Chata na krańcu świata recenzja

"Chata na krańcu świata" to jedna z tych pozycji, która zbiera mieszane odczucia: od zachwytów po uczucia zawiedzenia po lekturze. Ja pozostaję pośrodku i chyba powielę słowa wielu osób, które przeczytały ją przede mną: zamysł jest, jednak gorzej z realizacją. A zaraz dowiecie się dlaczego.

Na początku trochę informacji o historii, którą przedstawia powieść: Siedmioletnia Wen i jej rodzice, Eric i Andrew, spędzają wakacje w samotnej chatce nad jeziorem niedaleko granicy kanadyjskiej, z dala od cywilizacji, miejskiego zgiełku i hałasu, odcięci od natrętnego Internetu i telefonów komórkowych. Najbliższe sąsiedztwo znajduje się pięć kilometrów od ich domku. Pewnego dnia do bawiącej się przed domem Wen podchodzi nieznajomy, przedstawiający się jako Leonard. Przekonuje ją o przyjacielskich zamiarach i zaczyna z nią rozmowę. Zyskuje on sympatię dziewczynki, jednak wkrótce dołączają do niego kolejne osoby. Wen, Eric i Andrew zostają uwięzieni a tajemniczy goście stawiają im ultimatum: ktoś z nich musi poświęcić swoje życie w ofierze w celu uratowania świata przed zagładą...

Miała to być „trzymająca w napięciu, porywająca opowieść o apokalipsie, poświęceniu i przetrwaniu; historia, w której los kochającej się rodziny spleciony zostaje z losem całej ludzkości.” „Chata na krańcu świata” jest jednak pozycją, którą można nazwać przeciętnym horrorem. Odpowiednio ponury, krwawy, lekko trzymający w napięciu, lecz nic ponadto. Pierwsza część była według mnie dość dziwna, później akcja zaczęła się rozwijać, jednak pod koniec rozczarował mnie zbyt przydługawy monolog Sabriny. Dodatkowo książkę dosyć ciężko mi się czytało, brakowało mi dynamiki i równowagi pomiędzy opisami a dialogami. Na plus piękne ilustracje i bardzo fajna twarda okładka. Nie było źle, jednak zachwytów też nie było. Nie jest po pozycja, która pozostanie w mojej głowie na długo, jednak mimo to cieszę się, że dane mi było ją przeczytać. Znam jednak lepsze pozycje z gatunku horrorów i wątpię, czy powrócę do twórczości tego autora.