Doktor Zosia

Zofia Nibużanka dopiero co zaczęła swoją lekarską karierę. Nie jest jej łatwo, ponieważ zawód lekarza nadal zdominowany jest przez mężczyzn, a niektórzy profesorowie cały czas mają bardzo skostniałe poglądy na temat pracy kobiet w zawodzie. Na szczęście Zofia dostaje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie sprawy mają się zupełnie inaczej. Młoda lekarka w końcu może realizować swoje marzenia. Do czasu. 1 września 1939 roku wybucha wojna, która zupełnie odmieni jej życie.

Ostatnia część cyklu Uczniowie Hippokratesa rozgrywa się głównie w czasach II wojny światowej. Praca lekarzy podczas okupacji to oczywiście bardzo ciekawy temat, a autorka nie uciekała od tematów trudnych, więc książka zawiera spory ładunek emocji. Wątki z historii medycyny również bardzo interesujące, chociażby odkrycie penicyliny przez Aleksandra Flemminga czy dokonania niedocenionego Kazimierza Funka.

„Doktor Zosia” to ostatni tom trylogii Uczniowie Hippokratesa, która w sposób rewelacyjny łączy przedstawienie rozwoju medycyny na ziemiach polskich i świecie ze świetnie oddanym tłem społecznym opisywanych lat. Fabuła tego tomu skupia się na okresie międzywojennym (pierwsza połowa książki) i czasie II wojny światowej (druga połowa). Od razu w oczy rzuca się ogromna różnica pomiędzy nimi – pierwszy jest spokojny, skupiony na codzienności, drugi – no cóż, to czas, kiedy w każdym momencie bohaterowie mogą stracić życie, czas niepewności, trwogi, ale i czynów heroicznych. Pomiędzy tym oczywiście jest cały czas medycyna – i opisy odkryć medycznych, które okazały się przełomowe dla leczenia nie tylko ciała, ale i duszy (Zygmunt Freud!), i portret funkcji kobiet w hierarchii lekarskiej, tak dobrze oddany, gdy porównać go do historii z tomu drugiego („Doktor Anna”). Tu postacie fikcyjne mieszają się z postaciami historycznymi, a tło społeczne, niepokoje, jakie zaprzątają społeczeństwo oddane są naprawdę doskonale. Postacie są pełne, żywe, dają wrażenie, że są z krwi i kości. Niesamowita seria, niesamowity finał, który pewnie tak w 1/3 przepłakałam z nadmiaru emocji! Gorąco polecam! A ja idę dalej cierpieć przez to, że jest to już koniec tej serii ;)

Przyznam się wam, że ja bardzo szanuję pióro autorki, gdyż nikt tak jak ona nie potrafi wpleść w fikcyjnych bohaterów tych prawdziwych, aby razem stanowili jedną wielką całość. Czytałam już książki autorki i przyznaję, że każda kolejna jest coraz lepsza, bardziej emocjonalna. Pisarka ma szeroką wiedzę medyczną, dlatego tak chętnie wkłada ją w karty opowieści. Jej bohaterowie z reguły są inteligentnymi osobami lubiącymi pomagać innym. Nie przejmują się tym, co sądzą o nich inni, gdyż to ich własne przekonania są tymi najbardziej dla nich istotnymi. Książka napisana z prawdziwą pasją i sercem, dlatego niektórzy mogą odebrać ją bardzo osobiście. Akcja powieści została umieszczona w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Opisany szpital już nie istnieje, gdyż został zbombardowany przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego. Autorka zaznacza, że niektóre postacie są tutaj prawdziwe i posługuje się ich prawdziwymi danymi.
Bardzo spodobała mi się tutaj postać doktor Zosi, która była kobietą pewną siebie z celem, który obrała sobie w życiu. Ma bardzo dobre serce i jest stworzona do tego, by nieść pomoc. Zdanie innych nie gra dla niej roli, gdyż wie, że każdy jest panem własnego losu. Chirurgia była jej życiowym celem, więc gdy los podesłał jej możliwość leczenia chorych w szpitalu, nawet się nad tym nie zastanawiała. Pokazała wszystkim, że płeć męska czy damska nie stanowi dla niej różnicy. Każdego traktowała jednakowo, gdyż jej zdaniem stworzona została do leczenia, a nie segr...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o poprzednich powieściach Pani Ałbeny, jednak nie miałam okazji się z nimi zapoznać. "Doktor Zosia" jest trzecim tomem cyklu #uczniowiehippokratesa, historię tą można jednak czytać bez znajomości poprzednich książek tej serii. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę mimo iż należy do "grubasków" czyta się nadzwyczaj szybko, ja rozłożyłam sobie losy doktor Zosi na dwa dni, bo jakby nie było lektura jest dosyć wymagająca i czytając ją należy się skupić. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, zaś bohaterowie świetnie wykreowani, to niezwykle autentyczne, wręcz ożywające na kartach powieści postaci, z którymi w wielu kwestiach moglibyśmy się utożsamić. Główna bohaterkę - Zosię polubiłam już od pierwszych stron, wspierałam ją mentalnie we wszystkich poczynaniach i mocno jej kibicowałam. Ogromnie podobało mi się to, że autorka przeplatała tutaj losy postaci fikcyjnych i autentycznych, które żyły w tamtych czasach i miały znaczący wpływ na dzieje ludzkości, są to m.in. Korczak, Zofia Kossak - Szczucka i wiele innych. Autorka w świetny sposób pokazała to co działo się w Polsce w tamtych czasach, wielokrotnie czułam jakbym również uczestniczyła w różnych wydarzeniach. Z pewnością wykazała się również dużą wiedzą jeśli chodzi o aspekty medyczne. Naprawdę miło spędziłam cza...

Ostatni tom cyklu Ałbeny Grabowskiej "Uczniowie Hippokratesa".Tym razem akcja toczy się w dwudziestoleciu międzywojennym i podczas II wojny światowej.Główna bohaterka to młoda lekarka Zofia Nibużanka,która zaczyna pracę w Szpitalu Ujazdowskim.Wraz z nią poznajemy rozwój medycyny w okresie międzywojennym.Pomiędzy rozdziałami autorka wplata również historię medycyny i takich znanych odkrywców jak Kazimierz Funk czy Aleksander Flemming.
Mimo sporej objętości powieść czyta się błyskawicznie.Polecam!!