Najważniejsze to przeżyć recenzja

Lubię czytać książki Ałbeny Grabowskiej. Bardzo umiejętnie konstruuje charakterystycznych bohaterów, ale przede wszystkim wymyśla wciągającą i niezwykle zaskakującą fabułę. Jest to pisarka bardzo kreatywna i twórcza, w jej powieściach fikcja literacka i fakty historyczne to majstersztyk.

Warszawa, najbardziej zniszczone miasto podczas II WŚ. Jak okiem sięgnąć wszędzie wypalone kamienice, ruiny to jak jedno wielkie morze gruzów. Do zrujnowanej stolicy wracają wszyscy, którzy ocaleli, z nadzieją na odnalezienie zaginionych bliskich i powrót do normalnego życia. Wśród nich rodzina Pataczków, ojciec lekarz, wraca do pracy w szpitalu, matka przedwojenna nauczycielka, zatrudnia się w lokalnej gazecie, starsza córka Tereska i młodsza Mirka. Mieli szczęście, bo ich kamienica przy Marszałkowskiej, była na wpół ocalała.

Niesamowita historia, którą starałam się czytać w każdej wolnej chwili. Z ciekawością śledziłam zmagania bohaterów, ich przeszłość i teraźniejszość. Książka jest podzielona na krótkie rozdziały, w których autorka oddaje głos każdemu członkowi tej rodziny. Dzięki temu mamy dostęp do ich myśli i możemy śledzić ich poczynania. Jednak moje serducho, tak jak na pewno większości czytelników, skradła najmłodsza z rodu. Mirka niepozorna dwunastolatka, a jaka przedsiębiorcza, pracowita i oddana. Dziecko, które w tych ciężkich chwilach lepiej sobie radziło niż nie jeden dorosły. Szyła, zarabiała, pomagała innym, przy tym się narażając. Bo Mirka to anioł stróż z sercem na dłoni, martwiła się o wszystkich tylko nie o sobie. Natomiast Tereska osobowość skomplikowana, tak jakby żyła w innej rzeczywistości, tu wszyscy nie poddawali się i próbowali poskładać swoje życie na nowo, ale nie ona.

„Najważniejsze to przeżyć” książka, dzięki której można inaczej spojrzeć na życie i powrót warszawiaków do pokiereszowanego wojną miasta. Porywająca, opowieść o przeszłości, rodzinie i pamięci, historia pełna tajemnic, których odkrycie jest prawdziwą niespodzianką. Zachęcę do przeczytania.