Bez ciebie nie ma lata recenzja

Nadchodzące lato dla Belli będzie inne. Pierwszy raz zostaje w domu rodzinnym, z dala od Conrada i Jeremiaha, którzy na wskutek problemów musieli zmienić swoje plany. Pewnego dnia Belly dostaje telefon z informacją, że Conrad zniknął, nie zastanawia się ani chwili, wsiada do samochodu młodszego z braci i wyrusza na poszukiwania. Wszystkie drogi prowadzą do domku na plaży, gdzie początek zmian ma dopiero nadejść.

“Nauczyłam się tego, obserwując Conrada w niemal każdej grze, w którą graliśmy. Przy pierwszych oznakach słabości należy zaatakować z pełną mocą. Uderzasz, wykorzystujesz wszelką dostępną w arsenale amunicje i nie odpuszczasz. Zero litości”.

💜Q: Jesteście #teamconrad czy #teamjeremiaha ?💜

“Bez ciebie nie ma lata” przesłuchałam w synchrobooku na platformie Legimi. Przy tej części bawiłam się o wiele lepiej niż przy pierwszej. Główna bohaterka zachowywała się o wiele dojrzalej, jednak miała przebłyski zachowania, które mnie irytowało i sprawiało, że miałam ochotę rzucić tę książkę i do niej nie wracać. Ale to nie była w stu procentach jej wina, lecz także moja. Wiecie dlaczego? Belly ma coś z mojego charakteru i właśnie ten element mnie denerwował. W każdej książce znajduje coś, co mnie z nią łączy, tylko w tej jest tych elementów tak dużo, że aż czuje się przy tym niekomfortowo. Jak Belly postępuje często impulsywnie, albo analizuje rzeczy dookoła, rozkładając moje słowa na czynniki pierwsze, chociaż większość osób i tak już o nich nie pamięta. Również jak ona odczuwam ból po stracie bliskiej osoby. Tylko u mnie sytuacja nieco się różni. Susannah nie miała wyboru, choroba zdecydowała za nią. Ja straciłam bliską osobę, ponieważ ona tak zdecydowała, obracając cały mój świat do góry nogami z dnia na dzień.

Nie potrafiłam jeszcze zrozumieć zachowania Belly. W większości sytuacji z Conradem coś sobie ubzdurała i decydowała, jak wspomniałam wcześniej impulsywnie, nie dając mu dojść do głosu. Przez to mim zdaniem nie potrafiła zrozumieć jego i powstawały wszystkie konflikty. A widać było, że mu zależy, tylko miał problem z otwarciem się, a zachowanie dziewczyny wcale mu w tym nie pomagało.

Podsumowując, jak można zauważyć książka, wywołała we mnie bardzo dużo emocji. Słuchając synchrobooka, wykonując codzienne obowiązki, trudno było mi powstrzymać mimikę mojej twarzy czy jakiekolwiek inne gesty. Załamywałam ręce, siadałam z niedowierzania, a nawet zakrywałam twarz przy przeuroczych momentach. Nie zdziwię się jeśli nawet pojawiły mi się wypieki z tej całej słodkości niektórych momentów. Wsłuchując się w historię opowiadaną przez dwóch narratorów (Jeremiaha i Belly) zapomniałam o wszystkim, co mnie otaczało.