Bastard Tom I recenzja

Boruta, syn Nikogo, jak sam twierdzi.
Jako nieliczny z ocalałych po bitwie na Ostrowie Lednickim postanawia wrócić w rodzinne strony, lecz nie jest to takie proste dla samotnego mężczyzny. Po napadnięciu przez rzezimieszków nie zostaje mu nic, prócz tego, co ma na sobie. Lecz szczęście się do niego uśmiecha po drodze do Kaliszy, gdzie zostaje okrzyknięty bohaterem.
Muszę przyznać, że trudno mi jest powiedzieć jednoznacznie, co myślę o tej książce. Wprowadzane elementy czarnego humoru wywołały na mojej twarzy uśmiech i chyba ta scena, która sprawiła, że dla bohatera szczęście się ten jeden raz uśmiechnęło, stała się moją ulubioną. Ale jak się mówi, im dalej w las, tym ciemniej, tak też było tutaj. Na pewno myślenie bohatera chwilami bywa dla kobiety irytujące, bo dla niego jedyne, czego potrzebuje do szczęścia, to "cycata dziewka". Jestem świadoma, że pozycja płci pięknej niezbyt dużą rolę czasem pełni, ale Borutę, jak mi sie wydaje, można określić erotomanem. Nawet w chwili, gdy jest dość osłabiony, sądzi, że nigdy nie jest zbyt słaby, by być "mężczyzną". Chociaż przyznam szczerze, wreszcie wiem, w którym kierunku od Zawodzia jest która miejscowość. Praktycznie trzy strony zostały poświęcone wymianie współczesnych osiedl Kalisza i wsi otaczających "miasto w Polsce najstarsze".
Powieść naprawdę dobrze się czyta, ale bywa, że bawi nie tyle treść, ile pewne uwagi autora. Na przykład wyjaśnienie słowa sklep-"sklepem nazywano w średniowieczu piwniczki na miód, wino, piwo i inne procentowe łakocie w płynie". Pięknie. Tylko, że nie tylko w średniowieczu, bo jako osoba mieszkająca na terenach, w których dzieje się akcja powieści wiem, że czasem jeszcze u nas na piwnicę mówi się sklep, może nieczęsto. Czasem po prostu archaizacja trochę mi zgrzyta. U mnie na przykład ćmok używany jako zmrok wywoływał pewne rozbawienie, bo dla mnie oznacza to osobę nieco nierozgarniętą, ale to tylko taka dygresja, tym bardziej, że po prostu Wielkopolska pod względem regionalizmów to dość niespójny ze sobą region.
Nieco zawodzi także korekta, bo wydaje mi się na przykład, że nie można przerosnąć najgorszych oczekiwań, tylko obawy, jak już. Dlatego też pozostawia u mnie autor pewien niedosyt. Bo książka miała duży potencjał, ale poziom spadał z rozdziału na rozdział. Jeśli Marcin Sobieralski napisze kolejną powieść, możliwe, że dam sobie szansę zapoznania się z książką, ale już z pewną rezerwą.
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl