Święto ognia

Książka bardzo klimatyczna, dla mnie to rodzaj wspomnienia dawnych czasów, gdyż w moim bloku mieszkała również dziewczynka z porażeniem mózgowym (porożem)...

Z Jakubem Małeckim jest tak, że albo się uwielbia jego książki, albo się go porównuje do Paulo Coelho (moim zdaniem niedopuszczalne nadużycie!). Mi osobiście bardzo odpowiada klimat jego powieści, niedopowiedzenia, pozostawienie czytelnikowi furtki do interpretacji.

Fakt, „Święto ognia” nie jest tak świetnie dopracowane jak choćby „Dygot” czy „Ślady”, jednak zawiera duży ładunek emocjonalny (czytaj: dużo katastrof), więc ciężko pozostać obojętnym wobec lektury.

Muszę jednak przyznać, że mimo mojego zamiłowania do fabuły tworzonej z wyrywków życia bohaterów, uważam że postać Leny (matki) jest mimo wszystko trochę niedopracowana. Albo inaczej – Autor nie wykorzystał do końca potencjału drzemiącego w tej bohaterce. Za to bardzo przypadła mi do gustu postać Łucji, a także Nastki (jej wątek trochę przypomina mi „Kwietniową czarownicę” Majgull Axelsson).

Jestem pod dużym wrażeniem twórczości J.Małeckiego."Święto ognia" to kolejna fenomenalna książka. Pisarz tworzy historie,które czyta się w lekko,a jednocześnie wywołałują one ogrom emocji. Polecam.

Nie od dziś wiadomo, że proza Małeckiego, jest piękna i krucha, niczym ziemskie życie motyla.

Anastazja ma dwadzieścia lat i cierpi na porażenie mózgowe. Nie jest samodzielna, nie chodzi i nie mówi wyraźnie, ale jest inteligentniejsza od niejednego dzieciaka w jej wieku, zdała maturę. Ma najlepszego tatę na świecie, który, mimo że jej nie rozumie, to nade wszystko ją kocha. Ma też starszą siostrę Łucję, baletnicę, która dla równowagi rozumie ją doskonale. Nastka obserwuje świat zza szyby i coraz częściej zdarza się jej żyć życiem innych ludzi.
Każde z nich szuka ucieczki przed bolesnymi wspomnieniami z przeszłości, przed trudami dnia codziennego, przed wymaganiami innych, a może tak naprawdę własnymi...

Cokolwiek napiszę, na temat tej książki, to wciąż będzie za mało... mam tak za każdym razem. Historie Jakuba, tak genialne w swej prostocie, kipią od emocji i nie sposób wyrazić słowami, bagażu, który one niosą. Na pierwszym miejscu jest rzecz jasna wzruszenie, pojawia się też zachwyt oraz o dziwo dużo uśmiechu, ale najwięcej to zawsze jest łez.

Coś, co dla nas wydaje się oczywiste, dla kogoś może być nieosiągalne niczym gwiazdka z nieba. Nie zastanawiamy się nad tym, dopóki tego nie utracimy lub nie uświadomi nam tego w swej prozie Małecki.

Na czym polega geniusz tego autora? Warto przekonać się samemu. Obcowanie z jego tekstem, jest bolesnym i cudownym przeżyciem jednocześnie, to literat...

Dwudziestoletnia Anastazja cierpi na porażenie mózgowe. Jest niesamodzielna, nie chodzi i właściwie nikt jej nie rozumie bo mówi bardzo niewyraźnie. Ale jak każdy z nas ma marzenia i pragnienia. Obserwuje świat przez okno. Łucja jej starsza siostra jest baletnicą. Jej życie naznaczone jest codziennym ćwiczeniem i próbą sprostania swoim ambicjom, by być coraz lepszą. Jest też tata, który opiekuje się Nastką. Został sam z problemami jakie zgotował mu los gdyż jego żona odeszła.

"Święto ognia" to cudowna książka, przy której cokolwiek bym nie napisała nie będę wstanie wyrazić jaką jest dobre. Autor jest doskonałym obserwatorem co przedstawia w nieszablonowy sposób. Pomysł przedstawienia z perspektywy każdego z bohaterów pozwala spojrzeć na ich życie i dostrzec to co jest dla ich najcenniejsze. Całość jest pełna emocji i zmusza do refleksji. Historia pokazuje, że to co dla nas wydaje się zupełnie normalne dla innych jest nieosiągalne. Tak naprawdę uświadamiamy to sobie dopiero jak to utracimy. To również opowieść o ludzkich dylematach, wspomnieniach, marzeniach, nadziei, słabościach, walce ale też o ludziach i ich ograniczeniach. Jest to piękna opowieść o radości życia i czerpania jej z najdrobniejszych rzeczy, niezrozumieniu ale i postrzeganiu świata z perspektywy osoby niepełnosprawnej.

,,Ale ogólnie to jestem zdania, że bycie smutnym jest do niczego niepotrzebnie".
Rozpoczęłam tę recenzję cytatem, bo wydawało mi się, że nieco odwlecze w czasie to, co sama chciałam napisać. Czy się udało? Sama nie wiem. Mogłam rozpocząć recenzje słowami takimi jak: książka jest super, kto nie przeczyta ten (każdy niech wstawi swój ulubiony epitet). Ale wiem, że to byłoby dość egoistyczne i trochę odstraszające. To, że ja polecam daną książkę nie oznacza, że ona jest rzeczywiście taka super, ekstra i w ogóle to nigdy takiej nikt nie czytał. Gdyby to było takie proste. No więc może zacznę... Nie no zacząć to już zaczęłam... Więc może skończę? Chyba też nie bo dopiero co się rozpędziłam. W sumie to... Ach... Święto ognia to książka, która mnie trafiła. Może dlatego, że ostatni okres był dość trudny, a ja potrzebowałam czegoś co, znajdzie wejście do mojej duszy i już w niej zostanie.
Byłam Nastką, która kiedyś ślepo i nawinie wierzyła w piękny świat za oknem.
Jestem upartą, pełną tłumionej złości Nastką, która odgradza się od wspomnień.
Będę ojcem, który uciekając do swojej samotni spojrzy kiedyś w lustro i dotrze do niego, że już dorosnął.
Jestem tu, a jakby nie było w ogóle mnie. Wzrok wpatrzony mam daleko przed siebie i pusty tak...
Ode mnie 10 /10.

Zdecydowanie jest to dla mnie najpiękniejsza książka Pana Jakuba Małeckiego jaką miałam przyjemność czytać. Mimo tego, że jest dość cienka, to ma ogromny przekaz i nie da się czytaj jej bez emocji.

W tej prozie znajdziecie znajdziecie codzienność. Jest tutaj ból, cierpienie, rozpacz i strata. Strata, której w pewnym etapie życia, na różnym poziomie rozumienia pozna każdy z nas. Każdy będzie musiał się z nią zmierzyć i pokazać, że potrafi. Tym samym ta powieść pokazuje nam jak wielka siła w nas drzemie. Dostaniemy tutaj obraz, wydawać by się mogło normalnej rodziny, jednak każda z osób mierzy się z wieloma problemami i smutkami. Mamy Nastkę, dwudziestolatkę, która ma porażenie mózgowe, Łucję, której pasją jest balet i ich ich ojca , który po stracie swojej żony nie potrafi się odnaleźć i wspierać dziewczynek. Czy odnajdą się w swoim świecie? Czy będą jednak wiedzieli jak pokazać uczucia i dać siłę drugiej osobie?

Uwielbiam jak w książkach mamy perspektywę kilku osób. Tutaj właśnie tak jest! Dzięki temu widzimy zupełnie inne postrzeganie i mamy szerszy obraz na całość. Genialna i ponadczasowa książka, która uczy.

Kolejny raz, natychmiast po przeczytaniu powieści Małeckiego jestem pełna podziwu.
Kolejny raz, krótka i treściwa historia wkręca mi się w głowę i nie pozwala o sobie zapomnieć.
Kolejny raz, gdzie proza życia jest opisana w tak niesamowity sposób, że staje się magiczna.

Szalenie inteligentna, prosta i dobitna, a jednocześnie przepełniona emocjami. Takimi, które towarzyszą nam codziennie, a których niedostrzegamy. "Święto ognia" to wielowarstwowa opowieść o naszych słabościach, o walce z samym sobą, o tym jak łatwo nam oceniać, nie będąc w ciele kogoś innego. Jest to historia smutna, przejmująca i niewymuszona. Bo dużo tu zwyczajności, codzienności.

Małecki ma taki styl, że mógłby pisać ulotki reklamowe, a wtedy one łapały by nas za serce i umysł. "Święto ognia" to lektura dla każdego, kto chce się na moment zatrzymać, pomyśleć i docenić to co ma. Bez patetycznych słów i wyniosłości.

Jak lubię Małeckiego, tak wydaje mi się, że mu forma spadła, a raczej zabrakło mu werwy, żeby zrobić coś lepiej. Gdyby nie nazwisko autora, nikt by kompletnie na ten tytuł nie zwrócił uwagi.

Jeśli znacie już twórczość Jakuba Małeckiego wiecie, że pisze emocjami. Niełatwymi, przenikającymi na wskroś, zachodzącymi za skórę. Emocjami zwykłych ludzi, doświadczonych przez życie, zmagających się ze swoimi traumami i demonami przeszłości.

Tak jest i tym razem. Wraz z Anastazją, młodą dziewczyną z porażeniem mózgowym, oglądamy świat przez okno. Obserwujemy ludzi i skrawki ich codzienności. Nastka, w swej głębokiej wrażliwości i umiejętności wnikania w ludzki umysł, wychodzi poza cztery ściany pokoju podążając za swoją starszą siostrą, która poświęca życie baletowi i ojcu walczącemu samotnie o każdy kolejny trudny dzień.

Każde z nich na swój sposób próbuje radzić sobie z bolesną przeszłością. Każde z nich inaczej wyraża swój gniew, sprzeciw, tęsknotę. W końcu każde nich musi przepracować swoje emocje, by nie dać się pochłonąć nicości.

To opowieść o życiu, w którym chwile szczęścia przeplatają ciosy trudne do udźwignięcia. Z których trudno się podnieść. O mocy miłości, marzeń, sile woli i umiejętności radowania się z drobiazgów. Tych, których na co dzień nie dostrzegamy.

Uczy nas doceniać to, co mamy. Co wydaje nam się tak oczywiste, a dla innych może być nieosiągalnym marzeniem.

Mimo, że "Święto ognia" rozbudziło moje emocje i skłoniło do refleksji, to nie zdetronizowało mojej ulubionej książki autora "Rdzy". Jednak jak każda z jego opowieści i ta urzekła mnie niesamowitą wrażliwością, wyczuciem ludzkich emocji i pięknem j...

Jakub Małecki to jeden z niewielu polskich pisarzy, który od zawsze kojarzy mi się z jednym hasłem, a mianowicie z realizmem magicznym. Jego najnowsza powieść została niestety tego realizmu pozbawiona, a bardzo szkoda... Jest tu pewna melancholia, jest liryzm, natomiast bohaterowie i ich historie wydają się jacyś mniej realni, mało przyziemni. Czyżby autor tworzył swoją opowieść w pośpiechu, bo na to wszystko wskazuje. Na pewno nie jest to styl, do którego przyzwyczaił nas Pan Małecki, cóż potknięcia czasem się zdarzają i to nawet tym najlepszym

Jak wielka musi być samotność człowieka, który ucieka przed nią w ciszę obcego mieszkania, zrzucając w przedpokoju bagaż (niechcianej) codzienności zaczyna swój milczący taniec. W rytm muzyki umyka również starsza córka samotnego mężczyzny, w niej to wyobcowanie wydaje się być tak przejmująco głębokie, że próbuje przykryć je ambicjami, żelazną dyscypliną i wyczerpującą ciało pracą.

Najmniej obcość odczuwa najmłodsza Nastka, ona ma przynajmniej panią Józefinę i Mateusza..

Tylko, że akurat ona nie tylko nie może tańczyć, nie może nawet samodzielnie się poruszać. Jej światem jest widok z okna bądź ekran komputera. Jej najtrudniej byłoby o swojej stracie opowiedzieć, ale o niej nie mówią również ani Łucja ani ojciec…

Trzy osoby połączone wspólnym bólem, który wcale nie jednoczy. Trzy życiorysy naznaczone ciężarem czyjejś nieobecności. Przenikliwej, nieznośnie dotkliwej.

"Święto ognia" Jakuba Małeckiego jest nieco inne niż wcześniejsze znane mi utwory tego autora. Nie ma w nim tej pewnej metafizycznej atmosfery "Rdzy" czy "Dygotu". Przyznam, że początkowo drażniła mnie nieco ta dosłowność, szczególnie historia Łucji wydała mi się przewidywalna, pozbawiona głębszej symboliki. Potem naszła mnie jednak refleksja, że to przekonanie jest trochę nie w porządku bo czy na uwagę nie zasługuje również zwykły, codzienny los, pozbawiony uniesień, wieloznaczności, magii? Dlaczego prawdopodobieństwo los...

„Święto ognia” Jakuba Małeckiego to historia rozpisana na trzy głosy. Opowieść o życiu naznaczonym stratą, bólem i cierpieniem, o ambicji oraz mierzeniu się z ograniczeniami i przekraczaniu własnych granic.

Bohaterowie „Święta ognia” są dojmująco samotni, samotnością, która wynika z braku komunikacji. Ojciec i córki, zdawałoby się najbliższe sobie osoby, dotknięci stratą, uciekają do wewnętrznego świata własnych emocji i wspomnień. Zamykają się na uczucia i potrzeby innych. Ból, cierpienie, nie łączą ich, a dzielą.

Ojciec, obecny w domu tylko ciałem, stale szukający okazji, by móc z niego choć na chwilę uciec, nie stanowi oparcia dla córek. Starsza z nich, Łucja, ucieka w ambicję, w świat baletu. Za wszelką cenę stara się udowodnić, przede wszystkim ojcu, swoją wartość, zasłużyć na jego miłość. Paradoksalnie, to chora na porażenie mózgowe Nastka zdaje się w tej rodzinie funkcjonować najlepiej. Przykuta do wózka, uzależniona od innych, mimo swoich fizycznych ograniczeń potrafi „dobrze patrzeć”, widzieć i odczuwać najwięcej. Początkowo, tylko ona, codziennym, na pozór zwyczajnym momentom potrafi nadać moc uszczęśliwiania. Dostrzec, docenić i pielęgnować w sobie ulotne chwile szczęścia. W „Święcie ognia” bowiem, tak jak w życiu, zdają się one ginąć pod ciężarem codziennych zmagań. Żeby je dostrzec, żeby móc być naprawdę szczęśliwym, trzeba nauczyć się je wyławiać z szarej codzienności. Nie tylko „dobrze patrzeć”, ale równi...

"Oczywiście wiem, że to są dość odważne marzenia, ale ja się w marzeniach nie zamierzam hamować nic a nic na to ja mam po prostu zbyt szalony charakter. Jak marzyć, to na całego."
Świat Nastki zamknięty jest w solidnych ramach okna, gdzie "za­wsze mogę li­czyć na coś cie­ka­we­go, co się wy­da­rzy". Przykuta od wózka dwudziestolatka z mózgowym porażeniem dziecięcym wnikliwie obserwuje świat, bo jak sama twierdzi "najważniejsze jest dobrze patrzeć".
Łucja marzy o karierze w balecie. Ciężką pracą i niebywałą ambicją stara się otrzymać pierwszoplanową rolę w spektaklu na deskach Teatru Wielkiego.
Jakub Małecki oddaje głos tym, którzy na co dzień są niewidzialni dla świata. Portretując obraz rodziny naznaczonej niepełnosprawnością otwiera oczy na wiele spraw, wzruszając celnością spostrzeżeń. Historię Łabendowiczów poznajemy z perspektywy samotnego ojca oraz jego córek. Przepiękna relacja sióstr oparta na bezgranicznej miłości, oddania wyjątkowej więzi. "Jedna idzie przez życie jak burza, druga ma swój cia­sny świat." Chodź bardzo się różnią to "Obie się si­łu­je­my ze swoim cia­łem", każda na swój własny sposób. Perspekrywa Nastki zaraża nas optymizmem i zwraca uwagę na to, co umyka w codziennym pędzie.
Autor z właściwą sobie wnikliwością przekazuje w nasze ręce historię, która nie daje o sobie zapomnieć i pozostaje w nas długo po zamknięciu. Niepełnosprawność dziecka, temat tak bardzo bliski mojemu sercu, poruszył we mnie te najwrażliwsze struny. Samotność,...



Czekałam na tę książkę kilka miesięcy, zamówiłam ją w ofercie przedsprzedaży i przeczytałam jednego popołudnia.

Czekam na kolejną.

Obiecałam sobie, że będę dawkowała te emocje, powoli odkrywała kolejne uczucia, poznawała bohaterów. Nie udało się. Zachłannie chciałam pędzić dalej, odkryć więcej i szybciej dowiedzieć się jakie będzie zakończenie.

„Święto ognia”, jak każda książka autora, zostawiło we mnie pustkę i płomyk nadziei. To historia o patrzeniu, dogłębnym i dokładnym, po czym zastanawiam się od razu co by zobaczyła Nasta patrząc na mnie? Czy ujrzałaby mój pęd, chociaż staram się nie pędzić, celebrując każdą chwilę. Czy łaknęłaby mojej uwagi, chociaż staram się nawiązywać kontakt wzrokowy z każdym patrzącym na mnie człowiekiem i okazać mu minimum zainteresowania. Czy to wystarczy? Jak oceniłaby moje zaangażowanie, skoro s...