Niespokojny czas czyli drugi dom w Polsce recenzja

Któż z nas, oglą­da­jąc filmy typu „Powrót do przy­szło­ści”, czy „Czę­sto­tli­wość”, cho­ciaż przez chwilę nie marzył o podró­żach w cza­sie? Myślę, że praw­do­po­dob­nie znany z dzie­cię­cej rymo­wanki „palec do budki” wło­ży­łaby więk­sza część ludzi.

Książka Nie­spo­kojny czas czyli drugi dom w Pol­sce, sta­nowi formę spe­cy­ficz­nego wehi­kułu, mogą­cego zabrać czy­tel­nika w nie­zwy­kle inte­re­su­jącą podróż.

Warto odpo­wie­dzieć sobie na tro­chę reto­ryczne pyta­nie — co w dobie stanu wojen­nego i sza­le­ją­cego komu­ni­zmu było w sta­nie zachę­cić Ame­ry­ka­nina — zresztą Tho­masa Swick’a do przy­jazdu w nasze pol­skie strony? Odpo­wiedź jest raczej oczy­wi­sta — pol­ska kobieta, a raczej miłość do niej ;)

Podej­mu­jąc pracę w jed­nej z war­szaw­skich szkół języ­ko­wych, męż­czy­zna staję się świad­kiem wyda­rzeń, które ja znam wyłącz­nie z lek­cji histo­rii — czasu Soli­dar­no­ści, prze­mó­wie­nia zna­nego wszyst­kim gene­rała J. i walki o wol­ność. Swick, czę­sto wyra­ża­jąc głę­bo­kie zdu­mie­nie wobec typo­wych prak­tyk Pola­ków, z cza­sem zaczyna się z nimi identyfikować.

Cie­pło i swo­ista świe­żość cha­rak­te­ry­styczna dla głów­nego boha­tera książki, zwró­ciła moją uwagę na pewne róż­nice kul­tu­rowe — to, co dla nas wydaje się być rze­czą naj­zwy­klej­szą rze­czą na świe­cie, dla kogoś „z zewnątrz” może wyda­wać się cał­ko­wi­cie… nietypowe.

Sta­rzy i mło­dzi, bra­cia i sio­stry, sio­stry z sio­strami, bra­cia z braćmi, wszy­scy cało­wali się trzy­krot­nie w poli­czek. (A tak, trzy razy — powie­dział nasz ame­ry­kań­ski zna­jomy, wita­jąc moją żonę — wszystko w Pol­sce jest dziwne)

Ponadto - co dla mnie może być nauką, a dla innych czy­tel­ni­ków — dzien­ni­kiem wspo­mnień, autor uka­zy­wał nie­jed­no­krot­nie komiczne absurdy komu­ni­stycz­nej rze­czy­wi­sto­ści, czego „reklamą” mogą być poniż­sze frag­menty książki:

Mane­kiny na wysta­wie sklepu z gar­ni­tu­rami przy placu Kon­sty­tu­cji w nowych mary­nar­kach, ale bez koszul — ze względu na braki

(…) drew­niana tabliczka z napi­sem „Smaczny napój mio­dowy”. Poni­żej ordy­narna, odręcz­nie wypi­sana kartka z napi­sem „Miodu brak”

Dzi­siaj, mając w zasa­dzie wszystko „pod nosem”, nie doce­niamy postępu i danych nam moż­li­wo­ści, które kie­dyś nie były wcale tak bar­dzo oczy­wi­ste. Dla­tego wła­śnie powin­ni­śmy chyba na chwilę zwol­nić i cof­nąć się o kilka lat wstecz — być może wtedy dzi­siej­sza rze­czy­wi­stość nabie­rze w naszych oczach tro­chę jaśniej­szych kolo­rów. Istotna wydaje się opi­nia Kry­styny Lubelskiej;

Łatwo zapo­mnie­li­śmy, że długo trzeba było brnąć przez breję, aby dojść do demo­kra­cji. Swick nam o tym przypomina

A ja się z tym cał­ko­wi­cie zgadzam.