Doktor Zosia recenzja

„Doktor Zosia” to kolejny tom serii pt. „Uczniowie Hipokratesa” Ałbeny Grabowskiej zaopatrzony w bogate przypisy, życiorysy znanych lekarzy, radiologów, biologów, psychiatrów i psychoterapeutów. Podobnie, jak bohaterowie poprzednich tomów, doktor Zosia początkowo zmaga się z niechęcią w męskim gronie lekarzy, ostracyzmem, odrzuceniem i niezrozumieniem. Mimo iż zbliża się połowa XX wieku, kobiety nadal muszą walczyć o swoje miejsce w medycynie, przełamywać tabu i męski szowinizm. Chociaż w szpitalach coraz częściej pojawiają się lekarki, bohaterka nie jest wolna od tych problemów. Ponadto, Zosia Nibużanka, w najszczęśliwszym okresie życia, kiedy już ma zdobyte doświadczenie i zaufanie pacjentów w warszawskim szpitalu, kochającego męża i dwoje dzieci, musi zmierzyć się z okropnościami II wojny światowej.

Jest to pierwsza przeczytana przeze mnie powieść, która mówi o sytuacji lekarzy w wielkim mieście, jakim jest Warszawa, w czasie II wojny światowej, a w szczególności podczas powstania warszawskiego.

Nijak się mają problemy, z jakimi musieli się borykać lekarze na przełomie wieków, do sytuacji w jakiej znaleźli się medycy ze Szpitala Ujazdowskiego czy Szpitala Dzieciątka Jezus. Daleko posunięta medycyna pozwalała na ratowanie życia, które w jednej chwili zostaje bezlitośnie zniszczone przez okupanta.

Byłam pod wrażeniem poświęcenia lekarzy, którzy z narażeniem życia ratowali ludzi z getta, a później pomagali powstańcom. Odchodziły w zapomnienie animozje, uprzedzenia i zatargi. W obliczu śmiertelnego zagrożenia wydawały się wręcz śmieszne. Niemcy nie oszczędzali lekarzy, nawet, gdy okazywali się być im przydatni. Na porządku dziennym były egzekucje całego personelu szpitala. Wystarczyło stanąć w obronie pacjenta bądź nie zgodzić się na zarządzenia okupanta.

Autorka, sama posiada wykształcenie medyczne, więc jest wiarygodna przy opisywaniu jednostek chorobowych. Kolejny raz zastosowała ciekawy układ powieści. Rozdziały przeplatane są historiami postaci związanych z medycyną XX w., niekoniecznie lekarzy. I tak pojawia się : Kazimierz Funk, Frederick Banting, Alois Alzheimer, Sigmund Freud, Alexander Fleming. Dzięki temu zabiegowi poznajemy okoliczności odkrycia cennych dla organizmu witamin czy wyodrębnienie insuliny ratującej życie cukrzykom.

Lektura, ciekawa z punktu widzenia medycznego, ale też wstrząsająca ze względu na opisy powstania warszawskiego.