Kim jesteś? recenzja

Próg wejścia do świata autorów kryminałów jest w Polsce bardzo niski. Nie wiem, jakie kryteria stosują wydawnictwa, decydując się na druk niektórych książek, ale czasami mam wrażenie, że nie jest to merytoryczna ocena zespołu fachowców. Tak jest w wypadku „Kim jesteś” Pawła Leśniaka.

Mamy tu morze krwi i makabry, wiele trupów i jeszcze więcej absurdów. Oto w 1996 roku w Nowym Sączu po 15 latach przerwy znów ktoś zabija ludzi, odcinając im uprzednio uszy. Na dodatek miejscowych przedsiębiorców trzyma w szachu miejscowy gang, brutalnie wymuszający haracze.

Szef KWP w Krakowie wysyła do Nowego Sącza komisarza Michała Ptaka, ale zamiast niego na miejscu pojawia się ktoś, kto go zabił i ze zdumiewającą skutecznością za niego się podaje. Fałszywy komisarz przeciąga na swoja stronę ambitną, ale naiwną posterunkową, która – pomagając mu w tajemnicy przed przełożonymi – wielokrotnie łamie prawo i obowiązujące ją zasady służby w policji.

Akcja przez dłuższy czas toczy się w niegdysiejszej teraźniejszości, by nagle z głupia frant przenieść się o 20 lat wcześniej, czyli do roku 1976. Fatalna redakcja sprawia, że czytelnik dowiaduje się, iż wtedy istniała w PRL policja. Redaktor wyobraża sobie też, że policjanci – już współcześnie – noszą marynarki mundurowe do jeansów, a w Sylwestra w niebo strzelają nie fajerwerki, lecz petardy. O kwiatkach językowych wolę już nie wspominać.

Główna bohaterka, czyli wspomniana posterunkowa, ma zapewne budzić sympatię czytelników, ale bardzo o tę sympatię trudno. Nie sposób też kibicować fałszywemu komisarzowi, którego autor nader często nazywa Michałem Ptakiem albo komisarzem właśnie, choć jest to oszust. Niejednego czytelnika może to dezorientować, zwłaszcza jeśli nie czyta uważnie.

Miejscami – muszę przyznać – jest to jednak niezły thriller akcji. Jest ostre strzelanie, jest pościg, jest walka z psychopatycznym mordercą. Napięcia więc nie brakuje i jest to niewątpliwie pozytyw tej książki, która w sumie mogłaby być nawet niezła, gdyby nie byle jaka redakcja i brak profesjonalnej opieki nad autorem.

Przypuszczam, że ta bylejakość to konsekwencja faktu, że książka jest produktem: ma zostać wydana szybko, bo terminy gonią, bo jest umowa z drukarnią i świat by się zawalił, gdyby popracować nad powieścią miesiąc albo dwa dłużej. Kasa, misiu, kasa, a ludziska to i tak kupią.

I entuzjastycznie zrecenzują, ma się rozumieć.