Recenzja książki Nie wiesz nic

Bardzo lubię książki autora. Kiedyś porównałam jego lekkie, proste książki i banalny styl pisania do fast fooda przegryzanego pomiędzy smacznymi, zdrowymi kąskami nieco ambitniejszych książek. Moss bywa dla mnie taką właśnie odskocznią pomiędzy bardziej wymagającymi pozycjami, lecz niestety... nadszedł ten moment, iż fast food nieco mi się przejadł i odbija się niestrawnością.

Ponownie wracamy do liceum Freuda i znanych czytelnikowi z wcześniejszej części młodych bohaterów. Przekrój poruszonych dylematów nastolatków jest spory: od poszukiwania własnej tożsamości, odnajdywania sensu życia, po zagrzebane tajemnice i traumy, które niczym olej wypływają na powierzchnię mimo usilnego mieszania. Problemów poruszonych przez Mossa jest tyle, że spokojnie możnaby obdzielić nimi kilka opowieści lub... właśnie grono nastolatków, jeszcze niedorosłych, a już mierzących się z problemami przeznaczonymi dla starszych. Nieco tego za dużo i w efekcie trudno skoncentrować się na esencji, jaką chciał pokazać autor. Losy nastolatków są tak niedorzeczne i pełne niespójności, że książka już na początku żegna znamiona realizmu. Fakt, ładnie Moss to wszystko dopina i drąży ku clou łączącym wszystkich bohaterów, a jednak w tym przypadku będę trzymać się maksymy, że co za dużo to niezdrowo. Niestety seria o liceum Freuda nie przypadła mi do gustu i o ile pierwszą część jeszcze przetrawiłam, o tyle "Nie wiesz nic" mnie zwyczajnie umęczyło i dało do myślenia, czy nie powinnam nieco od autora odpocząć. Szkoda, bo mimo wszystko z ogromnym sentymentem wspominam połykane na raz "Pokaż mi" czy serię hejterską. Wniosek mój taki, iż dopóki Marcel oscyluje w upodobaniach do grona nastolatków, dopóty ja robię sobie nieco przerwy. Mam wrażenie, że seria o uczniach Freuda jest nie dla mnie, wysnute problemy z jednej strony uderzają zapewne w czułą strunę nastolatków i odpowiadają młodym odbiorcom, ja pozostanę przy spostrzeżeniu, iż autorowi o niebo lepiej wychodzi tworzenie historii o dorosłych dla dorosłych i tego się trzymam z niecierpliwością czekając na podobne emocje do tego, co mnie urzekło w innych książkach Marcela Mossa.