Mój łagodny bliźniak recenzja

"Spokój i bliskość były możliwe tylko dlatego, że przez ten czas znowu byliśmy rodzeństwem, rodzeństwem, które się nawzajem wybrało".*


Książka o samotności. Tak w skrócie można scharakteryzować powieść Nino Haratischwili. Jest to historia Stelli, która po latach rozłąki na nowo spotyka swojego przyrodniego brata Ivo. Nagle z dnia na dzień jej uporządkowane życie zaczyna chwiać się w posadach, a emocje z przeszłości wybuchają ze zdwojoną siłą. Chłopak namawia ją na wyjazd do Gruzji by tam, wśród odgłosów wojny, szukać odpowiedzi na dręczące ich pytania.

Relacje między rodzeństwem są tym bardziej skomplikowane, że nie łączą ich ze sobą więzy krwi. Ivo został adoptowany przez ojca Stelli, w chwili gdy zmarła jego matka. A ponieważ dzieciństwo obojga z nich naznaczone było łzami rozpadającej się rodziny, stali się w pewien sposób sobie aż nazbyt bliscy. Narodził się romans, pełen bólu i ranienia się nawzajem.

Miesiąc temu czytałam powieść o zdradzie, która bardziej mnie denerwowała niż fascynowała. Tym razem otrzymałam dojrzałą historię o relacji ludzi zagubionych między miłością i pogardą. Mój łagodny bliźniak to pełna wrażliwości, a zarazem niezwykle mocna rzecz. Starannie dopracowana i zamknięta w sensowną całość. Naprawdę polecam.


Nino Haratischwili "Mój łagodny bliźniak"
Ilość stron: 288
Wyd. Muza
Ocena: 5/6
* s. 159