Jeździec Miedziany (cz. 2/2) recenzja

Zachęcona wieloma pozytywnymi opiniami postanowiłam przeczytać tę trylogię. Nie spodziewałam się, że pochłonie mnie ona bez reszty. 
Pierwsza część, czyli "Jeździec miedziany" to początek pięknej miłości. Tatiana poznaje Aleksandra jako młoda, bezmyślna nastolatka. Rosja staje wówczas u progu wojny. Wkrótce dziewczyna będzie musiała zmierzyć się z najtrudniejszymi decyzjami i czasami, jakie można sobie wyobrazić.
Ta książka to typowy wyciskacz łez. Świetnie opisuje czasy wojny wśród zwykłych zjadaczy chleba w Rosji. Przysparza wiele smutku i nostalgii. Postaci są fantastycznie wykreowane. Tatiana, trzpiotka, która pod wpływem wojny musi wydorośleć, jest bardzo wrażliwa i rodzinna. Jej przeciwieństwo stanowi Aleksander - silny mężczyzna, żołnierz, doświadczony przez los już we wczesnym dzieciństwie. Nie są idealną parą, ale kochają się do szaleństwa. Ich związek jest pełen wzruszeń i prób. Emocje aż kipią podczas czytania. 
Jeśli jesteście fanami brutalnych powieści romantycznych, ta pozycja jest dla Was strzałem w dziesiątkę. Dla mnie to numer jeden, jeśli chodzi o emocjonalne książki. Chętnie wrócę do niej jeszcze wiele razy.