List w butelce recenzja

Wreszcie przeczytałam kultową książkę Sparksa. Konkretnie to wysłuchałam jej jako audiobook. Czytał pan Teleszyński, którego głos lubię. Napisałam z takim ochem, że wreszcie, bo kilka lat temu polecała mi ją ciocia, że ona się zaczytywała w niej, jej córki też, a ja nie strawiłam. Aż się zdziwiła, że jak to, nie spodobała mi się? Ale teraz już wiem dlaczego. Ta powieść nie jest jakimś wybitnym pisarstwem. Poprawna, wzruszająca, zawiera miłych bohaterów, którzy ujmą czytelniczki i wszystkie typowe zakręty akcji. Schemat można według tego napisać. I w sumie tak sobie myślę, że może i napiszę....
Ale mimo wszystko tym razem słuchałam jej z przyjemnością. Pewnie dlatego, że aktualnie jestem właściwie przepełniona miłością. Małe dziecko, rodzina i tak dalej. Słuchałam z myślami 'Ach. I ja też tak jak ta para....'.
Myślę, że to jest właśnie tajemnica sukcesu książek Sparksa: ta identyfikacja się z uczuciami z powieści. Albo przeżywamy wraz z poszukującą miłości samotną matką nastolatka, albo zachwycamy się męskim bohaterem, że 'Ech, jeszcze są prawdziwie kochający mężczyźni' i z rozchodzącymi się od nas serduszkami jak w gifie kontynuujemy lekturę.
Poza tym, gdy już nacieszyłam się projekcją miłości z powieści, to i refleksja mnie naszła bardziej literacka, iż powieść ma w sobie trochę z 'Wichrowych wzgórz', a trochę z 'Hrabiego Monte Christo'. Ktoś tu na Na kanapie napisał (@Nataliarecenzuje), że książka nie ma zbyt wiele akcji. No nie ma. Moim zdaniem ma jej w sam raz na film, a trochę za mało na książkę. Ale jednak tym razem jej słuchałam aż do końca, więc może mi się spodobała? W sumie to ostatnio czytam mniej ambitne, ale przyjemne powieści, więc i ta mi się spodobała. No i faktycznie wzruszyłam się jak te niezliczone czytelniczki. Może nie tak jak gdy byłam nastolatką i w pekaesie czytałam ze łzami w oczach 'Trędowatą', ale w sumie było to miła i podbudowująca lektura. Chyba częściej będę czytać takie romansidła. Ciekawe po której książce obrzydnie mi ten sam powtarzający się schemat?