Szczęście pod stopami recenzja

Matka Moniki nie miała żadnych uczuć względem swoich córek. Nigdy nie poczuwała sie w obowiązku aby o nie zadbać a gdy pojawiła się taka możliwość spakowała swoje rzeczy i wyjechała do Stanow, niby za pracą ale jakoś nigdy nie było jej po drodze aby wysłać choć trochę na córki. Obie zostały u dziadków co niestety też nie dało im ciepla domowego. Kilka lat później historia zatacza koło, siostra Moniki - Patrycja - rodzi córeczkę z którą niestety nie nawiązuje bliższej więzi a gdy tylko jej się udaje zostawia małą u ciotki i wyjeżdzą do Ameryki.
Tak Monika staje się opiekunem małej siostrzenicy i zamieszkuje ze swoją ciotką Elżbietą w starej kamienicy.
Fabuła nabiera tempa gdy po chorobie ciotka Ela umiera a Monika staje przed poważnym problemem finansowym, bo jak spłacać kredyt za mieszkanie kiedy wypłaty ledwie wystarcza na utrzymanie siebie i dziecka?
Tu pojawia się pomysł o współlokatorze, podsunięty przez przyjaciółki - od samego pomysłu do realizacji nie mija zbyt wiele czasu. Monika już nie mieszka sama z dzieckiem bo w ich progach pojawia się Ondra. Tu zakończę opis treści fabuły aby nie zdrdzać zbyt wiele.
Ta książka zachęciła mnie trzema wersami umieszczonymi na okładce. On nie ojciec. Ona nie matka. Ono nie ich córka. Czy może być coś bardziej intrygującego?
I ok, mogę sę zgodzić że cała historia jest trochę banalna i niczym z opowieści o Kopciuszku... ale niektóre historie właśnie takie muszą być.
Co mi się bardoz podobało to jak wplecione został w historię relacje rodzinne, to jak wielki wpływ ma wychowanie na dalsze życie, jak dużą rolę odgrywa bliskość i miłość na dziecko. Powiedzenie nie ten kto urodził a ten kto wychował nabiera tu olbrzymiego znaczenia.
Ciekawi bohaterowie, praktycznie każdy z nich inny i ze swoim nietypowym charakterem wnosił do historii powiew świeżości.
Odrobina humoru która lekko rozluźniała całą historię. Do tego zakończenie którego raczej nikt się nie spodziewa.
Gdy zobaczyłam tę książkę przeraziła mnie ilość stron, a jak zaczęłam ją czytać to nawet nie zauważyłam a już się kończyła. Piękna wciągająca historia. Moje pierwsze spotkanie z autorką i na pewno nie ostatnie.