Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam recenzja

„Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam…” to kolejna książka znakomitego brazylijskiego pisarza Paula Coelho. Nie jest on nam obcy. Zasłynął wieloma powieściami, które znalazły uznanie w kilkunastu krajach świata i zostały tłumaczone na wiele języków. Wielką sławę z pewnością przyniósł mu „Alchemik”, a co takiego tajemniczego kryje w sobie
„Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam…”? Postaram się chociaż w najmniejszym stopniu nakreślić moje odczucia po przeczytaniu tej książki.

Główna bohaterka Pilar mieszka w miasteczku o nazwie Saragosa, wiedzie swoje spokojne życie, niedługo zdaje egzamin konkursowy dzięki któremu będzie mogła podjąć pracę.
Jej normalność czasami wydawała mi się aż przytłaczająca, lecz po latach wracają do niej wspomnienia z dzieciństwa. Będąc dzieckiem bardzo przyjaźniła się z pewnym chłopakiem, ich przyjaźń zakończyła się, los nie splótł ich życiowych dróg. Ich jedynym kontaktem były listy, które do siebie pisali. Pewnego dnia Pilar zostaje zaproszona na mowę, którą ma on wygłosić. Jest bardzo zdenerwowana, nie wie jak to będzie gdy spotka swojego dobrego przyjaciela z dawnych lat. Czy ich drogi w końcu się połączą ?

W brew pozorom nie jest to romans, jakby wynikało to z opisu. Myślę, że jest w tym głębszy sens ukryty pod płaszczem dwojga ludzi, którzy spotykają się po latach .
W książce występują też inne wątki między innymi religijny. Bohaterowie mają styczność z teoriami, w których twierdzi się, że Matka Boska jest kobiecym obliczem samego Boga. Nie chciałabym wypowiadać się na ten temat, raczej chcę go pominąć. Uznałam, ze napiszę o nim jedynie dlatego, że może jakiś czytelnik zainteresuje się i sięgnie po tę książkę. Bardziej chciałabym skupić się na innych zaletach i wadach owej lektury.
Pilar, jedna z głównych bohaterek jest zwykłą osobą nie wyróżniającą się z tłumu. Małe miasteczko, spokojne życie zaraz zdobędzie dobrą pracę, jednak jej wnętrze nie jest takie na pozór zwykłe. Ona nigdy nie przestała kochać swojego dawnego przyjaciela.
Jej znajomy jest natomiast bardzo enigmatyczny. Tak naprawdę już po przeczytaniu stwierdziłam, że przez te wszystkie stronice książki nie znalazłam jego imienia. Albo jest on bardzo tajemniczy albo nie uważnie czytałam książkę.

Moje odczucia co do tej lektury są bardzo mieszane. Miałam już na swoim koncie trzy lektury Coelho dwie udane, ale na ostatniej z niej się zawiodłam, dlatego po tę sięgnęłam z pewnym dystansem i musze powiedzieć, że nie żałuje czasu na nią. Nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak „Alchemik” czy „Pielgrzym”, lecz dobrze, że ją przeczytałam, to było ciekawe doświadczenie. Znalazłam w niej wiele prawd o życiu, niektóre z nich idealnie wpasowywały się w moje życie. Mimo, że styl Paula jest dość specyficzny i jego lektury można interpretować na różne sposoby to jednak myślę, że większość z nas znajdzie w niej coś dla siebie. Fascynująca droga przez prawdę? Tak wędrówka przez życie.