Najważniejsze to przeżyć

Kiedy na ruiny zbombardowanej Warszawy opadł kurz, do stolicy zaczęli wracać ci, którzy zdarzyli ukryć się przed okupantem w mniejszych miejscowościach czy wiejskich posiadłościach. Wraca również rodzina doktora Pataczka. Każdy z nich rozpoczyna własną opowieść o tym jak stolica powstaje z gruzów, o tym jak próbują układać sobie życie na nowo, o tym kogo stracili i za kim tęsknią.
Najmłodsza, Mirka której wojna odebrała dzieciństwo i możliwość nauki w szkole, teraz angażuje się w pomoc tym, którzy nie mają sił i zdrowia by zatroszczyć się o siebie samych.
Starsza córka Teresa, ma żal do ojca, że nie pozwolił jej walczyć w powstaniu, czuję się gorsza od swoich rówieśników, którzy szczycą się walką w powstańczym zrywie. Wojna zabrała jej nie tylko wielu przyjaciół ale odebrała również miłość jej życia.
Małżeństwo Pataczków któremu wojna odebrała to, co kiedyś ich połączyło. Wygasło uczucie i pozostała pustka.
Autorka w niesamowity sposób nakreśliła obraz powojennej stolicy z jej smutnym, wręcz beznadziejnym obrazem zgliszczy, smrodem gnijących ciał, odgłosem płaczu za poległymi. Ileż tu żalu, smutku, rozczarowań i beznadziei. W jak nieludzkich warunkach przyszło żyć tym, którzy ocaleli, a mimo tej trudnej sytuacji znaleźli w sobie motywację by ruszyć z odbudową stolicy. Hart ducha i determinacja przede wszystkim młodych ludzi sprawia, że pojawią się nadzieja.
Polecam tą porywającą opowieść o ludziach honoru, o tych, których obdarto z nadziei ale oni się...

Myślę, że znacie twórczość Ałbeny Grabowskiej, autorki bestsellerowego „Stulecia winnych” oraz wielu innych powieści. W ostatnim czasie przeczytałam jej najnowszą publikację pt. „Najważniejsze to przeżyć”, w której autorka ukazała powojenne losy rodziny, która powróciła do Warszawy i próbuje odbudować swoje życie po zbrojnej zawierusze.

Narracja w przeważającej części opowieści należy do Mirki, zaradnej 12-latki, która ukazuje nam swoją rodzinę. Ojca – lekarza, początkowo zajmującą się tylko domem mamę, starszą siostrę Tereskę i przyszywaną babcię Hrabinę. Poznajemy także jej najlepszą przyjaciółkę Danusię oraz dowiadujemy się nieco o innych, którzy przeżyli lub zginęli, a przynajmniej tak się wydaje.

Nie jest to jednak jedyna perspektywa tej historii. Widzimy ją również oczyma drugiej siostry. Jej przeżycia i odbiór rzeczywistości czytelnik poznaje dzięki rozdziałom zatytułowanym Pamiętnik Tereski, a jest ich także całkiem sporo.

Trochę miejsca zostało poświęcone również refleksjom ojca na temat jego pracy i pacjentów, co ujęte zostało w rozdziałach sygnowanych inicjałami pacjentów. Matka również otrzymała od autorki własne fragmenty opowieści, znajdują się one pod szyldem Kurier poranny, gdzie jak dowiadujemy się w toku lektury kobieta podejmuje pracę dziennikarki i ma za zadanie opisywać, jak warszawiacy odbudowują zniszczone miasto oraz własne życie.

Śledzimy codzienność bohaterów, na których wojna odcisnęła niezatarte piętno. Rozp...

Rodzinie Mirki udało się przeżyć wojnę, gdy wreszcie nadchodzi długo wyczekiwana wiadomość o kapitulacji Niemców opuszczają wcale nie tak gościnną i sielską wieś by powrócić do Warszawy.

Tyle, że Warszawy już nie ma, a przynajmniej nie ma jej takiej, jaką zapamiętali. Domy i kamienice leżą w ruinach, uczelnie zasypuje gruz strzaskanych pociskami ścian, ogród botaniczny został zrównany z ziemią, a gdzie nie stanąć wszędzie tylko śmierć i zniszczenie. Czy można mówić o szczęściu w nieszczęściu, gdy rodzina odkrywa, że ich dom ostał się prawie cały?

Nie da się ukryć, że w czasie wojny Warszawa poniosła ogromne straty nie tylko w ludności, której przecież tak wiele zginęło ale także w infrastrukturze. Rodzina Mirki powraca na gruzy dawnego życia i usilnie próbuje na nowo poukładać sobie świat. Tyle, że wcale nie tak łatwo jest się pogodzić ze wszystkim co się utraciło. Czasem może i „najważniejsze to przeżyć” ale by to życie kontynuować, potrzebna jest nadzieja, która będzie trzymać człowieka w pionie. A nadzieja w powojennej Warszawie jest jak tombak. Niby świeci jak złoto, jednak w środku to tylko dobrze utkane kłamstwo.

Niezwykle poruszyła mnie ta książka. Mirka, która jest osią całej opowieści to jeszcze dziewczynka, ledwo dwunastoletnia panienka, która powinna wyszywać serwetki i uczyć się geografii, jednak wojna odarła ją z bezpiecznej i ugładzonej przyszłości. Dziewczyna po powrocie do Warszawy jak tylko może...

„Najważniejsze to przeżyć” to powieść, która bardzo porusza. Opowiada o losie ludzi, którzy po II Wojnie Światowej wrócili do zrujnowanej Warszawy. Nie tylko miasto legło w gruzach, ale również ich życie.

Do Warszawy, która obróciła się w gruz wraca rodzina Pataczków. Ich dawny dom przy ulicy Marszałkowskiej jakiś cudem ocalał. Narracja książki jest z punktu widzenia różnych członków rodziny, dzięki czemu możemy bardziej poznać punkt widzenia każdej z tej osoby. Mama to dziennikarka, spisująca los ludzi, którzy przeżyli. Tata jest lekarzem. Ich starsza córka, Tereska jest w okresie dojrzewania i czuje się trochę odepchnięta przez rówieśników. Jest i najmłodsze dziecko, którego wypowiedzi poruszają najbardziej. To ona nauczyła innych żyć. To ona pokazała swoją postawą, że najważniejsze to przeżyć. Mira ma zaledwie 12 lat, ale przez wojenną zawieruchę dojrzała szybciej. Jej wypowiedzi na długo zostaną

„Najważniejsze to przeżyć” to książka wobec, której nie można przejść obojętnie. To nie opis brutalnych scen jakie miały miejsce w czasie II Wojny Światowej, ale prawdziwe życie tych, którzy przeżyli przesłuchania na Pawiaku lub obozy koncentracyjne. Ból, cierpienie, uczucie niesprawiedliwości, ale również nadzieja i miłość. To wszystko znajdziecie w tej książce.

Jeśli lubicie powieści historyczne to bardzo polecam „Najważniejsze to przeżyć”

Wojna się skończyła. Do zrujnowanej Warszawy wracają ludzie, których życie też legło w gruzach. Ale przeżyli. I to jest najważniejsze...

Jak wszyscy wiemy, II wojna światowa to straszne wydarzanie, które pociągnęło za sobą wiele zniszczeń, cierpienia oraz straty. Wielu tego nie przeżyło, ale są też tacy, którzy to przetrwali. I o nich właśnie jest ta książka.

Ocalała rodzina Pataczaków wraca do Warszawy, gdzie jak się okazuje ich kamienica ocalała. Ojciec będący lekarzem zaczyna pracę w szpitalu. Matka, kiedyś będąc nauczycielką, teraz odnajduje się jako dziennikarka. Ich starsza córka Tereska pomaga odgruzować politechnikę i liczy na odzyskanie miłości. Młodsza córka Mirka, to ta którą ma odegse, aby każdego dnia udowadniać, że najważniejsze to żyć i przeżyć

Cała rodzina musi odnaleźć się w nowych świecie, stanąć na nogi, i zacząć żyć od nowa. Nie jest to łatwe. Nie da się zapomnieć o wszystkim co przeszli. Nie łatwo też patrzeć na zniszczenia. Ale trzeba żyć dalej.

To bardzo wzruszająca historia o cierpieniu, wojnie, stratach, ale także o sile miłości, rodziny i po prostu życia. Przypominająca że życie jest najważniejsze.

Z książką Ałbeny Grabowskiej "Najważniejsze to przeżyć" spędziliśmy z mężem ostatnie dni, gdyż słuchaliśmy jej w drodze do i z pracy - oczywiście wtedy, gdy nie gadaliśmy 😉

To historia inna niż wszystkie, bo zaczyna się i trwa tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej. Oczami dwóch sióstr, Mirki i Tereski, oraz ich rodziców, ojca - lekarza i mamy - nauczycielki, poznajemy losy podnoszącej się z gruzów Warszawy.

Wiecie, co w tym wszystkim było najpiękniejsze? Że Ci ludzie nie siedzieli i nie płakali nad swoim losem, a zakasali rękawy i pracowali, żeby przywrócić normalność.

A najbardziej za serce chwyciła mnie Mirka, która, mimo iż najmłodsza, okazała się najbardziej zaradna i odważna. Potrafiła w tych ciężkich czasach zarabiać pieniądze, utrzymywać psa i jeszcze opiekować się starszym, schorowanym panem, któremu lekarze nie dawali szansy na przeżycie, a ona dokonała cudu.

Nie jestem do końca przekonana do audiobooków, dopiero się ich "uczę", ale podczas jazdy samochodem, prasowania lub sprzątania to jest doskonała opcja

Powojenna Warszawa.Na gruzy wracają Ci,którym udało się przeżyć wojnę,w trudnych warunkach próbują na nowo odbudować swoje życie.Powieść porusza i zmusza do głębszego zastanowienia się nad tym co mamy.Warto!!