Święto ognia recenzja

"Święto ognia" Jakuba Małeckiego to bardzo poruszająca i pięknie przez niego opowiedziana historia rodziny Łabendowiczów. Tak niby proste, zwyczajne życie opisane w bardzo subtelny i wrażliwy sposób. Mnie skłoniło do refleksji i wspomnień, gdy wiele lat temu (byłam jeszcze w szkole podstawowej) mieszkałam w bloku, to piętro niżej mieszkała rodzina z nastoletnią dziewczynką, również, jak jedna z bohaterek tej książki, z porażeniem mózgowym. Z tamtych lat najbardziej pamiętam to, jak bardzo lubiła brać udział w naszych zabawach na podwórku, woziliśmy ją wózkiem w trakcie zabawy w berka i jej krzywy uśmiech był dla nas ogromna nagroda i niemal frajdą.

Najbardziej mnie zaskoczyło to, że gdy po latach, gdy byłam w ciąży, to moja teściowa kazała mi odwracać głowę już na tym piętrze, gdzie mieszkała Monika, abym czasem się na nią nie "zapatrzyła" i żeby moje dziecko nie było takie jak ona. Nawet moja mama chociaż starsza od teściowej nie miała takich przesądów...

Dla mnie ta książka była dość trudna w odbiorze z uwagi na problemy w niej zawarte oraz to, że pokazuje nam jak życie może być trudne. Nie doceniamy tego co mamy, zawsze chcemy czegoś więcej, a przecież sprawność fizyczna i psychiczna są chyba najważniejsze. Sama obecnie zmagam się z wieloma chorobami, ale jeszcze potrafię sama o siebie zadbać i poradzić sobie chociaż może w ograniczonym zakresie, ale daję radę. A w rodzinie opisanej przez Małeckiego to te trzy osoby mają różne jednak głęboko ze sobą związane problemy.
Książka zaczyna się od narracji Anastazji, dwudziestoletniej dziewczyny z porażeniem mózgowym, opowiada nam o tym, co dzieje się w domu oraz za oknem, przez które często spogląda, opowiada swoim językiem, często z wymyślonymi przez siebie słowami, które dla niej brzmią być może naturalnie a dla nas są jakby oderwane od rzeczywistości, lecz właśnie w tym tkwi ich urok.

Nie zabrakło tu również narracji z punktu widzenia ojca Nastki oraz jej starszej siostry Łucji. Pozwala nam to na poznanie tych samych sytuacji opisanych przez trzy osoby, trzy punkty widzenia są oczywiście różne, autor znakomicie sobie z tym poradził.
Można pomyśleć po tej lekturze, że nawet gdy wydaje się, że jest tak beznadziejnie, to przecież świat i tak jest piękny, i nic i nikt tego nie zmieni.

Książka bardzo wymowna w swoim odbiorze, dla mnie piękna, chociaż bardzo smutna i pełna ogromnej ilości bólu, jednak każdy powinien ją sam przeczytać i przeżyć po swojemu to co jest w niej zawarte.

Czytałam, że wykupiono już prawa do ekranizacji tej książki, ale myślę, że film nie przekaże tego wszystkiego co jest spisane na kartkach tej powieści.