Nakarmić Wilki recenzja

Ogromne zaskoczenie i to jak pozytywne! Nurowska po prostu czaruje! I pomyśleć, że książkę wypożyczyłam przez zupełny przypadek, jako dodatek do pozostałych lektur. Opis jak zwykle jest beznadziejny, ponieważ streszcza praktycznie całą książkę, dlatego też pozwoliłam sobie go skrócić :)

Kasia to niezwykła osoba, silna i odważna, a jednocześnie zamknięta w sobie i skromna. Potrafiła wzbudzić sympatię i zaintrygować mnie swoją pasją. Bieszczady? Wilki? Przed samą lekturą moje zainteresowanie tym tematem było znikome. W trakcie czytania zaczęłam jednak zmieniać swoje nastawienie. Dziennik obserwacji wilczej watachy prowadzony przez bohaterkę, choć nie jest dynamiczną relacją naprawdę trzyma w napięciu. Wilki mnie uwiodły i nie ma znaczenia, że jestem tylko małym chomikiem. Natura, a jej częścią są wszystkie stworzenia, czy to chomiki, ludzie, czy też wilki, powinna współistnieć w zgodzie i harmonii. Dlatego też urzekła mnie magiczna więź oraz nić porozumienia pomiędzy dziewczyną i zwierzętami. Co więcej, po drodze sama się w nią zaplątałam :)

Nie sposób zapomnieć o kwestii czysto ludzkich relacji w tej książce. Mamy tu miłość, taką niemalże bez słów - cicho i nieśmiałą, która zbyt długo kazała na siebie czekać. Mamy przyjaźń i serdeczność, ale i nieufność, a nawet wrogość i bezmyślność. Wszystko to, co niesie życie. Nurowska pokazała nam chwytający za serce wycinek z życia kilku osób. Zrobiła to przy tym tak zgrabnie, że mój apetyt po zakończeniu lektury wzrósł i mam ochotę na dokładkę. Trzeba Wam jeszcze wiedzieć, że język autorki jest prosty, a sposób prowadzenia narracji tak swobodny i niewymuszony, że powieść czyta się naprawdę lekko i co ważne - bez nudy. Polecam!