Zwodniczy punkt recenzja

W Zwodniczym punkcie naukowcy NASA odkryli obiekt zakopany w lodzie Arktyki. Meteoryt, raz wydobyty i przeanalizowany, ma potencjał, aby być największym odkryciem w historii ludzkości, ponieważ zawiera dowody na życie pozaziemskie.

Amerykański prezydent, obawiając się kolejnego potencjalnego błędu NASA, wysyła Rachel Sexton do Arktyki, aby zbadała dowody z pierwszej ręki. Sexton jest zaufanym analitykiem wywiadu, a także córką jego największego rywala politycznego, a jej potwierdzenie odkrycia zostanie odebrane jako obiektywna ocena.

Choć zdumiona, Sexton szybko uznaje autentyczność znaleziska. Trochę za szybko i z ledwie wystarczającym sceptycyzmem jak na prawdziwego śledczego, ale ona nie jest ekspertem i polega na opiniach ekspertów spoza NASA, których oprócz niej wysłał prezydent. Sexton jest teraz gotowa do udziału w wystąpieniu telewizyjnym i zeznania o prawdziwości znaleziska.

Niemal tak szybko, jak wydaje się, że wszystko jest zasiane, dowody potwierdzające znalezisko zaczynają się ujawniać. Dopiero teraz Sexton i naukowcy spoza NASA wykazują sceptycyzm, jakiego można by się od nich spodziewać od samego początku. Teraz ich życie jest zagrożone przez zespół Delta Force, któremu nakazano zapobiec ucieczce wszelkich informacji lub kogokolwiek, kto może obalić znalezisko.

Ale kto ostatecznie stoi za fałszywym meteorytem? Czy to ogarnięty walką prezydent walczący o swoją polityczną przyszłość? Senator Sexton, główny przeciwnik prezydenta, i ojciec Rachel, zaciekły krytyk NASA opowiadający się za sprywatyzowaną eksploracją kosmosu? Czy to Lawrence Ekstrom, oblężony Administrator NASA, walczy o zabezpieczenie przyszłości NASA i spłatę wiary prezydenta w walczącą organizację? Lub Marjorie Tench, zaciekle lojalna doradczyni prezydenta, która z niecierpliwością oczekuje, jaki wpływ to odkrycie wywrze na zniszczenie przeciwnika.

To właśnie odpowiedź na to pytanie jest jedną ze słabości powieści, bo bez względu na kierunek spisku nie ma zwycięzców. Zwodniczy punkt dotyczy głównie fabuły. Silne, frapujące tematy nie istnieją, a postacie są ledwo zarysowane, ani interesujące, ani powiązane, a czasem nawet banalne.