Recenzja książki The Love Hypothesis

Olive Smith chce zostać doktorantką. Przed samą rozmową kwalifikacyjną zalicza pierwszą wpadkę, ale że nie jest w stanie zbyt wiele zobaczyć, to nie wie z kim tak naprawdę się spotkała w co najmniej dziwnych okolicznościach.

Prawie trzy lata później jest już bardzo uzdolnioną doktorantką, która marzy o dokonaniu przełomu w medycynie. Na codzień może liczyć na wsparcie przyjaciółki - Anh i współlokatora - Malcolma. Anh podkochuje się w byłym chłopaku Olive, ale podejrzewa, że dziewczyna jeszcze coś do niego czuje i dlatego sama nie chce się zaangażować. Olive, żeby udowodnić Anh, że nic już jej nie łączy ze swoim byłym, w akcie desperacji decyduje się pocałować pierwszego napotkanego w jej towarzystwie mężczyznę. Pech (a może szczęście?!) sprawia, że pada na Adama Carlsena - jednego z najbardziej wymagających i nieprzystępnych wykładowców.

Olive, pod groźbą złożenia na nią skargi za molestowanie, decyduje się powiedzieć Adamowi prawdę. Carlsena, ku jej zaskoczeniu, zgadza się na układ, w którym będą udawać parę. Ma ku temu swoje własne powody...

W tej książce jest coś, co wciąga czytelnika już od samego początku. Być może specyficzny styl, choć myślę, że raczej chodzi o postać samej Olive. To dziewczyna, którą ciężko opisać - trzeba ją po prostu poznać.

Spodobał mi się pomysł podzielenia rozdziałów na miłosne hipotezy - to bardzo ciekawy zabieg. Samą książkę czyta się łatwo i bardzo szybko. To historia przeważnie lekka i zabawna, choć zdarzają się i trudniejsze momenty. Sama fabuła nie jest zaś skomplikowana i raczej w większości łatwa do przewidzenia.

Jedyna rzecz do której mogłabym się przyczepić, to przerysowania (jaki to Adam nie jest wysoki, ogromny, szeroki w barkach itp.) oraz nielogiczności - a było ich trochę, jak np. to, że Olivie nie mogła dosięgnąć, żeby go pocałować (taki jest wysoki), ale za pierwszym razem jej to jakoś nie przeszkodziło. Raz pada nawet stwierdzenie, że jest od niej dobre pół metra wyższy. Myślę sobie - ok, pewnie dziewczyna jest niska, a tu wkrótce zostaje podany jej wzrost na 1,7 m. To tylko wybrane przykłady, choć nie odbierają przyjemności z czytania, to jednak mnie nieco irytowały. Mam umysł ścisły, a autorka sama jest naukowcem i to w stopniu profesora, więc tym bardziej takie nielogiczności nie powinny mieć miejsca. Chyba, że jest to poczucie humoru, którego ja nie rozumiem?! Niemniej jednak jest to książka, która pozwala się rozerwać i spędzić z nią całkiem miło czas.

A jakie są Wasze odczucia związane z tą pozycją? 😉