Minaris księga 1. Syn Oriona recenzja

Wielu z was wie, że zaczytuje się w fantastyce od zawsze i dość często po nią sięgam. Tym razem nie było inaczej. Znowu skusił mnie opis i pomyślałam, że to może być coś ciekawego. Na pewno ta książka będzie idealna dla młodszych osób, nastolatków, bo o ile mi się podobało to nie zachwyciło mnie jakoś specjalnie. Minaris to luźna książka do poczytania sobie w wolnej chwili. Na myśl po przeczytaniu kilku scen przychodzą opowiadania czytane na blogach. Język tekstu jest wręcz swojski i prosty, dialogi też są luźno prowadzone i wygląda to tak jakbyście prowadzili konwersacje z kolegą. Zdecydowanie widać, że język tekstu jest skierowany do najmłodszych.

Bohaterem jest Adrian, zwyczajny 16 latek wychowujący się w rodzinie zastępczej z siostrą.Ich rodzice nie żyją, a sprawa jest dość świeża by chłopak nadal tęsknił za ojcem. Odszedł 3 lata temu pozostawiając pustkę oraz dzieci. chłopak do dzisiaj za nim tęskni. Do tego tak jak jego siostra czuje, że tu nie pasuje.Pewnego dnia jadąc do szkoły razem z kolegą ulegają wypadkowi i budzą się w interesującej krainie Minaris. Wciągnął ich do tego świata Elf Ramey.

I tu się na moment zatrzymajmy, bo o to chłopak dostaje się do nowego miejsca i od razu z marszu oznajmia mu, że ma poprowadzić lud do wojny z goblinami. Ma do tego zjednoczyć królestwa i jest synem gościa, który stąd pochodził, a duch jego ojca błąka się po Minaris. Wiem, że fantastyka rządzi się swoimi prawami, ale powinien być zagubiony na początku i zadawać dużo pytań. Nie mówiąc o tym, że nastolatek ma prowadzić lud do wojny. Tu logiki zabrakło, a fabuła za szybko się toczy. Nie powiem, opisy otoczenia są całkiem ciekawe, a świat przedstawiony jest interesujący. Do tego mamy gadające smoki. Jak ja kocham ten element fantastyki i na pewno dużo wnosi. Zwłaszcza, że jest tu wspomniane, że żeby porozumiewać się ze smokami trzeba złapać z nimi więź, trochę się wysilić. Zdecydowanie dość przyjemnie się czytało, a nawet dość szybko, bo mi w sumie zajęło to dzień. Z takim językiem to nie trudno o szybkie czytanie. Skierowane jest na pewno do nastolatków, w związku z czym by się nie nudzili musi się coś dziać. Humor jest, trochę bawiły mnie te dialogi, jak i akcja. Coś tam się dzieje więc nie nudziłam się, a tym bardziej ciekawił mnie wątek jego ojca. Zastanawiam mnie także czy do nich dołączy kiedyś jego siostra, to na razie pierwsza część więc nic nie jest przesądzone.

Jeśli chcecie poczytać coś swobodnego to polecam, książka nie ma efektu „wow” ale nie jest mierna. Warto ją poczytać jeśli lubicie takie klimaty. Mnie jako dorosłego czytelnika nie powaliło, ale polecam dla waszych dzieci. Z pewnością książka ma ładne ilustracje, więc jest na czym zawiesić oko. Książka jest tak na poziomie średnim i nie porwała ale sięgnę po 2 tom.