Saturnin

Rozczarowanie. To moja druga książka Jakuba Małeckiego, „Śladami” byłam zachwycona. Tymczasem „Saturnin” czytał się dobrze do połowy, dokąd narratorem był tytułowy, zakompleksiony młody człowiek. Jego opowieści były przejmujące i boleśnie prawdziwe. Natomiast gdy narrację przejął nagle jego dziadek, przyjemność czytania zniknęła. Jego opowieść nie przekonała mnie, na dodatek spowodowała pęknięcie w strukturze powieści. Potem pojawiły się jeszcze dwie inne narratorki. Te wszystkie narracje jakoś składają się do kupy, ale książkę czyta się ciężko i bez przyjemności. Fakt, wojna przyjemna nie jest, ale czytanie o jej okropieństwach nie jest moim ulubionym zajęciem. Styl oczywiście Małecki ma nadal piękny i obrazowy, lecz książka pozbawiona jest spójności i przekombinowana.

Choć tytułowy Saturnin, prócz imienia, z kosmosem nie ma nic wspólnego, to jednak spotkanie z nim, było dla mnie kosmicznym przeżyciem. Pierwszy raz miałam do czynienia z tego typu literaturą - prozą życia malowaną słowem.

"Życie to krótki czas pomiędzy jedną a drugą szarością, który każdy próbuje nasycić znaczeniem, bo im bliżej drugiej szarości, tym trudniej się pogodzić z tego znaczenia dudniącym brakiem".

Pewnego dnia główny bohater odbiera od matki telefon z wiadomością o zaginięciu prawie stuletniego dziadka. Wydarzenie to staje się niejako przyczyną do snucia wspomnień z życia Satka.
Opowiada on o wszystkim beznamiętnym tonem, co momentami śmieszy, choć tak naprawdę jest raczej smutne. Chodzi mi o to uczucie, gdy masz ochotę śmiać się przez łzy, gdy z trudem przełkasz ślinę ale śmiejesz się. Śmiejesz się, gdy cały świat wali Ci się na głowę. Śmiejesz się mimo wszystko.

Za każdym razem zdumiewa mnie i fascynuje, ta niezwykła u Małeckiego, umiejętność posługiwania się słowem pisanym, tak, by w sposób nieoczywisty i zachwycający ukazać szarą i brzydką przecież rzeczywistość.
Książka została podzielona na kilka części: większość to opowieść Saturnina, jedną z nich stanowią listy jego matki, z których przebija ogromna miłość do synka, inna to zapis wojennych losów dziadka Tadeusza, jego przyjaźni i nieposkromionego pragnienia zemsty.

Intrygująca opowieść o trudnych relacjach w rodzi...

Małecki się nie popisał tym razem. Ma się poczucie bałaganu i niezbyt przekonująco wyszedł mu realizm magiczny, choć nie jestem pewien, czy tak by to zakwalifikowali eksperci. Opowieść ładnym językiem napisana, ale i tak wypada średnio przy "Baśni o wężowym sercu" Radka Raka. W porównaniu Małecki brzmi trochę jak debiutant.

"Saturnin " to moje kolejne spotkanie z autorem i śmiało mogę potwierdzić, że jest to niezwykła powieść. Autor niezmiennie maluje słowem, a każda kolejna przeczytana strona jest przyjemnością. To historia dziadka i wnuczka, a głównym motywem powieści są rodzinne tajemnice. Widzimy relacje rodzinne tylko pozornie wyglądające na dobre, pełne niedomówień. Saturnin wychował się w domu z matką i dziadkiem. Pełen kompleksów zabiegał o uwagę ojca, który tak naprawdę był wiecznie nieobecny. Dziadek małomówny, zapracowany, zamknięty w sobie i przede wszystkim smutny. Kiedy pewnego dnia dowiaduje się od matki, że jego dziadek zniknął, natychmiast wyrusza w rodzinne strony. Tam dopada go przeszłość, a poszukując dziadka, mężczyzna postanawia odnaleźć też wszystkie odpowiedzi na pytania, które dręczą go od lat. Powieść opowiedziana jest na kilka głosów i z różnych perspektyw, dzięki czemu możemy poznać ich historię, przyczyny i skutki ich postępowania.

Całość jest niezwykle refleksyjna, przejmująca, smutna, momentami przytłaczająca i pełna emocji, a do tego napisana pięknym językiem. Traktuje ona o braku akceptacji siebie i próbach udowodnienia sobie i innym, że jest się coś wartym. Niby o zwyczajnych ludziach, zwykłym życiu ale opowiedziana z tak ogromną wrażliwością, iż ciężko się oderwać. Daje do myślenia.

„Saturnin” Jakuba Małeckiego to powieść bardzo osobista, osadzona na historii rodziny autora –przedstawia w niej alternatywną historię zdarzeń, coś na zasadzie ‘co by było gdyby…’. To opowieść 30letniego Saturnina, przedstawiciela handlowego z dużą nadwagą, który wie, że jego największe marzenie nigdy się nie spełni. Nagle zostaje wyrwany ze swojego nudnego i przewidywalnego życia i rusza do rodzinnej miejscowości, by razem z matką odszukać zaginionego dziadka. Przez to wraca do swojej przeszłości, ale nie tylko – odkrywa tajemnice dziadka i swojej matki, otwiera przed czytelnikiem przeszłość. I tak obserwujemy jak jeden przypadek, jedno zdarzenie zmienia życia każdego z nich na zawsze, burzy ambitne plany i zostawia bohaterów smutnych, zniechęconych i milczących, próbujących jednak jakoś poradzić sobie z rzeczywistością. To książka bogata w emocje, smutne, wstrząsające, ale jakże prawdziwe. To historia, w której każdy znajdzie coś dla siebie, pełna zrozumienia dla drugiego człowieka. To opowieść o wojnie, stracie i zemście. Po prostu o człowieku.

Polecam wszystkim tym, którzy chcą od literatury czegoś więcej niż tylko rozrywki.

Do tej pory wszystkie książki Pana Jakuba które wpadły mi w ręce czytałam. Z tą byłoby podobnie, gdybym nie przerzuciła się na audiobooki i nie zwróciła uwagi, że jednym z lektorów jest @maciej_stuhr którego interpretacje utworów sobie cenię szczególnie.
Saturnin imię tytułowego bohatera tej książki, który powraca w rodzinne strony po dwudziestu latach, ze względu na zniknięcie dziadka. Dzięki zerknięciu w przeszłość każdego z bohaterów mamy możliwość jej poznania z perspektywy kilku bohaterów: Satka, jego matki i dziadka. To co odkryjemy będzie niosło ze sobą ogromy bagaż emocjonalny przeróżnych uczuć.
Może i będę nudna po raz kolejny, ale nie potrafię inaczej. Uważam, że nie ma w Polsce lepszego autora od @jakmalecki który w tak prosty a zarazem trudny i emocjonalny sposób pisałby tak piękne powieści. Saturnin praktycznie do samego końca wydawał mi się dość prostą, niczym szczególnym nie wyróżniającą się historią. Aż tu nagle wsłuchałam się w posłowie i trach wzruszyłam się. Nie chcę wam za dużo zdradzać, bo każdy tę historię musi przepuścić przez własną emocjonalność. Tą którą kieruję się autor do mnie trafia i mam nadzieję, że trafiać już będzie zawsze. Imię Satek ma w sobie coś wyjątkowego. Pomyślę o nim w przyszłości jeżeli doczekam się chłopca 🙂.

Powtórzę się pewnie, ale rzecz to zasługująca na uznanie: Jakub Małecki pisać potrafi. I to jak pisać! A "Saturnin" to jego kolejna powieść, która z prostej, zwyczajnej, rodzinnej historii, jakie nieraz słyszeliśmy, robi prawdziwą perełkę.

Mamy tu obecny już w jego wcześniejszych książkach, powszechnie znany, zdawałoby się ograny schemat – tajemnica z wojennej przeszłości, wpływająca na teraźniejszość, potrzaskane życia, nierozerwalnie splecione losy, poranieni, pogubieni ludzie. Ale to wszystko opowiedziane z dużą czułością i wrażliwością, bez krzty zadęcia i patosu. Niby kolejny raz to samo, a jednak jest w tej historii jakaś świeżość, która sprawia, że chce się ją czytać.

Autor wypracował charakterystyczny dla siebie, niepodrabialny styl. Snuje opowieść z pogranicza jawy i snu, lekko oniryczną, pełną metafor i symboli, a jednocześnie bardzo uniwersalną. Zamyka ją w filmowych wręcz obrazach, prostych, a jednocześnie pełnych wyrazu i znaczeń kadrach. Posługuje się przepięknym, nieco lirycznym językiem. Nie pada tu ani jedno zbędne słowo, a te niezbędne są pieczołowicie wycyzelowane.

Tak, jak w poprzednich utworach, Jakub Małecki umiejętnie buduje klimat powieści, przypominający tym razem mistrzowski i wciąż niedościgniony "Dygot". Kreśli wyrazistych, realnych, wielowymiarowych bohaterów, ożywia w nich prawdziwe emocje i takie same uczucia potrafi wzbudzić u czytelnika. Nie unika trudnych zagadnień, przypominając mimochodem, że świat nie jest z...

Kolejna książka Małeckiego, która mnie poruszyła i pozostanie w mojej pamięci na długo.

Jest to historia rodzinna, która sięga wstecz aż do burzliwych lat II wojny światowej. Świat przedstawiony jest typowy dla Małeckiego: wyziera z niego smutek, ból istnienia, ale też chyba pogodzenia się z tym, co zesłał los.

Bardzo odpowiada mi taki typ prozy, chłonę go i chcę więcej. Z niecierpliwością czekam na kolejną książkę Jakuba Małeckiego.

Saturnin mieszka w Warszawie, długo szuka miejsca parkingowego w okolicy swojego bloku (byłam ostatnio w stolicy i to jest potwierdzona informacja) i pracuje jako sprzedawca. Jego dziadek Tadeusz jest milczący, skryty i bardzo tajemniczy. Pewnego dnia ten znika i Saturnin wraca w rodzinne strony. Razem z matką zaczynają poszukiwania – zarówno dziadka, jak i jego przeszłości.
Jakub Małecki i jego „Saturnin” to kolejne idealne połączenie wrażliwości i przejmujących emocji. Autor sięga po wykorzystywane już wcześniej motywy, czyli rodzinę, panujące w niej relacje oraz wszelkie wiszące niedopowiedzenia. Przez to też „Saturnin” jest historią o poznawaniu przeszłości i poszukiwaniu swoich korzeni przy jednoczesnej próbie zdystansowania się do nich.
Opisywane losy rodziny Markiewiczów opowiedziane są przez kilka osób. Tym samym trochę skaczemy po linii czasowej, ale spokojnie, nikt nie powinien się zgubić. Wszystko to, jak zawsze, opisywane jest pięknym i prostym językiem, czyli tak po „małeckiemu”. Tym razem książka jest bardziej intymna, bardziej osobista, ponieważ autor wplótł w nią historię swojej rodziny.
Książka miała zarówno lepsze jak i słabsze momenty. Autor zawiera w niej dużo prostych prawd o życiu, a wszystko opisuje prosto i celnie. Wiadomo przecież, że Małecki jest wnikliwym obserwatorem codzienności i właśnie jej opisywanie oczarowało mnie od pierwszej strony jego książek. Jednak jestem przyzwyczajona do wnikliwszych analiz i emocji, które chwytały mn...

„Saturnin” to napisana przez autora alternatywna historia własnej rodziny. Historia łapiąca za serce, smutna i grająca na emocjach. Dopuszczenie do głosu przeszłości, która nie miała szansy zaistnieć i osób, których życie urwała wojna.

Niemal w każdym zdaniu wyczuwa się tak charakterystyczną dla autora nutę nostalgii, intymności rodzinnych relacji, w których czasem cisza krzyczy głośniej, niż słowa. Nikt tak jak Jakub Małecki nie potrafi ubrać w emocje rzeczywistości, pisać tak cudownie i magicznie o zwykłym życiu i małych rzeczach, które się na nie składają.

To opowieść widziana z różnych perspektyw, w której przeszłość, zepchnięta w niepamięć, domaga się ujawnienia, by posklejać rozbite rodzinne relacje, by odpowiedzieć na niezadane głośno pytania. Opowieść o tragediach kładących się cieniem na całym życiu, poszukiwaniu własnej tożsamości, niespełnionych marzeniach i oczekiwaniach.

W tak subtelny sposób autor kreśli relację pomiędzy Tadeuszem, a Irką, że czytając czułam, jak robi mi się ciepło na duszy, a serce aż wyrywa się z tęsknoty za tak pięknym uczuciem, tak pełnym zrozumieniem.

Z każdą kolejną książką autor wciąga nas coraz głębiej do rzeki pełnej emocji, z której ciężko wydostać się na brzeg, by powrócić do rzeczywistości. Przenosi nas w magiczny świat, mimo, że pozornie zwykły i często potwornie smutny, to zaczarowany słowami i emocjami. Jeśli jeszcze nie znacie prozy autora, t...

Jakuba Małeckiego odkryłam dopiero w ubiegłym roku, ale natychmiast stał się jednym z moich ulubionych polskich pisarzy. Książki jego autorstwa biorę w ciemno, bo nie jest dla mnie aż tak bardzo istotne o czym pisze, jestem zakochana w tym jak to robi. Sposób, w jaki operuje językiem sprawia, że zupełnie zwyczajne z pozoru historie nabierają w jego tekstach niemal poetyckiego wymiaru. “Saturnin” nie jest tu wyjątkiem, choć według mnie nie jest też najlepszym z dzieł Małeckiego. Mam problem z jednoznacznym stwierdzeniem, co w tej książce mi się podobało - nie ma tu ani jakiegoś wyraźnego przesłania, fabuła sama w sobie też nie powala na kolana, choć opiera się na mocnych punktach -mamy tu rodzinną tajemnicę, historie trzech pokoleń, miłość, wojnę, cierpienie, radzenie sobie z przeszłością. Może podchodziłam do lektury ze zbyt dużymi oczekiwaniami, bardzo czekałam na tę książkę, ale muszę przyznać, że ta historia nie została ze mną na dłużej, nie do końca polubiłam też bohaterów, całość wydaje mi się trochę mało spójna. Czyta się jednak świetnie, tekst jest napisany bardzo prostym lecz pięknym językiem, z nutką magii, ale bez wydumanych metafor czy pompatycznych tonów, autor nie próbuje na siłę grać na emocjach (co często zdarza się przy podobnej tematyce), nie znaczy to jednak, że tych emocji nie wywołuje, bo jak zawsze potrafi poruszyć te najczulsze struny. Jest sentymentalnie, intymnie. Najważniejsze w tej książce dla mnie było to, co jest na jej końcu, posłowie sprawia...

Uwielbiam twórczość autora, uwielbiam jego przekaz i uwielbiam to, jak wydawać by się mogło błahe sprawy, codzienność potrafi ubrać w piękne i patetyczne słowa, które na długo pozostają w naszych myślach. To kolejna książka Pana Jakuba Małeckiego, którą można się delektować, którą chce się czytać jak najdłużej i zostawić ze sobą. Kolejna historia o życiu, o umieraniu i o więzach rodzinnych. Do tego w książkę "Saturnin" autor wplótł kawałek swojego własnego życiorysu, więc tym bardziej jest to dla mnie wyjątkowa i piękna książka.

"Saturnin" to historia młodego chłopaka, który wraca do rodzinnego domu w poszukiwaniu swojego dziadka. Będzie to jednak o wiele bardziej wartościowa podróż, która odkryje rodzinne tajemnice i pokaże, jak wyglądała przeszłość rodziny. Powoli odkrywane są przed nami kolejne karty, zdradzane są kolejne tajemnice, a my sami coraz mocniej łączymy się z rodziną oraz z samym Saturninem.

Dla mnie jest to kolejna obowiązkowa lektura od autora. Pełna refleksji, wzruszeń, przemyśleń i każąca nam chwilę przystanąć w tym pędzącym życiu. I z jednej strony jest to prosta i wydawać by się mogło banalna historia, a z drugiej niesie ze sobą ogromny i mocny przekaz. Ja jestem po raz kolejny oczarowana i po raz kolejny powtarzam - to trzeba przeczytać i zanurzyć się samemu w tych słowach i tej wyjątkowej opowieści.

Jakub Małecki to dla mnie wybitny Twórca. Wirtuoz gry na wewnętrznych przeżyciach. Łączy delikatność przekazu z brutalnością prawdy, w taki sposób, że o każdej Jego książce myśli się bardzo długo. Każda książka zmienia coś w widzeniu świata. Małecki zawsze osadza akcję w szarości… nie w mroku i nie w świetle dnia, podkreślając, że w prawdziwym życiu najczęściej balansujemy między dobrem a złem.

Jak żyć z brzemieniem przeszłości? Jak rozmawiać o traumie z osobami, które za wszelką cenę chce się przed tą traumą chronić? Jak wrócić do pełnych wiary w ideały ludzi, gdy samemu straciło się wiarę? Jak milczeć, by nie zatracić się w milczeniu?

Opowieść balansuje na granicy jawy i snu… pełno w tej książce poczucia winy, żalu, wstydu, skrywanych lęków i obaw przenoszonych z pokolenia na pokolenie. Obaw, o których się nie mówi. Te emocje blokują rozpoczęcie prawdziwego, własnego życia… życia wolnego od nieustannego myślenia o porażce.

To również próba odpowiedzi na pytanie o genezę pragnienia zemsty, o granicę między ofiarą i oprawcą oraz o destrukcji ludzkiej osobowości w czasie wojny, wojny owianej mitem chwalebnego bohaterstwa.

Jakub Małecki opisuje również drogę poszukiwania swojego miejsca na świecie. Odnalezienie wewnętrznej motywacji, drogi do wyznaczonego celu oraz rozwidleń na ścieżce życia, gdy wyznaczony cel okazuje się niemożliwy do zrealizowania.

A jeszcze ważna kwestia...

Historia utkana z łez, lęku, niewypowiedzianych słów, bólu i miłości. Jakub Małecki jak mało kto opowiada, ciekawi i urzeka. W jego powieściach każdy znajdzie coś dla siebie. Co znalazłam tym razem?
Na kolejną książkę Jakuba Małeckiego czekałam z tak wielką niecierpliwością, że gdy wzięłam ją do ręki już wiedziałam, że się boję. Czego? Tego, że za szybko się skończy. Tak było, chociaż dawkowałam sobie kolejne strony. Tym razem Jakub Małecki zabiera czytelnika w bardzo intymną podróż.
Kiedy pewnego dnia znika Tadeusz, dziadek Saturnina, ten nie ma wyjścia i musi powrócić w rodzinne strony. Razem z matką, córką Tadeusza, Hanną, starają się odkryć powód zniknięcia, ale przede wszystkim odnaleźć staruszka. Zamknięty w sobie Tadeusz dźwiga ciężar tajemnicy, po prostu musiał zniknąć. Poszukiwania dziadka sprawiają, że Saturnin musi zmierzyć się z historią rodziny, ale nie tylko tą odległą, znaną z opowieści, których nikt mu nie opowiedział. Jego własna historia, życie jego rodziców to sprawa, która ciąży tak samo jak rozmyta przeszłość Markiewiczów.
Opowieść Małeckiego pozwala odkryć jak ważna jest rodzina oraz wzajemna szczerość. Niewypowiedziane słowa, tajemnice i ból gromadzone przez lata, sprawiają, że życie staje się nieznośne. Sprawiają, że rodzina to przykry obowiązek, że nic nie jest tak jak powinno. Proste i piękne przesłanie, jakie wyczytałam na kartach powieści utwierdza mnie, że w przekonaniu, że Jakub Małecki to pisarz, którego warto czytać, polec...

Moje pierwsze spotkanie z Jakubem Małeckim. Wielokrotnie mówiłam sobie, że muszę wreszcie zobaczyć, co takiego znajduje się w książkach tegoż Autora. Przecież każdy tak bardzo je poleca! I jeśli mam być szczera - na początku "Saturnin" mnie nie porwał. Mało tego! Pomyślałam sobie "oho! Jaki przerost formy nad treścią... To chyba nie literatura dla mnie, co ja robię z tą książką w ręku...". I nagle jakbym dostała w twarz! Totalny zwrot jeśli chodzi o postrzeganie tej książki. Opowieść jest wciągająca, pełna, nietypowa. Momentami niepokojąca, innym razem śmieszna, po chwili zmuszająca nas do refleksji i myślenia. W trakcie czytania czułam się jakbym jechała kolejką górską. Najpierw mozolnie wjeżdżałam pod górkę myśląc "słaba ta kolejka, jakaś taka powolna..." a później z impetem zaczęłam zjeżdżać z wysokiego punktu, do którego dojechał mój wagonik. Po "Saturninie" na pewno sięgnę po inne książki tegoż Autora. Chcę znów poczuć magię jego słowa. Czuję, że nowy rok będzie dla mnie rokiem poznawania Jakuba Małeckiego.
Daję 7/10 ponieważ początek książki nie był dla mnie zbyt rewelacyjny, ciężko było mi wskoczyć w historię (która ostatecznie porwała mnie do ostatnich stron).