedy w okolicy dochodzi do coraz poważniejszych zbrodni, Marika i jej partner odkrywają sekrety nietypowych mieszkańców Springfield, ale też zmieniają swoje życie...

To teoretycznie powieść, ale w praktyce każdy rozdział tej książki poświęcony jest innej sprawie kryminalnej, czasem poważniejszej, czasem bardziej błahej. Bardzo podobał mi się ten zabieg, wprowadzenie jakby opowiadań składających się na całą opowieść, których spoiwem jest Marika, to tej śledztwa i wspomnienia z przeszłości łączą wszystkie te historie w jedność. Nie podobało mi się z kolei, że czasem nie do końca rozumiałam o co chodzi, jakby zabrakło kawałka książki, jakoś tak część tych rozdziałów była urywana, lekko chaotyczna, trochę też się działo poza główną akcją. Te urywki, fragmenty, obrazy, które składają się na rozdziały, rozjaśniają co nieco, ale zarazem mieszają w ogólnej historii, czasami też wytrącając z rytmu czytania.

Poza historiami bardziej kryminalnymi pojawia się tu też trochę miłości, nieoczywistej, niecodziennej oraz cała masa mitologicznych odniesień i postaci. Autorka zręcznie wplata też poważniejsze tematy, jak na przykład desperację w ratowaniu ukochanej osoby, tęsknotę za miłością, utratę wspomnień, problemy z tolerancją i tożsamością, a także różne życiowe dylematy. Może nie są to wątki bardzo mocno eksploatowane, raczej potraktowane nieco płytko, ale ubarwiają całość i nadają jej nieco poważniejszego brzmienia.

Podobał mi się klimat tej książki - spokojne małej miasteczko, takie ciepłe, normalne, z radościami i smutkami, oraz z fajną wspólnotą mieszkańców, a przy tym wprost wypełnione mitycznymi postaciami i magią. Autorka wykreowała ciekawy, barwny świat, pełen nieludzi, którzy na dodatek pochodzą z różnych mitologii, legend, baśni, podań. Postacie magiczne w tej książce to nie jest jednolita grupa, pochodząca z jednego kręgu kulturowego, wręcz przeciwnie - znajdziemy w tym miasteczku, m.in. tytułową grecką echidnę, ale też celtyckie kelpie i fae, syreny, magów, nawet nasze swojskie ubożęta, czy japońską yuki onna. Wielu z tych postaci nie znałam do tej pory, co jakiś czas musiałam posiłkować się internetem, żeby znaleźć wyjaśnienie, ale zainspirowało mnie to do dalszych poszukiwań.

Styl autorki jest ładny, staranny, swobodny, fajna jest też wspomniana przeze mnie atmosfera małego miasteczka, do tego mamy odrobinę humoru, a także po prostu sporo niewymuszonego uroku, dzięki czemu "Echidnę" czyta się całkiem dobrze. Nie będzie to może moja ulubiona książka, czy najlepsza lektura, jaką ostatnio przeczytałam, ale uważam ją za sympatyczne, całkiem lekkie i bezpretensjonalne wprowadzenie w świat fantastyczny, pełen magicznych postaci, a zarazem taki swojski, nastrojowy. Wydaje mi się, że "Echidna" spodoba się osobom, które tak jak ja nie do końca odnajdują się w literaturze z gatunku fantasy i szukają czegoś mało wymagającego na początek. Osoby bardziej wkręcone w tego typu klimaty mogą jednak być nie do końca usatysfakcjonowane...

Recenzja we współpracy z Wydawnictwem Mięta.