Cień i kość

Rany, jakie to było dobre! Magia dla wybranych, uczucia mniej lub bardziej zakazane. Straszne potwory kryjące się w fałdzie cienia. Alina Starkov, która była zwykłą dziewczyną, szkoliła się na kartografa i wcale nie pragnęła chwały, jaką jej przyniosła zdolność przywoływania słońca. Zwłaszcza, że nad tą zdolnością nie umie panować...

Ckliwe fantasy dla nastolatek z młodocianymi bohaterami (Aliną i Malem) w świecie stylizowanym na Rosję. Mdłości wywołane romantycznymi uczuciami pojawiły się u mnie już po pierwszych 30 stronach. Ucieszyłem się gdy Mal szybko został ranny i zniknął z tekstu, dzięki czemu akcja drastycznie przyspieszyła a ckliwość została zastąpiona tęsknotą, dopadającą Alinę w przerwach w romansowaniu ze swoim nowym przełożonym. Niestety przyspieszenie akcji okazało się chwilowe i całość fabuły przekształciła się w jedną z setek wtórnych historii o Kopciuchu. Znaczy się, Kopciuszku. Błyskawiczna przemiana Aliny z niedoświadczonej kartografki w przyszłą superbohaterkę strzelająca światłem z dowolnie wybranych narządów, zajmuje autorce niewiele stron - konkretnie około 35. Oczywiście okazuje się, że tylko ona (Alina nie autorka) może ocalić świat, a przynajmniej te jego fragmenty, które zła magia przerobiła niegdyś na siedzibę potwornych lokalnych potworów, które skaczą i fruwają a podróżnych wpier..., bardzo przepraszam, zjadają. Zjadanie jest uzasadnionym domniemaniem opartym na odgłosach mlaskania, bo generalnie w czasie konsumpcji jest zazwyczaj strasznie ciemno i trudno dopatrzeć się krwistych szczegółów. Szczęśliwie uniknąwszy zguby bohaterska Alina zaczyna naukę magii w okolicy dworu carskiego, gdzie potworni lokalni dworacy zajmują się - jakżeż oryginalnie - straszliwymi intrygami i walką o wpływy. Od razu też okazuje się, że magowie, zwani dla niepoznaki griszami, pomimo pełnej s...

Alina Starkov i Mal Orecev to sieroty, które wychowują się u Diuka Keramsova. Pewnego dnia pojawiają się pewni ludzie, którzy przyszli w jednym celu - jakkolwiek to brzmi - aby pozyskać kolejne dzieci o cudownych mocach.
Wiele lat później żołnierka Alina Starkov, która pełni funkcję kartografki wyrusza wraz ze swoim pułkiem (w którym to pułku służy także Mal) do Fałdy Cienia. Tam napotykają potwory zwane volcrami, z którymi staczają walkę. Alina jeszcze nie wie, że jest w posiadaniu mocy, o które nie podejrzewałaby się w najśmielszych snach. Czy uda się tę walkę wygrać? I co wydarzy się później? Czego dowie się o sobie Alina? Tego należy dowiedzieć się z lektury książki.

Książka otwiera "Trylogię Grisza" Leigh Bardugo. Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i jest ono zadziwiająco udane. Do plusów zaliczam lekki styl Bardugo, nieco ironiczne dialogi pomiędzy Aliną a Malem bądź Aliną i Zmroczem, które były nawet zabawne, w miarę wartką akcję oraz przynajmniej jeden znaczący zwrot akcji. I choć "Cień i kość" ma też swoje mankamenty typu: dziwne niekiedy brzmiące infantylnie dialogi, przewidywalną fabułę opartą nie tylko na ogranych motywach: chęci zdobycia władzy, zemsty i tak dalej, to jednak broni się tym, że czyta się ją niewiarygodnie łatwo i szybko. Sama się zdziwiłam z jakim zainteresowaniem ją pochłonęłam.

Nie uważam tej książki za rewelacj...

 Zapewne znawczynią fantasy nie jestem, ale tematyka magii, nagle odkrywanych zdolności u dzieci to stary wątek wciąż powielany. I jak przystało na amerykańską literaturę, czy film jest superbohater, który sprosta każdemu wyzwaniu, choćby to było zaledwie kilkuletnie dziecko. Przecież zawsze pod ręką jest magia, więc nie ma strachu (no,może tylko emocje;)) że się nie uda i żadne niebezpieczeństwo nie zagraża na tyle, by nie móc kontrolować sytuacji. Wszystko da się okiełznać na kartach książki.
 Piszę trochę z przekąsem, bo jak widzę takie opisy, że "jeden z najlepszych ostatnich lat w tym gatunku" to przypomina mi się kilkadziesiąt innych, o których dokładnie to samo pisali wydawcy w swoim czasie.  Jednak to nie znaczy, że książka Leigh Bardugo jest kiepska. Jedynie co, to tematyka, główne wytyczne fabuły zaczynają się przejada, choć trzeba podkreślić, że sam sposób podania przyjemny w odbiorze. Myślę, że jak najbardziej dla fanów gatunku. Może zadowolić zarówno młodzież, jak i starszych. 

O trylogii Grisza autorstwa Leigh Bardugo słyszałam bardzo dużo dobrych opinii. Fakt, że Netflix postanowił zekranizować ten cykl zmotywował mnie do sięgnięcia po pierwsza cześć „Cień i kość”. Mam co do tej książki dosyć mieszane odczucia…

Alina Starkov jest żołnierką, której rodzice nie żyją, przyucza się do zawodu kartografa i niczym szczególnym się nie wyróżnia… aż do czasu. Razem ze swoim przyjacielem z dzieciństwa Mal’em zostają wysłani na swoja pierwszą misję do tzn Fałdy Cienia- miejsca powstałego w magiczny sposób, w którym roi się od potworów. Kiedy podczas misji oddział przyjaciół zostaje zaatakowany i Mal’owi grozi śmiertelne niebezpieczeństwo Alina ku zadziwieniu wszystkich odkrywa swoją moc. Od tego momentu zostaje Griszą.
Griszowie są to osoby posiadające rożnego rodzaju magiczne zdolności przez co pracują na dworze i są użytecznymi narzędziami w rękach władcy przez co cieszą się ogólnym poważaniem i szacunkiem.

Pomysł na świat w trylogii Grisza bardzo mi się podoba. Bardzo lubię czytać o super zdolnościach, zwłaszcza kiedy każdy ma swoje, indywidualne. Akcja w książce również płynie wartko, przez co czyta się szybko i sprawnie … Ale cała fabuła jest tak bardzo przewidywalna … Jesteśmy w stanie przewidzieć każde wydarzenie i zwrot akcji. Niestety nie zaskoczyła mnie nic w tej opowieści, co więcej wydaje mi się, że mogłabym w ciemno przewidzieć wydarzenia z następnych dwóch części…
Polecam „cień i kość„ wszystkim, którzy rozpoczynaj...

Alina Starkov to sierota z niewyobrażalną mocą, dzięki której życie w Ravce może zmienić się na zawsze.Czy uda jej się zniszyć Fałdę Cienia? Czy wszyscy są z nią szczerzy? Komu może zaufać a na kogo musi uważać? Jak ostatecznie potoczy się wspólna historia Mala i Przywoływaczki Słońca?
Książka jest świetnie napisana, łatwo i szybko się ją czyta. Z niecierpliwością sięgam po kolejną częsć.

Podobała mi się przemiana bohaterki i jej uczucia do Mala.

Alina Starkov to sierota, która jedynie cieszy się z towarzystwa jej przyjaciela z dzieciństwa, Mala. Na co dzień dziewczyna jest kartografem, a on żołnierzem. A ich oddziały zostają wysłane do przekroczenia Fałdy Cienia, obszaru połaci mroku oraz pełnego nadnaturalnych potworów. Kiedy pułk Aliny zostaje zaatakowany, tajemnicze i uśpione moce dziewczyny zostają niespodziewanie obudzone. Powoduje to, że staje się ona nadzieją na pokonanie mrocznego obszaru, który polepszy życie wielu mieszkańców jej rodzinnych stron.

Tak jak większość osób, po “Cień i kość” sięgnęłam po obejrzeniu serialu, który pojawił się jakiś czas na Netflixie. Co prawda, parę lat temu czytałam “Szóstkę wron” z tego samego uniwersum, jednak za dużo już z niej nie pamiętam. Można więc powiedzieć, że było to dla mnie odświeżenie informacji ze świata griszów. Jednak sama fabuła nie była mocno porywająca. W wielu momentach wręcz się nudziłam. I chyba takie główne punkty, gdzie akcja naprawdę się dzieje to początek i koniec książki. Pod tym względem trochę się zawiodłam, bo opis książki sugerował trochę co innego.

Sami bohaterowie również nie są rewelacyjni. Alina to taka typowa bohaterka młodzieżówek, co to jest szarą myszką i nagle okazuje się niezwykłą wśród tłumu. I niestety ostatnie była dla mnie nijaka, przez co ani ją lubię, ani nie lubię. To samo się tyczy Zmrocza, który miał nad nią pieczę w akademii. Prawie go nie było książce, przez co nie mogę...

Pierwszy tom trylogii Griszy opowiada historię Alinie Starkov, która razem z przyjacielem z sierocińca Malem, zaczyna służbę wojskową jako kartograf. Będąc razem z innymi w drodze do Fałdy Cienia, zostają zaatakowani i właśnie wtedy budzi się w niej moc o jakiej nie wiedziała. Od tego momentu daje nadzieje innym na zniszczenie Fałdy cienia. Zostaje trafiona pod opiekę do Zmrocza, który pokłada w niej duże nadzieje. To właśnie przez te wydarzenia wkracza na dwór pełen intryg królewskich oraz odkrywa coś co może zmienić wszystko co było jej znane.

Sięgnęłam po książkę ”Cień i kość” dlatego, że bardzo dużo dobrych opinii zbiera ”Szóstka wron” od tej samej autorki, dlatego po wgłębieniu się co należy czytać najpierw zdecydowałam się zacząć od trylogii Grisza. Czy żałuje tego? Zdecydowanie nie!

Książka idealnie przedstawia nam świat wykreowany przez autorkę, bardzo łatwo jest wejść do książki i odnaleźć się w tej historii. Coś co bardzo mnie zaskoczyło, było to jak bardzo książka ta przypadła mi do gustu. Ja na codzień jak co niektórzy z was mogą wiedzieć - nie czytam fantastyki. A jednak bardzo polubiłam się z tą historią. Ciekawe uniwersum, ciekawy pomysł na fabułę... No zwyczajnie czego chcieć więcej. Szkoda tylko, że chwilowy romans jaki wysuwał się na pierwszy plan szybko przerodził się w moje chwilowe znienawidzenie jednej z postaci. Jednak i tak bardzo intryguje mnie ta postać, na tyle przynajmniej, że chce więcej, więcej i więcej! Na obronę powiem, ż...

Po "Cień i kość" chciałam sięgnąć już od dłuższego czasu. Prowadziłam sama ze sobą dyskusje na temat tego, jakie książki powinnam kupić w pierwszej kolejności i niestety trylogia przegrywała. Ostatnio dzięki koleżance z pracy (pozdrawiam!) miałam możliwość przeczytania pierwszego tomu, a drugi i trzeci już na mnie czekają!

Zacznę od tego, że nie nastawiałam się w żaden sposób. Zwłaszcza że wcześniej wspomniana koleżanka wspomniała mi, że z kolejnymi tomami widać różnicę w warsztacie pisarskim autorki. Przejdźmy jednak do sedna: podobało mi się.

Muszę przyznać, że co prawda sięgnęłam po nią w dość trudnym momencie mojego czytelniczego życia, bo szybko zasypiałam, szybko gubiłam wątek, a czasami niektóre strony musiałam czytać po kilka razy, ale, ale! Usiadłam w końcu porządnie i przeczytałam! Nie jestem wielką fanką fantastyki (jedyna seria, którą przeczytałam, niemalże wręcz pożarłam to HP i mogę do tych książek wracać bez końca), tak historia mnie wciągnęła i zainteresowała. Momentami co prawda czułam się delikatnie zagubiona i nie do końca rozumiałam, jak funkcjonuje przedstawiona społeczność, niby było to przedstawione i opisane, ale chwilami miałam wrażenie, że mogło być temu poświęcone więcej czasu. Nie zniechęciło mnie to jednak w żaden sposób. Mam nadzieję, że w drugim tomie będzie o tym nieco więcej... No i przede wszystkim jestem ciekawa co z Aliną i Malem, bo pierwszy tom skończył się intrygująco, pozostawiając wiele niezamkniętych wątków, co ...

„Cień i kość” to opowieść z gatunku tych, które porywają czytelnika niczym nurt rwącej rzeki, i które sprawiają, że zanurza się on w wykreowanym przez autora świecie do tego stopnia, że przestaje się liczyć wszystko poza przygodą, w której właśnie bierze udział ramię w ramie z jej bohaterami. Kiedy czytelnik trafia na taką powieść, nie zwraca uwagi na jej mankamenty i niedociągnięcia, nie analizuje zachowania postaci. Fabuła angażuje go tak mocno, że wszystko inne schodzi na dalszy plan – dokładnie tak było ze mną podczas lektury „Cienia i kości”. Pokochałam przepełnioną wschodnio-rosyjskimi inspiracjami opowieść o zagubionej Alinie, jej wiernym przyjacielu Malu oraz charyzmatycznym, władającym mrokiem mentorze Darklingu.

Z książkami Leight Bardugo w moim przypadku było tak, że kupiłam Króla z Bliznami, ponieważ było napisane że to pierwsza część. Po małym rozpoznaniu okazało sie, że powinnam najpierw przeczytać trylogię Griszów, żebym wiedziała o co chodzi. Zabrałam się za tę książkę, nie wiedząc czego sie spodziewać. Na szczęście mnie oczarowała, a już napewno oczarował mnie Darkling. Chyba przez te wszystkie książki czarne charaktery są moimi ulubionymi. Myślę że ma w sobie coś niespotykanego chociażby przez to, że mamy słowa wymyślone na jej potrzeby. Moim zdaniem, warto przeczytać aby sprawdzić czy dalej wgłebiać sie w świat Griszów.

"Cień i Kość" kupiłam tuż po obejrzeniu Netflixowego serialu, który zaintrygował mnie kreacją świata i klimatem. Długo czekała na półce aż wreszcie po nią sięgnęłam i rozczarowałam się. Opowieść napisana została jedynie z punktu widzenia głównej bohaterki. Nie ma wtrąceń o innych. Bohaterowie są płytcy, wręcz papierowi. Stereotypowy motyw od zera do bohatera, który tu został potraktowany na łapu capu. Bohaterka bardzo szybko staje się potężna, mimo że fabuła ciągnie się i rozwleka wpijając w samą powieść mnóstwo niepotrzebnej tęsknoty i miłości.
Drugi i trzeci tom czekają na mojej półce by po nie sięgnąć i dam im jednak szansę.

Z przykrością stwierdzam, że po obejrzeniu serialu (niestety jako pierwszego), książka wydaje się mdła i nijaka. Zazwyczaj lubię fantastykę, zaczarowane krainy, bohaterów obdarzonych magią itp. Ale tu wszystko jest jakieś takie płytkie. Bohaterowie nie zyskują sympatii, a ciekawe wydarzenia giną wśród nudnych dłużyzn (jadą i jadą, trudna nauka, wędrówka przez las). I niestety nawet Zmrocz (dzięki ci Ben) w książkowej wersji nie robi wrażenia. A o romansach nawet nie będę się wypowiadać. Ogólnie mówiąc, to wszystko już kiedyś było. Może młodszym czytelnikom się spodoba, mnie, niestety, mocno rozczarowało.