Freak. Naucz mnie oddychać recenzja

Co według was, powinien mieć w sobie romans doskonały? Osobiście uwielbiam w nich to, że dzięki nim odczuwam pełną gamę uczuć, od rozpaczy, po uwielbienie, przez wściekłość czy rozbawienie. Nie mogłam do tej pory powiedzieć, że trafiłam na romans doskonały, jednak tę poprzeczkę jeszcze bardziej podwyższyła Katarzyna Wycisk swoim cyklem Niepokonani, a już na pewno jest ona tak wysoko dzięki drugiemu tomowi tego cykl “Freak. Naucz mnie oddychać”. Historia Reinera i Natalia tak mnie, wzruszyła i poruszyła, że nigdy o niej nie zapomnę. Praktycznie przez połowę książki płakałam, a po niej nie mogłam się uspokoić przez kilkanaście minut. Pełno myśli mi kotłowało po głowie po niej i mimo tego, że znalazłam kilka momentów, które są bardzo schematyczne w wielu romansach, to nie przeszkadzały mi one, ponieważ książka była tak dobra.

Reiner jest pewny, że jego życie jest już poukładane i jest szczęśliwy. Ma przyjaciół, na których może liczyć, dziewczynę, którą kocha, która trwa przy nim od lat, oraz wymarzoną pracę. Jako strażak w Państwowej Straży Pożarnej czuje się spełniony, jednak życie pisze mu nowy scenariusz. Podczas jednej z akcji gaśniczych, zostaje ciężko ranny, jego stan jest na tyle poważny, że musi zrezygnować z tego co kocha, a pewna osoba, rezygnuje z niego. Natalia to piękna i przebojowa dziewczyna, która uciekła od swojej mrocznej przeszłości, która dopiero niedawno na nowo znalazła drogę do brata. Nikt nie wie, że jej uśmiech na twarzy i przebojowość to w większości tylko pozory, a pod tym wszystkim skrywa coś, z czym długo nie mogła sobie poradzić.

Lubicie, gdy autor przemyca coś ze swojego życia do książki? Katarzyna Wycisk nie jeden raz przemyciła coś “swojego” do swoich książek. Nie chodzi mi tylko o piękne okładki, które wyszły spod jej ręki, jednak chodzi mi o gwarę śląską. Uwielbiam, kiedy wchodzi na pierwszy plan babcia Natalii i Alka, która wszystkich rozstawia po kątach, jednocześnie obdarzając wszystkich miłością. Autorka mieszkała na śląsku, obecnie mieszka w Niemczech, ten kraj, również ma swoje miejsce w tej książce, ponieważ właśnie tam uciekła główna bohaterka dziesięć lat temu. Jak widać, dała nam wszystko od siebie, tworząc tę piękną historię.

Nie czytałam książek z tego cyklu jedna po drugiej, jednak czułam schematyczność w nich obu, są do siebie podobne, mimo różnych historii. Przymrużyłam oko na tę schematyczność, bo w tej książce porwała mnie sama historia. Sposób, w jaki autorka pisze o uczuciach, bardzo przemawia do mnie. Po raz kolejny autorka stworzyła prawdziwych bohaterów, niezbyt przesłodzonych, ponieważ każdy z nich ma blizny, nie tylko te na ciele, lecz również takie na duszy. Powoli rozwijające się uczucie bohaterów było nadzwyczaj realne i chyba jest to kolejna kwestia, która jest ważna w twórczości autorki, potrafi pisać historie w bardzo realistyczny sposób, co tylko przemawia na jej korzyść. Lubicie sobie popłakać? Lubicie dobre romanse? Kochacie tak jak ja twórczość Katarzyny Wycisk? To jest to książka dla was.