Historie podniebne

Na początku nie chciałam jej czytać. Później zaczęła zewsząd wyskakiwać mi na instagramie. I jakoś tak tęskno mi się zrobiło do tej „małeckiej” wrażliwości. Nie upłynęło dużo czasu do momentu, kiedy w końcu dostałam książkę w swoje rączki. No i jakoś tak wyszło, że przeczytałam ją w jeden dzień.
Nie było to trudne, bo książka jest cienka, liczy zaledwie 170 stron. Podzielona jest na siedem opowiadań. Krótkie formy są według mnie atutem, bo Jakub Małecki pokazuje, że taka objętość trafi do czytelnika bardziej niż obszerna powieść. Autor pisze z serca, trafia w sedno i przemawia do każdego czytelnika.
Opowiadania nie mają wspólnego bohatera czy historii. Są o codzienności, niektóre czerpią garściami z fantastyki („Idzie niebo”, które (o dziwo) przypadło mi do gustu), a nawet horroru („Niedaleko”), inne pisane są w formie dramatu. Autor w każdym z nich opowiada, a jakże, o przemijaniu, stracie, ludziach i ich relacjach z najbliższymi. Od razu ostrzegam, że zbiór jest dość melancholijny i można na nim uronić łezkę. Jakub Małecki już mnie przekonał do tego, że jest mistrzem w pięknym opisywaniu najprostszych spraw. Tu nawet przemieszanie fikcji z rzeczywistością aż tak bardzo mnie nie bolało. To chyba dzięki stylowi pana Małeckiego, którym nadal (będę powtarzać do znudzenia) jestem oczarowana i uważam, że jest wręcz magiczny. Naprawdę można pisać tak pięknie o otaczającym nas świecie!
Uwielbiam takie książki. Są lekkie, momentami nieoczywiste i nierzeczywiste, zmuszają...

Uwielbiam twórczość Pana Jakuba Małeckiego i tym razem również mnie nie rozczarował. Przepiękne i mocne opowiadania, które mają drugie dno i pokazują człowieka takim, jakim jest on naprawdę. Bez upiększania, słodzenia i wyolbrzymiania.

W tej cieniutkiej książce znajdziecie 7 zupełnie różnych historii opisanych przez autora w różnej formie. Dzięki temu ta książka jest jeszcze bardziej wyjątkowa. Mamy opowiadania, mamy dramat, mamy list. Mamy ludzkie historie, życie i stratę. Wszechobecny ból, jaki nam towarzyszy i lekką radość dnia codziennego. Uważam, że jest to książka, do której każdy z nas powinien chociaż zajrzeć i na pewno znajdzie tam cząstke siebie i swojego życia. Wszystko przepięknie ujęte i oprawione! Ta książka to również ilustracje, które łapią za serce i sprawiają, że jest ona jeszcze mocniejsza. Ksiązka ponadczasowa. Dodam tylko, że z niektórymi już z tych opowiadań mogliście się widzieć wcześniej, ale i tak są one wyjątkowe i warte Waszej ponownej uwagi.

Polecam!

www.czytampierwszy.pl

Każdy z nas uwielbia patrzeć w niebo, szczególnie gdy jest błękitne z białymi obłoczkami, odprężamy się wtedy i odzyskujemy spokój, dlatego tak chętnie sięgnęłam po "Historie podniebne" zachęcona tytułem i okładką.
Książka to zbiór siedmiu opowiadań, każde z nich jest inne i na swój sposób absurdalne, ale też takie że ciężko się od niego oderwać. "Człowieka, który w skupieniu czyta instrukcję obsługi mikroskopu, widziałem po raz pierwszy w życiu. Mówił do siebie, mruczał, uśmiechał się, raz parsknął głośno i zaraz pokręcił głową." Pomimo tego że czytając dostrzegamy że to jest fikcja to nie da się zaprzeczyć że każda historia ma swój głęboko ukryty sens niedostrzegalny na pierwszy rzut oka. "Mijamy kilkanaście czarnych śladów po ogniskach, które ogrzewały nas w nocy. Przy jednym z nich dostrzegam samotny śpiwór. Ktoś musiał zapomnieć."
Każde opowiadanie jest inne, albo jedna osoba jest narratorem lub historia jest w formie rozmowy, prawie każde ma elementy fikcyjne, ogromne pająki lub amnezja która pojawia się po nocy to na pewno coś czego nie ma w naszym świecie. Takie pomieszanie fikcji z prawdziwym życiem, ukazanie jak można kogoś kochać i jednocześnie nienawidzić, historie o bohaterstwie i ucieczce a wszystko zapisane niejasno po to żeby zmusić czytelnika do myślenia. Pomimo tego opowiadania są bardzo magiczne, na kilka sposobów próbowałam czytać między wierszami i znaleźć ukryty przekaz, pewnie każdy będzie je interpretował na swój sposób więc i ja próbowałam po ...

Historie podniebne” Jakuba Małeckiego to zbiór siedmiu opowiadań, dzięki którym mozemy spojrzeć m.in. na relacje rodzicielskie, śmierć i radzenie sobie ze strata zupełnie z innej perspektywy.
Autor nie ograniczył się jedynie do pisania prozą, w „Historiach podniebnych” znajdziemy opowiadania napisane w formie sztuki teatralnej oraz rozdział będący listem. Niezdecydowanie co do formy i gatunku wcale nie przeszkadza w ogólnym odbiorze, wprost przeciwnie autor udowodnił że nie liczy się ilość czy forma, ale jakość i treść. W książce Jakuba Małeckiego znajdziemy opowieści o prostym, codziennym życiu, ale także teksty z gatunku fantastyki i horroru. Historie te prowadzą do niebywałych wniosków, a całe opowieści intrygują i trzymają w napięciu.

Małecki pięknym językiem funduje nam podróż przez działające na wyobraźnie rozdziały, gdzie najważniejsze są odczuwane emocje i to na nich powinniśmy się skupić. Autor serwuje nam ich cały wachlarz. Małecki wpuścił nas do swojego świata, pełnego smutku i wątpliwości, ale i zarazem niezwykle pouczającego.
Pisarz stworzył ciekawą i inspirującą kiszkę, z pozornie niewiele mającymi z sobą wspólnego historiami, które po głębszym namyślne tworzą spójna całość. Historie te uświadamiają nam nieuchronność ludzkiego losu i ulotność życia.
Te książkę można pochłonąć bez wątpienia w jeden dzien. Myślę że warto poświęcić jej chwilę i zastanowić się nad tym co naprawdę ważne.
Ksiazkę odebrałam za punkty na portalu Czytam Pierwsz...