Recenzja książki Wędrówki Słodkiego Świstaka

W Polsce kochamy Bałtyk wraz z jego, być może, najpiękniejszymi plażami Europy. Jednak trudno oprzeć się stwierdzeniu, że to nie morze, a góry stanowią od wieków nieodłączny element tego kraju i kształtują charaktery Polaków od pokoleń. Kto raz choć raz wbiegł, wszedł, bądź wczołgał się na atrakcyjny widokowo szczyt, wie, iż uczucie odczuwane pod samą kopułą nieba, jest w pełni warte włożonego wysiłku na miarę indywidualnych możliwości.

Słodki Świstak to pseudonim Leszka Bartolda, który od lat realizuje swoją pasję - wędrowanie po polskich górach, wspólnie z jego nieodłączną towarzyszką życia – cukrzycą. Książka „Wędrówki Słodkiego Świstaka”, z tego co wiem, jest jego drugim w kolejności zbiorem reportaży o tematyce wycieczek górskich po mniej i bardziej znanych trasach w Polsce. Osobiście, najbliższe mi regiony to Beskid Żywiecki oraz Bieszczady, i właśnie do okolic tego pierwszego autor bardzo często odnosi się w treści, wspomina nawet o sklepie górskim, w którym się zaopatruje.

W „Wędrówkach Słodkiego Świstaka” znajduje się siedem relacji z wędrówek po Beskidzie Śląskim, Tatrach Wysokich, Tatrach Zachodnich, Sudetach. Czytając o każdej z nich miałam uczucie, że przebywam na tych szlakach z autorem, ale z zawiązanymi oczami. Moje zainteresowanie każdą trasą, wzbudzały bogate w detale komentarze uwzględniające ukształtowanie terenu, zwarte opisy urokliwej przyrody, wzmianki o mijanych pomnikach i muzeach wraz z ich treściwymi historiami. Nie zabrakło ostrzeżeń o trudniejszych podejściach czy informacji o infrastrukturze turystycznej np. o wiatach, gdzie warto się zatrzymać. W takich miejscach zazwyczaj autor decydował się na postój, podczas którego skrupulatnie kontrolował poziomy cukru, jednocześnie okraszając je wyjaśnieniami z myślą o mniej obeznanych w temacie czytelnikach. Dość obszerna dla przeciętnego laika wiedza o cukrzycy i wiążącej się z nią obowiązkowej rutynie, wyłania się z każdego rozdziału. Szczególnie ciekawa wydała mi się wzmianka o tym, jak na przestrzeni lat rozwijała się technologia tworzona z myślą o cukrzykach. Kilkadziesiąt lat temu, górskie eskapady nie charakteryzowały się niemal pełną swobodą jak obecnie.

Słodki Świstak niewątpliwie inspiruje do wytrwałości, realizacji pasji, spełniania marzeń. Sam swoją postawą udowadnia, że główną barierę w życiu stanowi nasze nastawienie. „Wędrówki Słodkiego Świstaka” nigdy by się nie odbyły, gdyby nie jego samodyscyplina i świadomość czyhających zagrożeń oraz to co najważniejsze na każdej, nawet najmniejszej wycieczce: przygotowanie. Warto o tym pamiętać.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl