Studnia wieczności recenzja

Ostatni tom trylogii i zakończenie wszystkiego. Ilość stron - wspaniała i wbrew pozorom chce się czytać, nie czując znużenia przy żadnej ze stron. Jest tu jednak wszystko, czego potrzeba. Książki są dopracowane w każdym najmniejszym szczególe i dostarczają nam tyle informacji, aby bezbłędnie stworzyć świat, który stanie nam się na tyle bliski, abyśmy nie chcieli od niego uciec.

Międzyświat wydawał się być spełnieniem marzeń. Magia zachwycała swoją niezwykłością i tym, że nie znała granic. Czytając o niej, można się zatracić i zapragnąć mieć choć cząstki choć na chwilę. W tej części magia przybrała odrobinę inną formę. Nie było to już oswajanie się z dziwnym i niecodziennym światem, ale prawdziwa zabawa magią, która potrafiła jednak wymknąć się spod kontroli.

Opowieść jest piękna, bo pokazuje nam to, za czym gonimy przez całe życie. Niespełnione marzenia, piękne sny, pragnienia wolności, spokój miłości. Pokazuje jednak też jak łatwo jest zatracić się w życiu, robiąc to, czego oczekują od nas inni. Staranie się być takim, jakim chcą nas widzieć, niweczenie wszystkich marzeń, jakie wyrastały w nas od dziecka tylko dlatego, że tak już musi być. Magia, która ma pomóc choć na chwilę stworzyć nam złudzenie świata takiego, jakim chcielibyśmy go oglądać, mając jednak świadomość, że to potrwa chwilę. Coś, czego nie będziemy zatrzymać i zniknie, a pozostanie jedynie tęsknotą. Ludzie, którzy kochają jedynie za coś, którzy zawsze pragną czegoś i są zdolni do wszystkiego, aby to osiągnąć. Zaufanie, którym wciąż obdarza się niewłaściwe osoby i wciąż gubi się w tym pokręconym świecie pełnym pustych wyobrażeń.

Książka jest wspaniała, bo przekazuje tyle ważnych rzeczy, o których chce się wiedzieć i pamiętać. Jest napisana z dużą precyzją i nie brakuje w niej niczego. To jedynie sprawia, że moich oczach zasługuje na taką ocenę, ale nigdy nie byłabym w stanie dać jej wyższej. Wbrew pozorom chyba wszyscy kochamy szczęśliwe zakończenia, a to, co się stało, bardzo mnie zawiodło. Nie spodziewałam się, że po tylu przeczytanych stronach, na samym końcu trzeciego ostatniego tomu, spotkam coś, czego nie chciałam. Ostatnie kilkadziesiąt stron przeczytałam w okropnym rozgoryczeniu i miałam ochotę płakać, lecz nie z wzruszenia, ale z wściekłości. Słowa, którymi autorka opisała zakończenie, nie zdołały zapewnić mnie, że wszystko się powiodło, bo tak nie było. Żałowałam nawet, że nie ominęłam tylko ostatnich stron, abym mogła czuć, że tak wielkie historie, które uczą nas wielkich rzeczy i mówią o wielkich uczuć, potrafią skończyć się dobrze.

http://www.kilkastrondziennie.blogspot.com/