Szczęście pod stopami

Zamysł książki całkiem dobry, jednak zbyt rozciągnięta akcja jest dużym minusem. Dopiero pod koniec książki akcja nabiera rozpędu.

Miałam duże (niestety zawiedzione) nadzieje co do tego tytułu.. rodzinne popychadło i kopciuszek - Monika, w celach zarobkowych, chce wynająć pokój w swoim mieszkaniu gejowi.. czemu gejowi? Tego nie zdradzę. Zdradzę za to, że zakończenie koszmarne

"Szczęście pod stopami"
To bardzo przyjemna, lekka lektura i choć książka to niezły grubasek to sposób w jaki jest napisana pozwala czytelnikowi szybko ją chłonąć.
Historia choć początkowo ukazuje ciężkie chwilę z życia głównej bohaterki Moniki i jej bliskich ze strony na stronę staje się coraz ciekawsza a wszystko zaczyna nabierać barw.
Nasza bohaterka jako mała dziewczynka zostaje porzucona przez matkę i obie z siostrą trafiają na wychowanie pod skrzydła dziadków. Jednak ani oni ani otaczający ich ludzie mieszkający we wsi nie chcą zaakceptować dziewczynek. Sytuacja zmienia się dopiero kiedy Monika trafia do domu ciotki i zamieszkuje z nią. Dopiero tam dziewczyna znajduje spokój a jej przyszłość zaczyna zmieniać się na lepsze. Historia niestety lubi się powtarzać i siostra Moniki popełnia błąd matki, porzucając swoją pierworodną. Monika wraz z ciocią postanawiają zająć się dziewczynką. Kolejnym ciosem w życiu Moniki jest śmierć cioci a co za tym idzie cały ciężar wychowania małej dziewczynki spoczywa teraz wyłącznie na niej. Zdesperowana dziewczyna, która ledwo wierzę koniec z końcem postanawia wynająć jeden z pokoi. Jednak pełna obaw o bezpieczeństwa swoje i małej Marusi, stawia warunek odnośnie osoby wynajmującej...może to być wyłącznie mężczyzna i do tego homoseksualista.
Co wyniknie z takiej mieszanki i czy to napewno był dobry wybór? Tego Wam nie zdradzę 😉
Książkę polecam i zapewniam, że Nie warto bać się jej objętości 😊

„Szczęście pod stopami“ to lektura, którą można by zaliczyć do literatury obyczajowej ale z wątkiem sensacyjnym, który wyłania się z natłoku różnych epizodów i sprawia, że historia robi się tajemnicza, intrygująca i bardziej wciągająca. Wprawdzie można łatwo się domyślić prawdy dotyczącej Jana Ondry, ale emocjonujące było śledzenie prób jej odkrycia przez główną bohaterkę. Było to możliwe, dzięki zastosowanej narracji pierwszoosobowej, dzięki czemu mamy możliwość bezpośredniej obserwacji wydarzeń.

Autorka umiejętnie bawi się słowem używając literackich opisów wydarzeń, osób czy miejsc. Nie używa wulgaryzmów czy prostych dialogów, lecz potrafi nakreślić sugestywnie i obrazowo dziejącą się sytuację czy charakter danej postaci. W tle wydarzeń ukazuje mentalność małomiasteczkowego środowiska, gdzie nie liczy się człowiek lecz jego przynależność do kościoła i pozycja społeczna. Każde odchylenie od normy ogólnie przyjętej, jest piętnowane i krytykowane. Stworzona galeria postaci jest niezwykle barwna, działająca na wyobraźnię, przedstawiona realiztycznie, ale też karykaturalnie.

Z pewnością książka zadowoli miłośników literatury obyczajowej, w której jest odrobina tajemnicy, prawdziwe problemy zwykłych ludzi ale też zagadnienia społeczne, z którymi spotykamy się w realnym życiu. Pani Renata L. Górska uświadamia, że czasami szczęściu trzeba pomóc i otworzyć się na to, co przynosi nam los.

Cała recenzja: ...