Zosia z Wołynia. Prawdziwa historia dziewczynki, która ocaliła żydowskie dziecko recenzja

Kiedy Mateusz Madejski dowiaduje się, że jego babcia trafiła do szpitala dochodzi do niego, że tak naprawdę jego wiedza na temat przeżyć babci jest szczątkowa. I owszem, wiedział, że babcia miała niezwykle ciekawe choć naznaczone tragediami i naszpikowane trudnościami życie ale tak naprawdę nigdy nie nie było okazji poznać wszystkich wydarzeń. Przysiągł sobie, że jeśli babci uda się pokonać chorobę pojedzie do niej i wysłucha jej historii. Warto wspomnieć, iż Mateusz Madejski jest dziennikarzem, który jak się okazało ciekawą, do opisana historię miał na wyciągnięcie ręki.

Z historią Zosi nierozerwalnie związane są losy dwóch innych kobiet, do których dotarł Mateusz Madejski. To Stanisława Roztropowicz i Inka, dziewczynka uratowana przez Zosię. Książka to wywiad z tymi kobietami, chwilami niełatwy i bardzo emocjonalny aczkolwiek w swojej prostocie niesamowicie prawdziwy i potrzebny. Potrzebny, bo kiedy świadkowie tamtych czasów odchodzą to my musimy pamiętać. Oklepany frazes "nigdy więcej" powinien donośnie wybrzmieć.

Z wywiadu dowiadujemy się jakie życie wiodła Zosia i jej koleżanka Stanka. Sielskie i beztroskie dzieciństwo przerywa rzeź wołyńska. Dorosła już Zofia Hołub kreśli swoją historię, którą rozpoczyna ucieczka z Wołynia, znalezienie żydowskiej dziewczynki, transport do Auschwitz, małżeństwo z żołnierzem wyklętym aż po dorosłe życie w komunistycznej Polsce.

"Zosia z Wołynia" to swoisty pamiętnik. To rozmowa wnuczka z babcią, która za swój heroiczny czyn została odznaczona drugim najważniejszym cywilnym odznaczeniem w kraju. Dzięki niej żydowskie dziecko miało szansę na przeżycie. Ale czyż można potępiać inne postawy, które nakierowane były tylko i wyłącznie na własne przeżycie? Dziękuję opatrzności, że przyszło mi żyć w czasach pokoju i te dylematy mogę sobie tylko wyobrażać.

Czytałam z niedowierzaniem, ponieważ losami Pani Zofii Hołub można by obdzielić kilka osób. Ileż ta kobieta przeżyła i wycierpiała. Tym bardziej trzeba poznać Jej losy. Losy dziecka, które zmuszone było pozostawić znany sobie świat i uciekać przed ludobójstwem. Losy dziecka, które nie zważając na niebezpieczeństwo ratuje inne dziecko, skazane na śmierć tylko dlatego, że urodziło się w złej grupie etnicznej. losy młodej kobiety, która poślubia człowieka, walecznego żołnierza Armii Krajowej a potem organizacji Wolność i Niezależność.

Czasy wojny i okupacji wyrobiły w ludziach instynkt przetrwania. Instynktem tym była także chęć stania się niewidzialnym, umiejętność nierzucania się w oczy, niezwracania na siebie uwagi. Może dlatego ta historia długo pozostawała nieznana.

Zawsze mam dylemat czy coś polecać czy nie. Zastanawiam się na ile mój gust czytelniczy pokryje się z innymi. Wiadomo, że ile osób tyle upodobań ale tą książkę, ten pamiętnik, ten wywiad trzeba koniecznie przeczytać. Żeby nie zapomnieć i żeby pamiętać, że w okrutnych czasach zdarzały się ludzkie odruchy.