Cień i kość recenzja

Czy szara myszka w jednej chwili może zmienić się w bohaterkę? Alina Starkov to żołnierka, która otrzymuje zadanie przekroczenia Fałdy Cienia, nienaturalnej, magicznej przestrzeni przecinającej kraj na dwie części, miejsca mrocznego i niebezpiecznego, pełnego potworów zabijających każdego kogo napotkają. Dziewczyna ma świadomość, że może tego nie przeżyć. Kiedy w trakcie przeprawy jej pułk zostaje zaatakowany, a najlepszy przyjaciel staje oko w oko ze śmiercią główna bohaterka odnajduje w sobie głęboko skrywaną moc i ratuje współtowarzyszy. W jednej chwili biedna sierota wkracza w pełen przepychu świat nadwornych intryg. Musi nauczyć się panować nad swoimi nieokiełznanymi zdolnościami, ale również wpasować w nową rzeczywistość, tak dla niej obcą.

Jest to pierwsza książka Leigh Bardugo, po którą sięgnęłam. Przyznam, że niezwykle przypadł mi do gustu świat, który stworzyła. Osadzenie historii w carskiej Rosji dodaje klimatu, a jednocześnie stanowi równowagę dla magicznych istot w niej żyjących. Sama fabuła opiera się tak naprawdę na wielu powielanych schematach, niczym odkrywczym, jednak autorka potrafiła wykorzystać ten brak nowości na swoją korzyść. Chociaż opiera się na utartych już ścieżkach (w przypadku historii Aliny, powiedziałabym, wręcz wydeptanych i zalanych betonem) udaje jej się zaskoczyć czytelnika.

Bohaterowie idealnie wpasowują się w opowieść, choć są raczej nijacy. I to powinno przeszkadzać, ale tak (o dziwo!) nie jest. Sama Alina miejscami mnie irytowała przede wszystkim swoją głupotą i brakiem refleksji. Z drugiej strony znowu zwracamy się w kierunku schematów, jest to typ postaci, które bardzo często w książkach się spotyka. Wszystko jednak, gdy złoży się to razem, powoduje, że ma się ochotę czytać dalej.

Język autorki jest na tyle prosty i przyjemny, że czyta się bardzo szybko. Całość jest niezwykle przejrzysta. Dialogi zbudowane są w sposób naturalny, a wtrącenia w języku rosyjskim dodają charakteru. Wydaje mi się, że zbyt krótkie są opisy, nie oczekuję oczywiście epopei na temat krajobrazu, jednakże są rzeczy, które trzeba sobie dopowiedzieć we własnym zakresie i miejscami to denerwuje.

Zbierając to wszystko razem (choć mam wrażenie, że wytknęłam wiele niedociągnięć) uważam, że jest to książka dobra, mająca spory potencjał i zachęcająca do sięgnięcia po kolejną część. Szczególnie intryguje świat stworzony przez Bardugo, mroczny i niebezpieczny, a zarazem przyciągający.