Recenzja książki Niebo na uwięzi

Nie czytajcie tego, kiedy jesteście zdołowani, „Niebo na uwięzi” zdołuje Was jeszcze bardziej. To bardzo dobra książka, ale emocje, jakie wywołuje nie są dobre, ani trochę. Musiałam chwilami odkładać tę książkę, ostudzić emocje, tak na mnie działała.

„Porywająca powieść psychologiczna, która nie stroniąc od czarnego humoru, odsłania najmroczniejsze zakątki ludzkiej duszy.” – to przeczytamy w opisie na stronie wydawcy. Czarnego humoru ciężko mi się było dopatrzeć, co do mrocznych zakątków duszy, tych było jak dla mnie aż nadto. Wywoływały we mnie odruchy wymiotne, dosłownie. Rolą książki jest wywoływanie emocji, granie na uczuciach. To zadanie autorka odrobiła na piątkę z plusem.

Johannes to nastolatek, któremu wpaja się nazistowskie ideologie, którego największym bohaterem jest Adolf Hitler, który uważa się za nadczłowieka i jest gorliwym członkiem Hitlerjugend. Jego wynurzenia, filozofie, spostrzeżenia budziły we mnie krzyk sprzeciwu i nie mogłam zrozumieć dlaczego rodzice, którzy nazistami nie byli i nigdy nie godzili się z założeniami tego systemu, byli tak słabi, że bali się własnego syna, że nie mieli w sobie siły, aby wychować Johannesa w zgodzie ze swoimi przekonaniami i zasadami, że nawet nie próbowali.

Podczas jednego z cięższych nalotów Johannes zostaje ranny i zmuszony do pozostania w domu. Odkrywa, że w domu, oprócz niego, rodziców i ukochanej babci, przebywa jeszcze jedna osoba. W zamaskowanym pomieszczeniu rodzice ukrywają żydowską dziewczynę. To było szokujące odkrycie. Jak ma się teraz zachować? Zdradzić rodziców, czy tego, którego uwielbiał bardziej niż rodzinę? Los jak wiemy, lubi płatać figle. Johannes, wbrew sobie i wszystkiemu w co wierzył, zakochuje się. Bez pamięci, za nic mając głos rozsądku i pochodzenie dziewczyny. Do tego stopnia, że kiedy giną rodzice i umiera babka, wojna się kończy, on dalej trzyma Elsę w ukryciu, opiekuje się nią i nie wtajemnicza w obecną sytuację.

Przesłanki, które nim kierowały stoją w absolutnej sprzeczności ze wszystkimi moimi zasadami, dlatego w żaden sposób nie mogłam i nie chciałam ich zrozumieć. Traktowanie drugiego człowieka jako swojej własności nie usprawiedliwia nic, ani wojna, ani miłość, ani strach czy zazdrość. Mnie wręcz bolała ta książka. Ale tak chyba miało być, to się autorce zdecydowanie udało.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl dzięki uprzejmości Wydawnictwa Zysk i S-ka.