Wszystko, co mam recenzja

 Pierwszy raz czułam taką niechęć w stosunku do wszystkich bohaterów powieści. Teoretycznie postawa Juli powinna budzić mój nerwowy uśmieszek i chęć zduszenia w niej pokładów niechęć (delikatnie powiedziane!) w stosunku do brata i jego partnerki. Jednak jej podejście łatwo było zrozumieć i rozgrzeszyć, jako że była nastolatką, której grunt usuwa się spod nóg. Natomiast Hannę trzeba by wysłać najpierw na terapie, by poradziła sobie w końcu z relacjami z własną matką, a potem kurs asertywności i można by dopiero pisać tę historię.
 
 Właściwie źródłem wszelkich problemów prowadzących do rodzenia się bolesnych zadr i wbijania sobie kolejnych szpil, ze strony każdego z bohaterów, jest brak komunikacji i mówienia o tym, co czuje, czego potrzebuje, a co go przerasta. Zamiast tego każdy w pojedynkę próbuje dojść do ładu z nawarstwiającymi się frustracjami. I na tym opierają się relacje i to nie tylko między głównymi postaciami tej historii. A to, że Tom dostaje udaru, jest oczywistą konsekwencją prowadzonego przezeń stresującego trybu życia, który ogranicza się głównie do pracy. Jego frustracje budują też frustracje żony, która go nie widuje, a jednocześnie męczy ją własny uregulowany tryb życia bez wyzwań, w szkole, gdzie ważniejsza od uczniów jest statystyka. Poza tym nie dzieje się tu nic. Długi okres rehabilitacji oczywiście przynosi zmiany w zachowaniu męża, od czego zaczyna oczyszczać się atmosfera. Rozgrywający się dramat ani specjalnie nie wciąga, ani nie pokazuje szczególnych rozwiązań na tego typu sytuację. Znów, idąc po najniższej linii oporu rozkręca się idea naprawcza, by związek przetrwał. I jak bywa w takich sytuacjach albo dochodzi do szybkiego przeobrażenia się wizerunku postaci, co nas zupełnie nie przekonuje, albo ciągnie się to przez jakieś trzysta strony, by w monotonnie szczegółowy sposób oddać każdą czynność i myśl postaci. Katie Marsh wybrała ten drugi czym zabijała powoli moje zaciekawienie, jak to wszystko się rozwinie. Co za przyjemność czytać prawie pięćset stron, skoro jeszcze przed setną wyobraziłam sobie jak to się potoczy i mniej więcej jak będzie wyglądać happy end.
 
 Wyrzeczenia Hanny nie robiły na mnie wrażenia. Jeśli ktoś wciąż odsuwa własne pragnienia i realizację planów życiowych, podporządkowując się drugiej stronie, nie może liczyć, że ten ktoś sam wpadnie na to, czego jej trzeba. Od początku do końca nie podoba mi się przedstawienie cierpiętnicy Hanny i zapominającego o niej Toma. To co jeszcze utrzymywało moja uwagę przy lekturze to sposób zaprezentowania treści opisującej wydarzenia z bieżącej chwili, przeplatane krótszymi wstawkami sprzed kilku lat, sięgając do czasu poznania się pary. Narracja prowadzona z punktu przeszłych wydarzeń nadaje nieco wartości tej płaskiej opowieści, dając przy okazji możliwość oderwania od stałego rytmu codzienności, kiedy to Hanna wciąż tylko przeprasza wszystkich, sama już chyba nie wiedząc za co. 
 
 Takich związków, jak prezentuje książka "Wszystko, co mam" jest tysiące. Nie doceniamy tego co mamy, często nie uwzględniamy bliskich w swoich działaniach, nie troszczymy się specjalnie o nasze relacje, bo przecież ten ktoś już jest obok i uważamy, że nam się należy. Książka mogła by być dobra, gdyby nie powielała tak nachalnie utartych rozwiązań okraszonych ckliwymi chwytami.