33 razy, mój kochany recenzja

33 razy, mój kochany, to opowieść o stracie. O śmierci. O nieżyciu. O uczeniu się żyć na nowo. O poszukiwaniu siebie, swojego szczęścia. O miłości. O zrozumieniu. To wszystko wplecione w scenerię Paryża i w dużej mierze, cmentarza Montmartre. 

Celowo użyłam wcześniej stwierdzenia "o nieżyciu".  Mam na myśli ten stan, kiedy jak najbardziej jesteśmy, oddychamy, istniejemy. Ale, przypomina mi się tutaj malutki fragment piosenki zespołu LemON, "istnieć, nie znaczy żyć".  Julien był, ale nie żył. Wraz ze śmiercią żony, jego życie straciło sens. Nadal codziennie wstawał i starał się jakoś funkcjonować, głównie przez wzgląd na synka- Artura. Jednak tak naprawdę, był trochę jak zjawa. Obojętność. Zniechęcenie. Po prostu wszystko staje się nieważne.
Nie jest łatwo wyjść z takiego stanu. Wręcz przeciwnie, jest cholernie trudno! Nie jestem nawet pewna czy można zrobić to samemu. Ale wciąż na świecie są inni ludzie i być może spotkamy kogoś, kto pomoże nam się uratować?

Książka ma w sobie wiele żalu, smutku, rozpaczy, ale im głębiej wchodzimy w tę historię, dostrzegamy nadzieję, zalążek uśmiechu, szansę, wiarę, odradzanie się. 
Czyżby nadal istniało szczęście? :)

Przyznaję, że początkowo trochę trudno było mi się wkręcić w tę historię, lepiej czytało mi się ją dopiero, kiedy z grobu zniknęły listy Juliena, widocznie potrzebowałam jednak trochę więcej akcji ;) Mimo wszystko, myślę, że jest to całkiem dobra lektura.

Wiecie co jeszcze mi się podobało? W jednym z listów Julien opisywał pogrzeb żony. Zażyczyła sobie ona, żeby w tym dniu nikt nie był ubrany na czarno. Przybijam piąteczkę, bo ja od kilku lat powtarzam bliskim, że jak mi się kiedyś umrze wcześniej niż im, to mają założyć kolorowe sukienki, koszule, ubrania...skarpetki, dodatki;)