Niebo bez ptaków recenzja

Danuta Brzosko–Mędryk "Niebo bez ptaków",

"Przed paru miesiącami Mata zaczęła zbierać etykiety od ubrań. Przez jej ręce przeszły już tysiące nazw firm, domów towarowych i monogramów. Przemyca to na "wolność", czym początkowo wywołuje zaskoczeniem, ale ona oprócz emocji kolekcjonera ma cel: przyczynek do historii obozu.
To prawda. W tych czystych, jedwabnych. złotem haftowanych i brudnych bawełnianych skrawkach jest historia zamęczonych tu ludzi."

"Niebo bez ptaków" to trzecie wydanie, opublikowanych po raz pierwszy w 1968 roku wspomnień Danuty Brzosko aresztowanej za działalność konspiracyjną i wywiezionej wraz z innymi więźniarkami do obozu koncentracyjnego na Majdanku w styczniu 1943 roku. Jest to poniekąd wydanie poszerzone, ponieważ zawiera również wszelakie poprawki dokonywane w międzyczasie przez autorkę, która zaczęła spisywać swoje wspomnienia jeszcze podczas pobytu w obozie, by potem po ich zniszczeniu podczas Powstania Warszawskiego, napisać je po raz kolejny. Szczególne, gdyż poprawki dotyczą jednakowoż usunięcia pewnych wyrazów, fragmentów zdań bądź całych akapitów jak też dodania nowych fraz bądź dokładniejszego rozwinięcia jakichś myśli. Tak wiec w kolejne wydanie książki zostało włożone także dużo pracy redakcyjnej.

"Niebo bez ptaków" to ponad sześciuset stronicowy zapis obozowej codzienności, pamiętnik koszmarnej rzeczywistości Majdanka, która przez prawie półtora toku towarzyszyła wchodzącej w dorosłe życie dziewczynie. To również zatrzymanie w pamięci tych wszystkich osób, dzięki którym przetrwanie stało się łatwiejsze i w ogóle możliwe, bo Danuta Brzosko–Mędrak bardzo dużo miejsca poświęca przyjaźni, obozowej solidarności, wspomina ludzi, dzięki którym jej szansę na przeżycie stawały się większe. Jest również świadkinią ukazujących obozowe piekło wydarzeń, przywożonych do zagazowania transportów ludzi, rozstrzelań, śmierci w wyniku przeróżnych chorób.

Zobaczyłam zapowiedź wznowienia tych wspomnień już kilka miesięcy temu. Kiedy pojawiły sie więc w formie ksiażkowej odsunęłam na bok cały ksiażkowy stosik, żeby spędzić dobrych kilka godzin cofając się do czasów, o ktorych pamieć musi zostać zachowana, o których należy nieustannie przypominać, bo człowiek, tym bardziej w chwilach, kiedy jest mu bardzo wygodnie, zbyt łatwo zapomina. Kiedy siedzi w miękkim fotelu, nie czuje zimna, ani głodu, kiedy musi martwić się o przyszłość swoją i najbliższych, opływaja we wszystko, co do życia niezbędne, jakże łatwo jest mu zapomnieć, wymazać ze świadomości, uznać, że takie rzeczy przecież nie mają prawa już się powtórzyć. A jednak życie niejednoktotnie pokazuje jak łatwo jest zatoczyć kołem historii.