Wszystko, co brzydkie i cudowne recenzja

Pewnych granic się nie przekracza. Ani na moment nie pomyślałam, że to, co się dzieje, dzieje się dobrze. Nie powinno tak być.

Historia Wavy zaczyna się z perspektywy jej kuzynki Amy (te rozdziały najbardziej lubiłam. Były takie jacquelinewilsonowe). Dopiero później wypowiada się ona w swoim imieniu, ale mimo tego nadal jest dla nas chodzącą zagadką. Prawie w ogóle się nie odzywa, nie je przy ludziach, a nocami lubi się wymykać. Nikogo do siebie nie dopuszcza. Do czasu, aż poznaje starszego o jakieś piętnaście lat Kellena.

Relacji Wavy i Kellena nie mogę Wam zaspoilerować. Odkryjecie ją sami, po swojemu i z własnymi emocjami. Powiem tylko tyle, że gdyby pozostała w sferze duchowej (przynajmniej do pewnego momentu), przyjęłabym ją z większym zrozumieniem i akceptacją.

Ja wiem, że powinnam przefiltrować sobie opisane wydarzenia przez sytuację dziewczynki. Jej dom rodzinny nigdy nie był azylem, a wręcz jego przeciwieństwem. Wavy, chcąc chronić siebie i małego brata, musiała w błyskawicznym tempie stać się odpowiedzialną i dojrzałą osobą. Jak to osiągnąć w wieku zaledwie ośmiu lat?

Mamy do czynienia z wieloma perspektywami. Niemal każdy wprowadzany kolejno bohater dostaje własny rozdział, jednak prawie wszystkie te postacie wydają się bardzo papierowe. Nawet w sylwetkę Kellena kwestie i zachowania są po prostu wpychane. Na skrzydełku książki czytamy o wspaniałym i oryginalnym stylu autorki. Albo to wina tłumaczenia, albo te zachwyty są mocno na wyrost, gdyż mnie się ten styl jakiś nadzwyczajny nie wydawał, a liczne błędy (literówki, powtórzenia i pomyłki w imionach) wytrącały mnie z czytelniczej orbity. Zaznaczyłam co prawda kilka fragmentów, ale w kontekście całości nie wnoszą one takiej ilości liryzmu, jaka mnie zazwyczaj kupuje.

Historia wciąga i ciężko ją odłożyć, to muszę przyznać. Ale w pewnym momencie poczułam się nią już tak przytłoczona, że chciałam mieć ją jak najszybciej z głowy. Poczułam, że wcale nie chcę już dalej brnąć w tą relację. Nie chcę, by zaprzątała mój umysł. Myślę, że pomimo swojej kontrowersyjności opowieść nie utknie mi w głowie na długo.