Faza szósta: Światło recenzja

Bariera stała się przezroczysta. Dzieci spędzają przy niej całe dnie, chcąc być jak najbliżej rodziny.
Odchodzą tym samym od swoich obowiązków wobec społeczności ETAPu. Zapominają o tym, że bez pracy nie ma niczego. Pola stoją odłogiem, jedzenia jest coraz mniej.
Gaia zaczyna rosnąć w siłę, a duch Pete'a słabnie. Niedługo nic nie będzie w stanie pokonać Ciemności.
Po wojnie o władzę, głodzie, zarazie i mroku przychodzi coś jeszcze straszniejszego. Niektórzy ludzie zaczynają mutować się bez powodu, co prowadzi do ich śmierci. Jedyne, na co przychodzi czekać mieszkańcom tego, co kiedyś zwano Perdidio Beach, to oczekiwanie na koniec.

Ludzie na zewnątrz kopuły starają się zrozumieć, co stało się w środku. Powstają teorie, jak się pozbyć bariery, a także pomysły, by wcale tego nie robić. Po tym, co przeżyły ich dzieci, już nie będą nadawały się do życia w normalnym społeczeństwie.

Każdy z bohaterów na przestrzeni pięciu tomów dojrzał na swój sposób.
Sam pogodził się z faktem, że nie jest bohaterem
Astrid utraciła wiarę w Boga i szuka swojej drogi po okropieństwach, których się dopuściła
Caine, chociaż nie chce tego nikomu pokazać, dzięki miłości stał się lepszym człowiekiem
Diana walczy między miłością, a nienawiścią do swojego dziecka
Quinn z mało znaczącego człowieka, zawsze w cieniu Sama, staje się jedną z ważniejszych osób w ETAPie.
Teraz muszą tylko przetrwać do końca.

Wreszcie dowiadujemy się, czym jest i jak naprawdę powstał Gainghpage i skąd biorą się jego zdolności.


Michael Grant, to jeden z niewielu dorosłych, który wpadł na pomysł zrobienia serii młodzieżowej, w której występują alkoholizm, zjadanie zwierząt podwórkowych, morderstwa, kanibalizm, straszne bestie, nadprzyrodzone zdolności, zjadanie od środka przez robaki, nastoletnie ciąże i co nie tylko. W cyklu spełnia się każdy, najmroczniejszy koszmar dorosłych.


Na pewno jest to niespotykana seria na rynku, chociaż od jej wydania minęło już kilka lat. W otoczeniu tysiąca książek sci-fi o dystopijnej przyszłości, w której każda powtarza poprzednią, powieści fantastycznych, w których brak świeżości, seria Granta nadal się wyróżnia. Ostatni tom przeraził mnie najbardziej, a także wzruszył.

Ukłony także kieruję do wydawnictwa Jaguar dla czysto technicznej strony wydania. Złamanie grzbietu w tych książkach, mimo niemałej objętości, jest trudne. Mam nadzieję, że panie z biblioteki nigdy tego nie przeczytają, ale próbowałam złamać na różne sposoby i tylko przy wyjątkowym postaraniu się jest to możliwe. Chciałabym, by każda grubsza książka była tak wydawana.