Męczennicy na płótnie recenzja

"Męczennicy na płótnie" to drugi tom serii o komisarzu Bondysie. Autorka po raz kolejny przeniosła czytelnika do Bydgoszczy do roku 1997, gdzie z rzeki zostają wyłowione zwłoki staruszki. Kobieta została ugodzona nożem, ale to nie rana brzucha była przyczyną zgonu. Utopiła się, gdyż sprawca dodatkowo skrępował jej ręce. Sekcja wykazała, że przed śmiercią kobieta była przetrzymywana w skrzyni, która mogła być trumną. Gdy zostaje znaleziona kolejna ofiara z podobnymi obrażeniami komisarz Bondys wie, że sprawca jest ten sam.

Tę część oceniam jako słabszą. Złożyło się na to kilka argumentów. Sprawcy nie można odkryć samodzielnie, gdyż pojawia się dopiero na końcu książki. Jego motywację można wyjaśnić nawet podpowiedziami jednorożca. Autorka rzuciła nazwą, pustym frazesem, który nijak nie został rozwinięty. Rys psychologiczny sprawcy słabiutki. Niektóre rozdziały przedstawiał ze swojej perspektywy, ale jego przemyślenia nie wskazywały na wymienioną finalnie chorobę. Ciężko mi też sobie wyobrazić, że wyjaśnienia Bondysa przyjąłby tak lekko, bez żadnego buntu.
Policjanci kręcili się w kółko. Zamiast szukać dowodów, zajmowali się rozmowami i tracili czas na wykonywanie przyziemnych czynności, do których prowadzili rozbudowane, wnikliwe wewnętrzne monologi. Filozofowali o szyneczce, serwetkach, modliszkach, jedzeniu. Odwiedzali punkty gastronomiczne, usługowe. Opisy nieważnych bzdetów zajmowały większość objętości powieści. Bondys udał się na pocztę i spędził tam 5 stron. Rozumiem, że w bohaterze wzbierała frustracja z powodu wybierania przez klientkę kartek świątecznych, ale autorka nie uwzględniła, że w czytelniku też będzie wzbierała irytacja, gdy po raz kolejny będzie czytać o nic nieznaczących wydarzeniach. Nie dość, że kilka minut straciłam na czytaniu o kupowaniu kartek, to jeszcze na dywagacjach Bondysa o sensie ich kupowania.

W pierwszym tomie podobały mi się psie historie. W drugim pojawiał się tylko Kodeks, który był jedynie wyprowadzany na spacer od przypadku do przypadku przez Bondysa. Postacie Beaty i Radka stały się dla mnie irytujące, a główny bohater sam z siebie robił tytułowego męczennika.

Powieść nie jest zła, ale trzeba się uzbroić w cierpliwość, żeby przetrwać mnogość i obszerność opisów.