Wojna, która ocaliła mi życie recenzja

Dziesięcioletnia Ada razem z bratem i matką mieszka w Londynie, żyje w maleńkim pokoju, nie wychodzi na zewnątrz, gdyż matka uważa, że przez szpotawą nogę powinna być w izolacji, dla innych nie jest tylko niepełnosprawna, ale także niepełnosprawna umysłowo, jak opisuje ją matka. Kiedy rozpoczyna się wojna jej brat Jamie ma być wysłany na wieś, aby ochronić go przed bombardowaniami, matka nie zgadza się na wyjazd Ady. Mimo to dziewczynka z bratem ucieka i pojawia się w domu Susan Smith, która niezbyt chętnie postanawia się rodzeństwem zaopiekować. Co czeka rodzeństwo w nowym miejscu, czy znajdą miłość, której nigdy nie zaznały?

Tytuł, mimo, że książka nie opisuje dosłownie działań wojennych, całkowicie odzwierciedla historię. Całość była dla mnie tak wzruszająca, że dopiero po kilkudziesięciu minutach mogłam napisać swoją opinię, oczy łzawiły. Piękna opowieść mimo cierpienia, braku miłości od tych, którzy powinni ją dawać.

„I nawet, jeśli czułam, że mama mnie nienawidzi, to przecież musiała mnie kochać, prawda?”

Ten cytat odzwierciedla wszystko, co w tej książce jest zawarte, obojętność, pogardę, zniszczenie dzieciństwa, brak odruchów nawet tych najmniejszych, przytulenia, pokochania. Traktowanie dzieci przez matkę, ich los, ich życie – po raz pierwszy trudno mi się zgodzić, żeby rodzicielkę nazwać matką. Dzieci nie znają podstawowych słów, dzieci nie widziały normalnego świata, nie znają dzieciństwa, nie potrafią okazywać uczuć. Jak przeczytać słowa, które wskazują, że rodzeństwo nie zna trawy, morza – nie tylko chodzi o słowa, ale o wygląd, zetknięcie się z przyrodą, ludźmi to szok. Po przybyciu do Susan, ona okazuje im tyle cierpliwości, mimo to one nie wiedzą, co robić z tym zainteresowaniem, nie wiedzą jak się mają zachować wobec niej, ona także, pokłady miłości są im nieznane. 

„Powiedzenie czegoś głupiego, nie robi z nas głupców”.

Takich cytatów pochodzących z książki jest mnóstwo. Najbardziej czułam Adę, która opowiada całą historię, jej ból przed przyjmowaniem dobra, bo sama nie wierzy w siebie, nie chce się przywiązywać, nie wierzy ludziom, jej strach nie chce przemienić się w nadzieję, jej strach jest w niej tak zakorzeniony, że nie jest wstanie ustąpić z jej umysłu. Wojna ta militarna jest tu tylko tłem, tak naprawdę wojnę to Ada i jej brat musi prowadzić z kimś innym, przeciwnikiem bardziej okrutnym niż ona.

Nieczęsto piszę te słowa, ale książkę powinien przeczytać każdy, ten duży ten mały, miłość płynąca z kart istnieje mimo tych wszystkich przeciwności.