Naznaczona recenzja

"Naznaczona" to pierwsza część cyklu "Dom Nocy" opowiadająca o losach nastoletniej Zoey, która pewnego dnia staje się wampirem. Musi przenieść się do szkoły Domu Nocy, gdzie nauczyciele i mentorzy nauczą ją przejść Przemianę, dzięki której będzie mogła zostać dorosłym wampirem. Na początku dziewczynie ciężko zmienić otoczenie i towarzystwo, ale z czasem znajduje przyjaciół, na których może liczyć. Tym bardziej, że wszyscy uważali ją za odmieńca z powodu innego od wszystkich znaku na czole. Przy okazji przyszła kapłanka i przewodnicząca Cór Ciemności stara się utrudnić Zoey życie. Dodatkowo dwoje uczniów nie przyjęło Przemiany i umarło. Po ich śmierci, w życiu głównej bohaterki dzieją się dziwne rzeczy.

Sama nawet nie wiem, co skłoniło mnie do przeczytania tej książki. Jeszcze niedawno zapewniałam się, że po "Naznaczoną" nigdy nie sięgnę. Czytałam bardzo wiele negatywnych recenzji i kilka pozytywnych. W moim książkowym otoczeniu prawie każdy tą pozycję miał za sobą. Więc, dlaczego ja miałabym jej nie przeczytać? Być może mi się spodoba? Otóż jestem wręcz pozytywnie zaskoczona.

Początek to był jeden wielki koszmar. Już z góry oceniłam książkę na straty, a wstęp to potwierdził. Zwykły dzień w szkole aż tu nagle bum! ni stąd ni zowąd przychodzi wampir i dotyka główną bohaterkę w czoło. Pojawia się jej znak w kształcie pół księżyca. Koleżanka, która z nią była wpada w szok. Nie wiem w ogóle o co chodzi, jak działa ten cały świat wykreowany przez matkę i córkę, nie wiem jaką rolę w społeczeństwie odgrywają wampiry, no dobra ale jedziemy dalej. Kolejna afera. Jej chłopak wyznaje, że nadal ją kocha pomimo tego, że jest wampirem. Ona go zlewa i idzie do domu. I to był właśnie najbardziej żenujący moment w całej książce. Rozmowa Zoey z matką. Zachowanie postaci, nie tylko w tym momencie ale również innych sytuacjach w książce, było tak sztuczne i mało realistyczne, że czasami po prostu łapałam się za głowę. Dialogi również pozostawiały wiele do życzenia. Strasznie proste i żałosne. Nie podobało mi się również to, że Zoey i Erik byli za bardzo wyidealizowani. Wszystko zawsze im się udawało, byli najlepsi w tym co robili oraz niesamowicie piękni. Czy wam też od tej słodkości zbiera się na wymioty? Bo mi owszem.

Jednakże z każdą coraz dalej, przewracaną kartką, "Naznaczona" zaczynała mi się podobać. Z akcji na akcję robiło się o wiele ciekawiej, a fabuła i pomysł na książkę nie wydawał mi się już taki słaby i tandetny. Dopiero koniec dał mi naprawdę powód do zmiany poglądu na tę pozycję. Był taki jaki powinien być, czyli wciągający, wzbudzający napięcie oraz z ciekawym, niedokończonym wątkiem, który powoduje chęć sięgnięcia po kolejną część. Ja z miłą chęcią to zrobię.

Pierwszą część "Domu Nocy" polecam jedynie prawdziwym fanom gatunku paranormal romance. Mimo, że to zupełnie nie moja bajka, to i tak powieść jako tako mi się spodobała. Na pewno nie będzie należeć do moich ulubionych, sięgnąć drugi raz też nie sięgnę, ale miło spędziłam przy niej czas.