Miasto szkła recenzja

Clary ma zacząć przygotowywać do szkolenia Nocnych Łowców. Została również wezwana do Idrysu - ojczyźnie Nocnych Łowców, co nie podoba się jej bratu - znanemu już nam, zakochanemu w niej Jace'owi. Więc jako przebiegły umysł, postanawia wszystko zamataczyć i nie brać siostry w podróż, bo uważa, że to zbyt niebezpieczne. Ale jak to już bywa, nic nie idzie po jego myśli z zamiast dziewczyny bierze jej przyjaciela, wampira i maniaka gier komputerowych - Simon'a. A Valentine nie próżnuje, pragnie wywołać wielką wojnę między rasami Podziemnych i demonów.

Jednak możecie zadać sobie pytanie, co jest bardziej niebezpieczne: zostać w Nowym Jorku czy przenieść się do Idrysu? Jak również co jest ważniejsze: miłość, przyjaźń czy życie? Tego dowiecie się czytając trzeci tom przygód młodych Nocnych Łowców i niezbyt ogarniętego wampira.

Jak to już ze mną bywa lubię trochę dreszczyku emocji, ale i strasznie dużo uczucia, zwanego miłością. Nie powiem dlaczego, bo to nie jest istotne. Po prostu uważam, że Miasto szkła spełnia te dwa kryteria, więc wybija się i odznacza wśród dotychczasowych części Darów anioła. Można, by powiedzieć, że warto czekać i przemóc się przez pierwsze dwie części.

Bohaterowie ewoluowali. Clary przestała być słodką idiotką i wzięła sprawy w swoje drobne rączki, nieskalane żadną pracą. Simon ogarnął się i można powiedzieć, że zaczął górować na liście całkiem znośnych postaci, ale i tak moim zdaniem jest zbyt ufny. Jace, mój ukochany, jest trochę zbyt dramatyczną postacią - po portu zalatuje tanią telenowelą. Izzy i Alec jak zwykle są idealni, ale na początku zachowują się jak para małych dzieciaków, które zostały bez opieki rodziców. Dochodzi nowy kumpel, spokojny Sebastian, który jest pomiędzy w mojej klasyfikacji męskich postaci, mimo jego wyboru.

Właśnie do języka nie mogę się przyczepić, bo jest dobry. Akcja raz płynie w zastraszającym tempie a raz ciągnie się jak smoła. Jak to już bywa z powieściami pani Clare, czytam połowę i odkładam na jakiś czas, później zabieram się do czytania i kończę w kilka godzin - tak właśnie było i w tym wypadku, co bardzo zaważyło na ocenie. Nie pogardziłabym wartką akcją od samego początku i kilku scen wyjaśniających bardziej zawiłe sprawy.

Zdecydowanie dziękuję za tą książkę pani Cassandrze. Nie powiem, że się odprężyłam, ale myślę, że da się ją zaliczyć do dobrych, głównie dzięki zakończeniu.