Morfina recenzja

Jedna gwiazdka dla tej książki to, moim zdaniem, o 2 za dużo!

Zdaję sobie sprawę, że moja ocena i odbiór „Morfiny” będzie samobójczą szarżą pod prąd ogromnej fali euforii, zachwytów i pozytywnych peanów wyśpiewywanych na cześć tej książki. Muszę jednak ze wstydem przyznać, że nie dałem rady przeczytać tej książki. Traktuje to jako osobista porażkę, gdyż nie lubię tak zostawiać książki. Tym gorzej się czuję, że jestem dosłownie kilka dni po lekturze „Króla” który bardzo mi się podobał i pochłonąłem go dosłownie w dwa dni. Kompletnie nie potrafię ogarnąć tego stylu pisania. Staram się zrozumieć intencje autora który zdecydował się na taki właśnie styl prowadzenia narracji, ale u mnie budził on instynkty pierwotne, wywoływał torsje i ból głowy. Zgadzam się ze zdaniem napisanym w jednej z przeczytanych opinii, że taki styl ma odzwierciedlać „produkt otumanionego morfiną mózgu”. Możliwe, że taki właśnie był zamysł autora, ale do mnie on nie przemawiał. Skutek był taki, że byłem non stop wybijany z rytmu i gubiłem wątek, co tylko pogarszało mój odbiór.
Przykro mi tym bardziej, że historia głównego bohatera Konstantego Willemanna (morfinisty, chama, skrajnego egoisty, dziwkarza, hazardzisty i hulaki mającego ogromny problem z określeniem własnej tożsamości gdyż nie potrafi umiejscowić się w otaczającej rzeczywistości. Jest synem niemieckiego arystokraty i polki ze śląska, który nie czuje się jednak ani Polakiem, ani Niemcem, ani Ślązakiem. Nie wie on czy jest bohaterem, patriotą czy może zwykłym tchórzliwym, zdrajcą i sprzedawczykiem) ma ogromny potencjał. Niestety, jak dla mnie autora poniosła ułańska fantazja oraz próba odtworzenia toku myślowego narkomana i… zwyczajnie przegadał temat, powodując, że odbiorca tonął w morzu słów i wszelkiej maści form.
Reasumując nie skreślam jeszcze tej książki całkowicie. Za jakiś dłuższy czas na pewno do niej powrócę i dam drugą szansę.