Chata na krańcu świata recenzja

Tego lata Eric, Andrew i ich siedmioletnia, wymarzona, adoptowana córeczka- Wen, leniwie spędzają czas w małym domku na odludziu. W chacie nie ma zasięgu, nie ma internetu, do najbliższych sąsiadów jest aż 5 kilometrów drogi, ale rodzina tak właśnie chce spędzić lato- cieszy się spokojem i swoim towarzystwem. Niestety pewnego dnia ich spokój zostaje zmącony i w ciągu kilku chwil sielankowy urlop zmienia się w krwawy horror.

Mała Wen bawi się w ogrodzie. Jest niezwykle rezolutna, spostrzegawcza, oraz bardzo ciekawa otaczającego ją świata. Wtedy właśnie pojawia się Leonard, który miłą rozmową zyskuje sympatię dziewczynki. Coś jednak zmienia się, gdy na podjazd wkraczają trzy uzbrojone osoby i Wen co sił w nogach pędzi ukryć się w objęciach swoich tatusiów. Wizyta czwórki przerażających i dziwnych, nieproszonych gości przeradza się w walkę o życie. Nie jest to jednak napad, ani zbrodnia, tylko brutalna, psychologiczna, bardzo chaotycznie prowadzona gra.
Nagle okazuje się, że świat ma się skończyć. Nadchodząca apokalipsa już się rozpoczęła, ale być może jest jeszcze szansa na to, aby ocalić ludzkość.

"Chata na krańcu świata" wciąga i intryguje od pierwszych stron. Z początku nic nie wskazuje na to, że będziemy uczestnikami scen brutalnych i krwawych, oraz bardzo trudnej próby wiary. Nie wiadomo skąd nagle wzięli się nieznajomi ludzie, oraz czym się kierują. Może to jakaś sekta, może grupa osób z zaburzeniami psychicznymi, może przeciwnicy homoseksualizmu, a może są to ludzie, którzy faktycznie doznali objawienia i jako jedyni mogą uchronić świat przed zagładą?
W tej książce pojawia się wiele trudnych pytań, natomiast ostatecznie nie otrzymujemy na nie odpowiedzi.

Fenomenalne jest to, że cała akcja bardzo skłania do rozmyślań, a są to zaledwie dwa dni spędzone w jednym małym domku.
Książka jest horrorem, jednak wydaje mi się że to horror dla osób takich jak ja- lubiących się bać, ale nie za bardzo. Miłośnikom gatunku i poszukiwaczom ekstremalnych wrażeń może być tej grozy czy brutalności trochę za mało.

Dla mnie książka była bardzo ciekawa, jednak przyznam, że zakończenie nie do końca przypadło mi do gustu. Oczekiwałam jakiegoś wyjaśnienia. Rozwiązania tych wszystkich niedomówień w jedną, czy w drugą stronę, jednak wiem, że pozostawienie otwartego zakończenia również może się podobać i zostawia czytelnikowi pole do rozmyślań.

Na uwagę bardzo zasługuje tu strona wizualna. Okładka bardzo przyciąga wzrok, a do tego idealnie odzwierciedla treść książki. Nie można tutaj nie wspomnieć o mrocznych ilustracjach dopełniających tekst- w książkach dla dorosłych bardzo często są one pomijane, a zawsze dodają coś do tekstu, cieszą oko, oraz sprawiają, że czytelnik może na chwilę oderwać się od lektury i porozmyślać.