My, skrajnie otyli recenzja

„ Leczenie otyłości to proces wymagający czasu i cierpliwości.” (str.131)

Książka jest pierwszym reportażem o osobach chorych na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią. Lektura bardzo ciekawa, ważna i wnosząca wiele nowych informacji w temacie, który dla przeciętnego obywatela nie jest znany.

Autorka chorowała na otyłość od dzieciństwa, dlatego tematyka, którą poruszyła w książce jest jej dobrze znana.

Są to prawdziwe historie osób, które zmagały się z otyłością. Ich codzienne problemy, zmagania się z chorobą. Okrutnym środowiskiem wyśmiewających się z nich, przezywający ich. Trudnej walce, którą podjęli by schudnąć, dietami po których czuli się głodni, a waga po jakimś czasie znowu wracała. Wizytach w gabinetach lekarskich, u terapeutów, psychologów i dietetyków i operacjach bariatrycznych ( chirurgiczne leczenie otyłości). Upokorzeniem z jakim się spotykali w życiu codziennym, samotnością.

Nikt nie zna liczby osób chorych na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią. Często pozostają w domu zdani na opiekę bliskich i znajomych. Wstydzą się swojego wyglądu i często kończy się to depresją. Prócz otyłości towarzyszą im inne choroby. Smutne jest ich życie. Ograniczeni ruchowo, osamotnieni, zdani na innych. Jedni pojęli walkę, inni po jakimś czasie machnęli na to ręką, a jeszcze inni szybko pożegnali się z życiem. Dla niektórych wyjście z domu było nieosiągalnym wyzwaniem i niespełnionym marzeniem.

Często bliscy popełniali błędy wyręczając we wszystkim osoby otyłe, a przecież niektóre z nich byliby w stanie wykonywać sami. Ludzie z otyłością w większości przypadków nie wzbudzają troski i współczucia. Towarzyszy im niechęć a często także agresja. Jest niewielka grupa osób zaangażowana w pomoc dla nich.

Mamy tez opisy, gdy do chorych ludzi przyjeżdżała straż pożarna, by pomóc pracownikom medycznym w transporcie do szpitala. Nie ma ogólnokrajowych procedur, jak postępować w przypadku transportu z pacjentami z otyłością.

Autorka przytoczyła wywiady z lekarzami, psychologami, specjalistami do spraw żywienia, ratownikiem medycznym, pielęgniarką, rzecznikiem Pogotowia Ratunkowego, pracownikami OPS i wieloma innymi, którzy wypowiedzieli się na temat trudności jakie napotykali w swojej pracy z osobami cierpiącymi na otyłość z ich punktu widzenia. Pojawiły się też wypowiedzi bliskich.

Dowiadujemy się też o działalności Stowarzyszenia Pacjentów Bariatrycznych.

Autorka przedstawiła smutne statystyki niewłaściwego zachowania personelu medycznego wobec osób otyłych. Znajdujemy też sceny z filmu „Wielka woda”(świetny film, polecam) z doskonałą rolą Anny Dymnej grającą osobę z otyłością skrajnie olbrzymią i rozmowę ze scenarzystką filmu.

Pod koniec książki autorka umieściła wywiad z prezesem Polskiego Stowarzyszenia Pogrzebowego, który przybliżył nam temat pochówku ludzi z otyłością i problemy z jakimi borykają się w tym zawodzie.

Ważne jest by ludzie dotknięci nadwagą uświadamiali sobie, że otyłość jest chorobą i jak profesjonalnie ją leczyć.

Polecam lekturę.

Dziękuję wydawnictwu RM za bezpłatny egzemplarz.