Chór zapomnianych głosów recenzja

Są takie gatunki w literaturze, na które reaguję, jak pies na jeża – chciałabym, ale się boję, wręcz unikam jak ognia za pewnik przyjmując, że to nie dla mnie. W przypadku nowo wydanej (ale już nie nowej) książki Remigiusza Mroza miałam mieszane uczucia, bo (halo !) toż to ten popularny Mróz, którego książki podobno same się czytają, a większość czytelników bierze w ciemno urodzajne ostatnio niczym z taśmy produkcyjnej dzieła autora, które wyskakują jedno po drugim na półki księgarń, a z drugiej – to gatunek science-fiction, fantastyka – jak zwał tak zwał. Bez wątpienia to coś nowego w dorobku Mroza, co (nie ukrywam) z niepokojem bałam się sprawdzać, ale zwyciężyła ciekawość. Dość marudzenia p sprawdźmy, co w kosmosie oczami Remigiusza piszczy.
Okręt Accipiter, jak i szereg innych zostaje wysłany w odległe punkty galaktyki celem odnalezienia i zasiedlenia przyjaznych dla człowieka ciał niebieskich. Każdy z obiektów ma na swoim pokładzie szereg specjalistów, naukowców czy chociażby lekarzy, którzy liczą się z tym, że mogą nigdy nie wrócić, ale czego nie robi się dla dobra ludzkości, jak i sławy, która może przełożyć się na wspomnienie w podręcznikach historii kolejnych pokoleń. Lindberg budzi się po wieloletnim śnie, który pozwolił załodze przetrwać podróż liczoną w latach świetlnych, a ciału człowieka zachować młodość i witalność taką, jaka była w momencie zapadania w kriogeniczny sen. Mężczyzna odkrywa, że z kilkusetosobowej załogi Accipitera żyje tylko on i nawigator muzułmanin. „Chór zapomnianych głosów” opiera się na odkrywaniu prawdy o przyczynach śmierci pozostałych członków tego statku, jak i pozostałych, których misja stoi pod znakiem zapytania. Skandynaw i nawigator są skazani wyłącznie na siebie i to w ich rękach zasadniczo zależą losy ludzkości, o ile jakakolwiek ludzkość poza nimi przetrwała.
Spotkałam się z głosami, iż więcej w tej książce jest „fiction” niż „science” – być może. Nie pokuszę się o ocenę tych uwag, gdyż moje doświadczenie w temacie jest znikome. Opierając się na samej fabule, jak i jej dopieszczaniu mogę powiedzieć, że książkę czyta się nad wyraz dobrze. Raczkując w tym gatunku nie przytłoczył mnie on, a chwilami dość konkretnie wciągnął, choć od początku w tyle głowy kołatały wątpliwości i przypuszczenia, że porywam się z motyką na słońce. Na słońce, a raczej w okolice Czerwonego Karła wybrali się bohaterowie, wokół których zagęściła się atmosfera grozy, śmierci, czasoprzestrzeni, mocy nadprzeciętnych, jak i obcej cywilizacji, której zamiary względem człowieka są trudne do zdefiniowania. Charakterystyczny styl autora sprawia, że nawet książka tego gatunku może być przyjemna i wciągająca, a choć w pewnym momencie popadłam w niemałe zawirowanie, wręcz zagubienie w losie głównego bohatera (ach, ten umysł humanistyczny) „Echo z otchłani” (kontynuacja) już czeka na swoją kolej, bo zaczyna się robić jeszcze ciekawiej.