Na pożółkłym papierze recenzja

Kiedy dostałam tę książkę sądziłam, że nie może być dobra, ponieważ ma tylko 74 strony. 
Moje zdanie zmieniło się w momencie, w którym zaczęłam ją czytać.
Aleksandra Bartosik pokazała nam wspaniałą i wzruszającą historię w formie 19 listów i wiersza, dużo mówiącego wiersza.
Główna bohaterka zostawiła swojego ukochanego, wyjechała i przez wiele tygodni chodziła od domu do domu by znaleźć schronienie. W końcu trafiła do pani B. to jej pierwszej zwierzyła się ze wszystkiego. Starsza kobieta pomogła zabłąkanej dziewczynie - doradziła i znalazła pracę - tak trafiła do domu Amelki.
Podczas czytania uroniłam wiele łez, zachowanie chorego, nastoletniego dziecka było dla mnie niesamowite. Mimo tego, że dziewczynka miała jedenaście lat udzielała wspaniałych rad i wiele rozumiała. Jej postać doskonale podsumowują dwa zdania:

Jej pogląd na świat to coś, co najbardziej mnie w niej urzekło, w końcu, która jedenastolatka potrafiłaby powiedzieć te słowa?

Ta mała dziewczynka miała ogromny wpływ na życie głównej bohaterki, na to czym później się zajęła oraz na jej sposób myślenia i postrzegania świata.
Wydaje mi się, że często będę wracać do tej książki, do tej miłości, o której opowiadała, do chorób, zmagania się z życiem. Ta książka naprawdę zmusza do myślenia.