Recenzja książki Mój tata panda

Większość z nas przeżyła śmieć bardzo bliskich nam osób, ile to razy rozpamiętywaliśmy chwile spędzone z nimi, żałowaliśmy, że czegoś nie zrobiliśmy lub nie powiedzieliśmy, ale za późno -została tylko pustka i tęsknota. Bo czyż śmierć bliskiej osoby nie jest jednym z najtrudniejszych przeżyć w naszym życiu?

Wypadek samochodowy ginie młoda kobieta, która osierociła jedenastoletniego chłopca, zostawiła zrozpaczonego męża i zdruzgotanych rodziców. Nie ma nic gorszego, dla dziecka, niż ten moment, gdy widzi śmierć ukochanego rodzica, to cios w samo serce. Bo Will tam był i to widział.

Mija rok od śmierci Liz – ojciec i syn, każdy z nich przeżywa żałobę oddzielnie, na swój sposób. Will zamknął się w sobie i nie rozmawia z nikim. Dany, pomimo że od wypadku minął rok, on nadal nie jest w stanie zaakceptować, śmierci żony. Wciąż czuje zapach jej perfum, słyszy jej głos, czuje jej dłoń na swoim policzku…
Syn i ojciec bliscy, którzy kochają się, a oddaleni jakby nieznajomi. „Tacy bliscy, a jakże dalecy”.
Ojciec wie, że coś jest nie tak, pojawia się zwykłe poczucie winy, próbuje wszystkiego, ale chłopiec po prostu nie chce mówić. Zastanawia się nad swoim postępowaniem, odkrywa, że tak naprawdę nic nie wie o swoim synu, on go po prostu nie zna.-Co lubi robić, ulubiony kolor, jakie potrawy lubi jeść, o czym marzy….? Był tak skoncentrowany na swoim żalu, że nie zauważył, że syn potrzebuje jego wsparcia. Danny chce naprawić swój błąd i postanawia zbliżyć się do chłopca- wzmocnić więź, poznać własnego syna. Bo tylko on mu został.

Brak ukochanej żony, teść obwinia go o śmierć jedynej córki, syn nie chce z nikim rozmawiać, rosnący dług za czynsz. Jak by tego było mało, pewnego dnia traci pracę.
Wtedy rodzi się pomysł przebrania za pandę. Dzięki „pandzie” krok po kroku dzień po dniu poznaje siebie na nowo, ale najważniejsze, że coraz bardziej zbliża się do syna. Bo to nie było zwykłe przebranie, ono pozwoliło na zdobycie się do zrobienia rzeczy, które nie chciał robić nawet, wtedy gdy żyła żona. Bo to przebranie to taka ochrona przed realnym światem. Bo w przebraniu możemy udawać kogoś, kim nie jesteśmy. Bo dzięki przebraniu możemy poczuć się wyjątkowi i wolni, możemy zostać bohaterem z ulubionej bajki czy filmu.

James Gould-Bourn po mistrzowsku przedstawia nam naturę ludzką, wagę rodziny, miłość oraz siłę i nadzieję. To tu autor uzmysławia nam jak kruche i ulotne jest nasze życie. Historia, która na długo zapadnie w pamięci i sercu. POLECAM gorąco.

Książkę mogłam, przeczytać dziękuję Wydawnictwu Marginesy.