Północna zmiana recenzja

Czasami celowo zwlekam z lekturą, by mieć na półce pewniaka na gorszy czas. Tym razem złożyło się tak, że zdążył powstać drugi tom i właśnie to zmobilizowało mnie do sięgnięcia po ten tytuł, choć początkowo nie miałam pojęcia o tym, że to będzie seria. Te zresztą też lubię odkładać, zwłaszcza gdy zapowiada się, że powstanie trylogia, bo w ich przypadku większy efekt daje w moim odczuciu przeczytanie całości na raz.
"Północna zmiana" to dość wyjątkowa powieść w dorobku Hanny Greń. Jest inna niż te, z którymi miałam przyjemność zapoznać się wcześniej. Przede wszystkim została osadzona w realiach PRL-u, więc dla mnie była to podróż w nieznane. Nie ukrywałam nigdy, że uwielbiam retrospekcje do tamtego okresu przy współczesnych fabułach, ale nie kojarzę chyba takiej typowo z lat 80.
Nie mogę skonfrontować wydarzeń ze swoimi wspomnieniami, ale odpowiadają one moim wyobrażeniom opartym na opowieściach i filmach z tamtych lat. Autorka stworzyła na kartach tej powieści wyjątkowy klimat, który był bardzo potrzebną przeciwwagą dla niezwykle mrocznej intrygi kryminalnej.
Główną bohaterką jest młodziutka Inga, która nie ma łatwo w domu, nie waha się więc, gdy dostaje propozycję wyjazdu służbowego. To właśnie on początkuje serie niespodziewanych zdarzeń i powoduje, że głęboko skrywane sekrety wychodzą na światło dzienne.
Muszę przyznać, że nawet nie probowałam układać własnych teorii dotyczących zagadek, jakie serwowała tym razem Hanna Greń. Zresztą byłam za bardzo skupiona na wątkach obyczajowych, by analizować te potencjalne kryminalne. Cenię sobie w twórczości autorki właśnie to, że chociaż teoretycznie doskonale ją znam, to nigdy nie umiem rozgryźć intryg, które misternie splata.
"Północna zmiana" to klimatyczna i mroczna powieść, której tytuł sam w sobie jest już bardzo ciekawy, a jego znaczenie ukryte jest w treści. Poznałam dzięki niej kolejną odsłonę autorki i jak zwykle jestem zachwycona. Polecam zarówno fanom twórczości Hanny Greń, jak i tym, którzy jej książek jeszcze nie znają.
Moje 9/10.