Czekanie recenzja

Niepostrzeżenie, bez wielkiej reklamy, być może gdzieś w tle bestsellerowych premier ukazała się właśnie w naszym kraju wspaniała, wybitna, przepiękna opowieść komiksowa pt. „Czekanie”. Opowieść autorstwa koreańskiej twórczyni komiksów - Keum Suk Gendry-Kim, która przedstawia na jej stronach dramat milionów Koreańczyków, rozdzielonych ponad pół wieku temu przez wojnę. Tytuł ten ukazał się w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Kultura Gniewu.

Matka i jej córka... Mieszkająca w Seulu Gwija radzi sobie coraz trudniej z codziennością życia, zaś odwiedzającą ją córka stara się pomagać, ale nie zawsze jest to prostym i możliwym. Z każdą wizytą Gwija pyta ją, czy może przyszła odpowiedzieć z Czerwonego Krzyża, do którego ta zgłosiła się przed laty z prośbą o pomoc w odnalezieniu synka, który zaginął wraz z jej mężem podczas ucieczki z północy na południe przed siedemdziesięciu laty. Odpowiedzi jednak brak... Jednakże spotkanie z sąsiadką - która doczekała się pozytywnej wiadomości od Czerwonego Krzyża względem niewidzianej od dziesięcioleci siostry, budzi w Gwiji wspomnienia o tamtym dramatycznym, wojennym czasie...

To nie tylko opowieść o koszmarze koreańskiej wojny, dramacie rozdzielonych rodzin i piekle ucieczki..., gdyż jednocześnie jest to dogłębnie poruszająca historia o starości, która niejako stanowi w tym przypadku walkę z czasem, by doczekać informacji o zaginionym przed laty dziecku. To także opowieść o nigdy nie gasnącej nadziei, wierze w cud, czy też nierozerwalnej miłości matki do dziecka, która może przetrwać nawet siedemdziesięcioletnią pustkę, rozłąkę, ciszę. Bo prawdą jest, że komiks ten ma wiele różnych obliczy, z których każde jest wyjątkowym, fascynującym, pięknym...

 Fabułę opowieści znaczą dwa plany czasowe - wydarzenia z roku 2018, ukazujące codzienność Gwiji. jej relację z córką, okoliczności dowiedzenia się o wyjeździe sąsiadki na granice z Koreą Północną, gdzie ta ma się spotkać z siostrą...., jak i również wspomnienia głównej bohaterki, które dotyczą jej dzieciństwa, zamążpójścia, wybuchu koreańskiej wojny i ucieczki, podczas której rozdzieliła się z mężem i kilkuletnim synkiem. To emocje, dramaty, cisnące się łzy - tak na twarze bohaterów, jak i nasze. I znajdziemy w tej opowieści wiele wspólnego również z historią naszego kraju i losami naszych dziadków, co być może też sprawia, że odbieramy ją w tak mocny sposób.

Keum Suk Gendry-Kim również zilustrowała tę historię, tworząc niezwykle klimatyczne, oszczędne w swej formie, poprowadzone surową kreską, czarno białe rysunki. Przemawia jednak przez nie wszystko to, co wydaje się być w tej opowieści najważniejszym - prawda, smutek, bezsilność, ale też i mimo wszystko nadzieja, że coś się zmieni. To piękne i w mej ocenie absolutnie najlepsze ilustracje, jakie mogły powstać na potrzeby tej przejmującej historii.

 To komiks, przy którym płakać nie jest wstyd. Nie jest z uwagi na emocjonalny bagaż, jaki niesie sobą ta relacja, na symboliczne i wymowne sceny, na naszą bezsilność i żal do losu - niejako także i w imieniu głównej bohaterki. I nie wiem jak będzie w przypadku innych czytelników, ale mnie ta historia poruszyła dogłębnie, wstrząsnęła mną i nie pozwala wciąż zapomnieć o tych wszystkich scenach - czasami mówiących znacznie więcej, aniżeli dziesiątki słów. I owszem, jest to ambitna literatura, do której to poznania i zrozumienia trzeba w mej ocenie dojrzeć i dorosnąć.

Komiksowa opowieść pt. „Czekanie”, to dla mnie jedno z najbardziej pozytywnych zaskoczeń ostatnich miesięcy. To wspaniale opowiedziana, niezwykle wzruszająca, klimatyczna i piękna na polu słowa oraz obrazu historia o nadziei, która żyje z nami do samego końca. Myślę, że komiks ten powinien poznać każdy z nas, kto ceni sobie szczere, prawdziwe, ambitne opowieści o ludzkim losie, gdzie po jednej stronie staje zawsze on z tymi swoimi wszystkimi niespodziankami i niesprawiedliwościami, zaś po drugiej człowiek. Polecam z jak największym przekonaniem.