Zło, które ludzie czynią recenzja

Niektóre książki pochłaniają czytelnika nie tylko swoją fabułą, ale przede wszystkim atmosferą. Gęstą, duszną i pełną niepokoju. Sandrone Dazieri stworzył właśnie taką powieść. „Zło, które ludzie czynią” to historia, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Każda kolejna strona wciąga coraz głębiej w mroczny labirynt tajemnic, gdzie nic nie jest takie, jak się początkowo wydaje. To thriller, który nie tylko trzyma w napięciu, ale także zmusza do zastanowienia się nad tym, jak często prawda bywa zniekształcana, a sprawiedliwość przybiera różne, niekoniecznie szlachetne oblicza.

Dazieri nie należy do pisarzy, którzy prowadzą czytelnika prostą ścieżką. Wręcz przeciwnie, fabuła tej powieści przypomina misternie utkany gobelin, w którym każdy ścieg ma swoje znaczenie, choć często dostrzegamy to dopiero po czasie. Opowieść rozwija się wielotorowo, a przeszłość i teraźniejszość splatają się w sposób tak naturalny, że momentami trudno powiedzieć, która z nich jest bardziej rzeczywista.

Podstawowy punkt wyjścia wydaje się prosty - zbrodnia i poszukiwanie winnego. Jednak im głębiej zanurzamy się w historię, tym bardziej klaruje się świadomość, że nie chodzi tu jedynie o rozwiązanie kryminalnej zagadki. To opowieść o złożoności ludzkiej natury, o błędach przeszłości, które niczym cień nie opuszczają swoich bohaterów. Każdy z wątków jest niczym nici splatające się w coraz bardziej skomplikowany wzór, a czytelnik do samego końca nie może być pewien, co kryje się pod jego powierzchnią.

Autor znakomicie buduje napięcie, nie poprzez tanie sztuczki, lecz stopniowe zagęszczanie atmosfery. Już od pierwszych stron czytelnik czuje, że w tej historii nie będzie prostych rozwiązań, a zło nie jest jedynie mrocznym cieniem w tle, lecz czymś wszechobecnym, zakorzenionym w świecie przedstawionym. Ta powieść ma w sobie coś hipnotyzującego, jest jak mroczny pokój, w którym światło co chwila gaśnie, zostawiając nas w pełnym napięcia oczekiwaniu na to, co za chwilę się wydarzy.

Niepokój wzmaga się z każdą kolejną sceną. Przeszłość, zamiast przynosić odpowiedzi, jedynie mnoży pytania. Prawda okazuje się względna, a wymiar sprawiedliwości bardziej skorumpowany i bezlitosny, niż moglibyśmy przypuszczać. W świecie wykreowanym przez autora nie ma prostych podziałów na dobro i zło – to rzeczywistość, w której moralność bywa jedynie iluzją, a sprawiedliwość często przybiera formę, której nikt się nie spodziewa.

Styl Dazieriego nie pozostawia miejsca na zbędne ozdobniki. Jest precyzyjny, wyważony, miejscami wręcz brutalny w swojej bezpośredniości. Autor nie epatuje przemocą, ale też jej nie ukrywa, ukazuje ją w sposób surowy, realistyczny, oddając jej pełne konsekwencje. Nie ma tu miejsca na fałszywy patos czy przesadną dramaturgię. Każde zdanie jest jak ostrze, wyrywa czytelnika ze strefy komfortu i zmusza do konfrontacji z tym, co niewygodne.

„Zło, które ludzie czynią” to książka, która pozostaje w pamięci na długo po przewróceniu ostatniej strony. Nie jest to typowy kryminał, w którym śledztwo prowadzi do jasnych odpowiedzi. To raczej opowieść o skazach, które nosimy w sobie, o błędach, które nigdy nie zostają do końca wymazane, i o tajemnicach, które nawet po latach mogą zniszczyć życie wielu ludzi.

Dazieri nie oszczędza czytelnika, rzuca go w sam środek moralnych dylematów, każe mu konfrontować się z trudnymi pytaniami i nie pozwala na łatwe rozwiązania. To książka dla tych, którzy cenią literaturę wymagającą, taką, która nie tylko dostarcza emocjonującej fabuły, ale także zmusza do refleksji nad tym, jak kruche bywają fundamenty, na których budujemy swoje przekonania.